Και ξανά από την αρχή.Φίλε.
Όταν δεν θέλω να σου μιλήσω, δεν θέλω να σου μιλήσω.
Κι όταν δεν θέλω να σου μιλήσω, σημαίνει ότι με έχεις ξενερώσει τόσο πολύ, που ειλικρινά δεν βρίσκω τίποτα να σου πω.
Τίποτα, όμως.
Τι να έλεγα με έναν άνθρωπο, τον οποίο τον θεωρούσα πολύ έξυπνο, πολύ ώριμο, και που ξαφνικά άρχισε να λέει χοντρές μαλακίες; Υπήρχε περίπτωση να αντιμετώπιζα τον σαδομαζοχισμό με περισσότερη σοβαρότητα από όσο θα έπρεπε; Ήταν ο σαδομαζοχισμός πράσινα άλογα και παπαριές; Γιατί εμένα μού έκανε όλο αυτό ένα μεγάλο τσίρκο; Ήταν δυνατόν ένας άνδρας δύο μέτρα να έλεγε τέτοιες μαλακίες; Ήταν η ηλικία του να μιλάει για άλογα, σταυρούς και λιβάνια; Τι ήταν ο σαδομαζοχισμός; Εργοστάσιο; Έκθεση; Μουσείο; Τι σκατά; Και όλα αυτά ήταν προϋπόθεση για να πιστοποιήσει κανείς ότι είναι μαζοχιστής;
Δεν καταλάβαινα Χριστό.
Χριστό, λέμε.
Το τηλέφωνο χτυπούσε και ξαναχτυπούσε.
Δεν υπήρχε περίπτωση να το σηκώσω.
Ήμουν σίγουρη πως θα τον άρχιζα στο δούλεμα.
Και όταν αρχίσω να σε δουλεύω, γάμα τα...
Έβλεπα το ονοματεπώνυμό του στην οθόνη και μου ερχόταν να βάλω τα γέλια.
Τον φανταζόμουν πάνω στο αλογατάκι του, στο ένα χέρι να κρατάει ένα γλειφιτζούρι και με το άλλο να αυτομαστιγώνεται με εκείνη την μεταλλική μπάλα με τα αγκάθια, φωνάζοντας "Θεέ μου, συγχώρεσέ με, τον αμαρτωλό! Δεν θα το ξανακάνω!". Του Αγίου Ανδρέα, δεν είχε πει;
Που είχα μπλέξει...
Κάποια στιγμή του έστειλα ένα μήνυμα.
"Θα σε πάρω εγώ, όταν. Μην με ξαναπάρεις εσύ". Και μου έρχεται μία απάντηση: "Θα ήθελα να επανορθώσω. Σας ζητώ συγγνώμη, αν έκανα κάτι λάθος".
Τον έγραψα στ' αρχείδια μου.
Και μετά από μερικές ημέρες ησυχίας, μου ήρθε το flash.
Εάν τον έδιωχνα, πως θα μάθαινα τι είναι ο σαδομαζοχισμός; Πότε θα ξαναέβρισκα κάποιον μαζοχιστή, και που; Έπρεπε να μάθω ό,τι έπρεπε να μάθω. Και να μην ξαναφέρω αντίρρηση για τίποτα. Θα τον άφηνα να κάνει ό,τι θέλει. Μόνον έτσι θα μάθαινα τι παίζει στον χώρο. Αλλά και πως ορίζονταν η σχέση μέσα σε αυτόν.
Κι έτσι τον πήρα τηλέφωνο.
Μου μιλούσε γλυκά, τρυφερά, συγκαταβατικά.
"Ok...", σκέφτηκα. "Αυτός δεν είναι ο Ψ που ήξερα. Ή θα έχει πάρει κι άλλα... έπιπλα και θα είναι χαρούμενος και θα έχει ηρεμήσει ή προσπαθεί να το πάρει αλλιώς με εμένα". Δεν μάσησα. Του μιλούσα κανονικά, όπως πάντα. Άσχετα ότι στα μάτια μου είχε κάνει την μεγαλύτερη βουτιά που μπορούσε να φανταστεί.
Μου πρότεινε να βγούμε.
Και βγήκαμε.
Πάλι με τους προνομιούχους συνταξιούχους;
Πάλι με αυτούς.
Δεν γαμιόταν.
Υπομονή.
Πρέπει να ήμασταν 2 ώρες, περίπου, ήδη εκεί.
Φάγαμε - το ότι δεν με είχε ρωτήσει ποτέ εάν μου άρεσε να τρώω έξω, δεν χρειάζεται να το γράψω... -, και από την ώρα που μπήκαμε για το ποτό, μέχρι την ώρα που μας πήραν και το τελευταίο πιάτο, ο Ψ δεν σταμάτησε να μιλάει για το πως είναι τι. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Σαν να το πιάναμε από εκεί που το είχαμε αφήσει. Δεν έτρεχε μία, λέμε. Η σκηνή στο σπίτι του; Πότε; Υπήρξε κάτι τέτοιο; Όχι. Σαν σαν μην έγινε ποτέ. Η διάλεξη για το τι είναι σαδομαζοχισμός συνεχιζόταν ακάθεκτα, αμείλικτα. Και αμίλητα. Εκ μέρους μου. Εγώ δεν χρειαζόμουν. Η παρουσία των αυτιών μου του ήταν αρκετή. Το μάθημα είχε κι άλλες παραδόσεις. Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να πηγαίνω με ένα πρόχειρο - που κακώς δεν το έκανα.. - για να κρατώ σημειώσεις. Το ύφος του, πλέον, ήταν τέτοιο, που μπορούσα άνετα να με φανταστώ να πηγαίνω από πίσω του σαν ουρά, καθώς εκείνος θα πηγαινοερχόταν στον χώρο, χαϊδεύοντας το πηγούνι του όπως θα μου υπαγόρευε.
Και μία ήταν η λέξη για την στάση του.
Αναισθησία.
Έχοντας καπνίσει κανένα πακέτο όλη εκείνη την ώρα που αγόρευε, ζήτησα ένα ποτό.
Δεν έβγαινε αλλιώς εκείνη η βραδιά.
Και δεν ήξερα μέχρι πόσο θα έπαιρνε.
Το ποτό ήρθε.
Ζήτησα και δεύτερο.
Δεν είχε σταματήσει να μιλάει.
Και τότε άρχισα να υποπτεύομαι ότι ο Ψ έκανε κύκλους γύρω από τον θάμνο...
Ότι ήθελε να καταλήξει κάπου, και μπορεί να είχε να πει ό,τι έλεγε, αλλά αλλού ήταν το θέμα του.
Άρχισα να ξυπνάω.
Τον περίμενα στην γωνία.
Δεν τον ρωτούσα.
Δεν είχα πει ούτε μία πρόταση από την ώρα που καθήσαμε - κυριολεκτώ, δεν υπερβάλλω.
Ήμουν πολύ περίεργη για το που το πήγαινε.
Χμ..
Περίεργη...
Ναι...
Αλλά όχι προετοιμασμένη.
