Ερώτηση κρίσεως.
Τι θα έκανες, εάν κάποιος - κατά τα άλλα πολύ σοβαρός άνθρωπος -, εκεί που καθόσασταν και σου μιλούσε, σου έλεγε "Α! Κοίτα! Ένα δέντρο φυτρώνει στα μαλλιά σου...";. Ή "Θυμάσαι το Roswell; Ένας από τους εξωγήϊνους ζει στο υπόγειο του σπιτιού μου.";
Ας υποθέσουμε ότι θα φρίκαρες.
Ok.
Μετά;
Τι θα έκανες μετά;
Διότι αυτή η απάντηση με ενδιαφέρει περισσότερο.
Επειδή εγώ πρέπει να έπεσα σε άγρυπνο κώμα.
Και, ω, τι έκπληξις!
Εκείνος συνέχιζε απτόητος!
-Η ανωτερότητα της Αφέντρας, δεν επιτρέπει στον σκλάβο να την πλησιάσει, έλεγε σοβαρότατος. Η Αφέντρα τον κρατά σε απόσταση με τον τρόπο της αλλά και το μαστίγιό της, απαγορεύοντάς του να έρθει σε οποιαδήποτε επαφή μαζί του. Τον τιμωρεί. Η σχέση είναι από μόνη της ανώτερη, πνευματική. Μία Αφέντρα δεν είναι σαν τις άλλες γυναίκες. Έχει τον έλεγχο. Πνευματικά. Και τιμωρεί. Δεν έχει ανάγκη από την σωματική επαφή. Είναι ανώτερη από μία πράξη που την υποτιμά.
...
...
...
Και αισθάνομαι να μου καίγονται όλοι οι νευροδιαβιβαστές...
Αδρεναλίνη;
Σεροτονίνη;
Ντοπαμίνη;
Στο μηδέν.
Ενδορφίνες;
Άπατες.
Μονοξείδια αζώτου/άνθρακα;
Άφαντα.
Ποια ήμουν;
Που ήμουν;
Τι μου συνέβαινε;
Τι ήταν αυτό που μίλαγε απέναντί μου;
Ήταν τρελό;
Ήταν χαζό;
Ήταν βαλτό;
Θα πεταγόταν από κάπου ο Μπονάτσος;
Ο Φερεντίνος;
Ποιος μου έκανε πλάκα;
Ποιος μου είχε κατεβάσει τον γενικό;
"Γυναίκες της σειράς";...
Εάν δεν κρατούσα μαστίγιο, θα ήμουν γυναίκα "της σειράς";...
Δηλαδή, ευτυχώς που το κρατούσα;...
Ήμουν... "ανώτερη";...
"Πνευματική σχέση";...
Και γιατί δεν κλεινόμασταν σε μοναστήρι;...
Εκεί να δεις σταυρούς!
Και κελιά και ό,τι γουστάρεις!
Καλά, θα παίρναμε μαζί μας και τον Αγιαντρέα.
Αλίμονο!
Στο σπίτι θα τον αφήναμε;!
Τι μου εξηγούσε το άτομο;...
Σχέση ή video-game;...
Θα το έχανα...
Μα την Παναγία, θα το έχανα...
Ο Ψ είχε σταματήσει να μιλάει.
Έδειχνε πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Το είδος της ικανοποίησης που σου δίνει μία γενική καθαριότητα: όλα καθαρά, όλα σε τάξη. Και ο Ψ είχε βγάλει το φακιόλι του και έκανε διάλειμμα για τσιγάρο, περιμένοντας να θαυμάσω την πάστρα του.
Όχι, δεν μπορούσα να ξεπεράσω το σοκ.
Ήταν πέρα από την όποια λογική μου, πέρα από τις διανοητικές μου ικανότητες, πέρα από τα σύνορα της φαντασίας, περά στους πέρα κάμπους. Μιλάμε ότι αντιμετώπιζα τρελό υπαρξιακό πρόβλημα...
Άρχισα να μαζεύω τις στάχτες μου.
Τον κοίταξα επιφυλακτικά.
Με τον φόβο μην πεταχτεί ξαφνικά επάνω και αρχίσει να κάνει τον Μαυρογιαλούρο - όταν έκανε πρόβα τον λόγο του με το δάκτυλο υψωμένο -, τον ρώτησα.
-Είχες πει ότι δεν είχες ποτέ τέτοια σχέση, σωστά;..., άρθρωσα με δυσκολία.
-Ναι, είπε με ένα ύφος σαν να του έπαιρνα συνέντευξη.
-Έχεις γνωρίσει ποτέ τέτοια γυναίκα... εννοώ... ξέρεις... εκτός σειράς;..., συνέχισα με την ίδια δυσκολία.
-Όχι, παραδέχθηκε στο ίδιος ύφος.
-Εμ... Το έχεις διαβάσει κάπου;...
-Όχι.
-Σου το έχει πει κάποιος άλλος μαζοχιστής;...
-Όχι.
Κι έχω αρχίσει να επανέρχομαι πλήρως.
Ένοιωθα το αίμα να κυλάει σφοδρά στις φλέβες μου, τις αρτηρίες μου έτοιμες να εκραγούν. 10δες-100ντάδες ερωτήσεις μού κατέκλυζαν το μυαλό.
Μου ερχόταν τρέλα...
Τρέλα, όμως.
Για να ανήκω στο S/M, έπρεπε να ξεχάσω ότι ήμουν γυναίκα...
Να διαγράψω την φύση μου και να μετατραπώ σε μία εξωπραγματική φιγούρα...
Να γίνω το χειριστήριο ενός κατά φαντασία σκλάβου...
Μία μηχανή πόνου...
Έπρεπε να φύγω.
Έπρεπε να φύγω αμέσως!
Θα άνοιγα το στόμα μου και θα τα χάλαγα όλα.
Και έπρεπε να μείνω μόνη μου να σκεφθώ.
Γιατί καλά όλα τα άλλα...
Ήξερα ότι οι άνδρες υπερεκτιμούσαν το sex.
Το ότι υπήρχαν άνδρες που το περιφρονούσαν, δεν το περιμένα ποτέ ότι θα ζούσα για να το μάθω.
Ποτέ, όμως.
