You Got To Give Before You Get

Αυτό είναι ένα post που προσπάθησα πολύ να αποφύγω.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ολοκληρώθηκε η ιστορία με τον Χ, και τα mail εξακολουθούν να έρχονται. Θεωρήστε, λοιπόν, ότι αυτός είναι ο τελικός επίλογος.

Ξέρω, ότι περνώντας ο καιρός, οι νέοι αναγνώστες, θα συνεχίσουν να στέλνουν ό,τι διαβάζω έως και σήμερα. Όλοι μου στέλνουν τα συλληπητήριά τους, και μου είναι τόσο αλλόκοτο, γιατί κανείς από τους δικούς μου ανθρώπους δεν γνωρίζει. Και τώρα, 100ντάδες άνθρωποι, μου λένε ότι δάκρυσαν ή έκλαψαν. Άνθρωποι άγνωστοι, μου στέλνουν την συμπαράστασή τους, κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω... Εκφράζουν την λύπη, την στενοχώρια, τον θυμό τους. Καταλαβαίνω. Πιθανόν, κι εγώ να έκανα το ίδιο. Δεν ξέρω πως είναι απ' έξω. Ξέρω, όμως, πως είναι από μέσα...

Χώρισα τα σχόλια και τις ερωτήσεις σε αυτά που στέλνουν οι εκτός και οι εντός του BDSM χώρου.
Και αυτές είναι οι απαντήσεις.

Για τους εκτός BDSM χώρου.

Κατ' αρχήν, οι περισσότερες απορίες δεν θα υπήρχαν, εάν είχα κάνει ένα post αφιερωμένο στο τι είναι ένας σκλάβος. Ένας αληθινός σκλάβος. Αλλά είναι νωρίς ακόμη. Όταν θα γίνει αυτό το post, τότε θα τα καταλάβετε όλα. Κατανοώ, πως με βάση όσα διαβάζετε και βλέπετε στο internet, ο Χ αποτελεί τρομερή εξαίρεση. Ο Χ, όμως, δεν ήταν e-sub. Ο Χ δεν ζούσε στον κόσμο τού "τι ωραία θα ήταν αν..." ή τον κόσμο τού "αυτό θα ήταν έτσι, γιατί έτσι το έχω φανταστεί". Ο Χ είχε πλήρη επίγνωση των πραγμάτων, σε αντίθεση με εμένα που δεν ήξερα τίποτα.

Ο Χ δεν είχε φαντασιώσεις που τον οδηγούσαν σε αυταπάτες. Ο Χ είχε την απαίτηση από τον εαυτό του να είναι ο καλύτερος για εμένα. Αν είχε ανασφάλειες; Πολλές. Οι περισσότερες για να μην φανεί λίγος και με απογοητεύσει. Εάν ένας μέσος άνδρας έχει 100 ανασφάλειες, ο Χ είχε 2.100. Αλλά δεν είχε φόβο. Ίσως ο μόνος του φόβος ήταν να μην με χάσει; Μπορεί. Αλλά θα πρέπει να ήμουν πολύ ηλίθια για να χάσω έναν άνδρα σαν εκείνον. Δεν υπήρξε μέρα - μέρα, όμως - που να πέρασε, και να μην σκέφτηκα έστω μία φορά ότι τον θαυμάζω. Ότι είμαι πολύ τυχερή. Είχα κάποιον δίπλα μου(;) στα πόδια μου(;), ο οποίος ήταν έτοιμος να κάνει ό,τι του ζητούσα, χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και μόνο η γνώση ότι αυτό θα με ευχαριστούσε, τον ικανοποιούσε.

Αν με φοβόταν.
Χμ...
Όταν ο Χ ήταν δεμένος, φιμωμένος, με κλεισμένα τα μάτια, ολόγυμνος επάνω στο κρεβάτι μου, είχε ένα χαμόγελο που δεν φώτιζε μόνο το πρόσωπό του. Φώτιζε όλο το δωμάτιο. Στις αρχές τον ρωτούσα πάντα "δεν με φοβάσαι;...", κι εκείνος δεν απαντούσε. Μόνο κουνούσε το κεφάλι του αργά, αρνητικά. Αυτό ήταν ένα από τα ισχυρότερα διεγερτικά μου. Το να αφήνεται ένας άνδρας σαν τον Χ σε μία γυναίκα σαν εμένα - χωρίς ερωτήσεις, χωρίς αναστολές -, είναι το μεγαλύτερο πειστήριο εμπιστοσύνης, αγάπης, δεσίματος. Εκείνη την ώρα, εκείνος που ήταν δεμένος, φιμωμένος, με κλεισμένα τα μάτια, ολόγυμνος, δεν ήταν ο Χ. Ήμουν εγώ. Η πίστη του, μου έδεναν χέρια και πόδια, μαζί. Με συγκρατούσαν να μην ξεπεράσω την γραμμή. Τα χείλη μου δεν μπορούσαν να εκφράσουν ό,τι μου προκαλούσε η άρνησή του. Τα μάτια μου δεν έβλεπαν τον Χ. Έβλεπαν την αφοσίωσή του. Και η γύμνια μου, μου αποδείκνυε πως, ενώ μπορούσα να έχω έναν άνδρα στις οποιεσδήποτε διαθέσεις μου, ήμουν τόσο απελευθερωμένη, που λίγα μπορούσαν να μου προκαλέσουν αυτά που θα του έκανα.

Αν τον βασάνιζα.
Πολύ.
Όχι, ωστόσο, με τους τρόπους που μπορείτε να υποθέσετε. Με μαστίγια, χαστούκια, κτλ. Όχι. Βασανισμός, για εμένα, είναι άλλα πράγματα, που δεν θα αναφερθούν ποτέ εδώ. Μπορώ να σας δώσω μίαν ιδέα, μόνο. Με τους ανθρώπους που γνωρίζω, έχω μία μεγάλη περιέργεια. Θέλω να ξέρω τα όρια τους. Πρωτίστως, για να τα σεβαστώ και να μην τα υπερβώ, και κατόπιν για να κατατάξω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου στην κατηγορία που του αξίζει. Τα όρια, σημαίνουν αντοχή. Δεν με ενδιαφέρει η ανοχή. Κι εάν κάποιος άνθρωπος στρίβει τον καρπό τού άλλου για να δει πότε θα φωνάξει, εγώ ανεβαίνω επάνω στο στήθος σου. Και παρατηρώ το πρόσωπό σου. Εάν αρχίσεις να δυσφορείς και να χτυπιέσαι, προσπαθώντας να πάρεις ανάσα, θα κατέβω. Αλλά θα ξέρω. Εάν μείνεις, και το παλέψεις κοιτώντας με στα μάτια, είσαι ο άνθρωπός μου. Τότε κι εγώ γίνομαι ο δικός σου... Για την ιστορία, ο Χ δεν κουνήθηκε ποτέ από την θέση του. Μόνο μου χαμογελούσε, κοιτώντας με στα μάτια. "Λέγοντάς" μου "εδώ είμαι, κάνε ό,τι θέλεις... δεν φοβάμαι... θα σε αφήσω...".

Εάν ο Χ ήταν ένας αδύναμος άνθρωπος, κι εγώ το δεκανίκι του.
Νομίζω πως είναι μία πολύ - πολύ, όμως - ηλίθια ερώτηση.
Εάν ένας άνδρας θέλει αρχείδια για να είναι με μία δυναμική γυναίκα, ένας άνδρας σαν τον Χ πρέπει να έχει αρχείδια σαν τους σάκους τού box για να είναι σκλάβος μίας Αφέντρας. Μην ξαναδιαβάσω τέτοια μαλακία... Ο Χ έψαχνε μία γυναίκα σαν εμένα, για να κάνει όσα περισσότερα μπορούσε. Όχι για να γίνει κάτι. Εάν έχετε μπερδέψει τα παθητικά ανθρωπίδια που βλέπετε στα BDSM clips με τον Χ, έχετε κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Ο Χ ήταν ένας δραστήριος, πανέξυπνος άνδρας. Δεν ήθελε κάτι. Ήθελε κι άλλο. Δεν έψαχνε για στήριγμα. Έψαχνε για εφαλτήριο.

Εάν ο Χ σκέφτηκε ποτέ να τα "παρατήσει".
Δεν ξέρω τι έκανε ο Χ με τις υποθέσεις του, αλλά σε ό,τι αφορούσε την σχέση μας, ούτε μία στιγμή. Εάν υπήρξε φορά που τον είχα στριμώξει ασφυκτικά; Πολλές φορές. Αλλά είπαμε. Χαμογελούσε.

Εάν έχω ψάξει να βρω κάποιον άλλον σαν τον Χ.
Όχι.
Ακόμα κι αν μου έλεγαν εκείνος είναι ίδιος με τον Χ, δεν θα τον προσέγγιζα. Διότι αυτό θα σήμαινε πως ψάχνω για υποκατάστατα. Μπορώ να βρω κάποιον χειρότερο ή καλύτερο. Τον ίδιο, δεν θα το ήθελα. Η σχέση μου μαζί του ήταν τόσο δυνατή, που θα πρέπει να ήμουν τουλάχιστον απελπισμένη για να θέλω υποκατάστατα.

Η ιστορία τού Χ ήταν σαν παραμύθι.
Εδώ γέλασα λίγο...
Δεν ήταν παραμύθι. Ήταν η πραγματικότητα. Αυτά ζεις, όταν στην ζωή σου είσαι ειλικρινής με τον σύντροφό σου, κι εκείνος μαζί σου. Αυτό είναι η επικοινωνία. Και αυτά είναι τα αποτελέσματά της. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι παραμύθι, προσποιούνται. Και όποιος προσποιείται / μιμείται / υποκρίνεται, θα πάρει πίσω προσποίηση / μίμηση / υποκρισία. Δεν υπάρχουν παραμύθια. Υπάρχει ζωή. Και ό,τι δίνεις, παίρνεις. Αρκεί να το θέλεις.

Γιατί δεν συνέχισα την ετικέττα, γράφοντας για ό,τι συνέβη μετά.
Διότι δεν έχει σημασία.
Η ιστορία τού Χ γράφτηκε για να διαβάσει κάποιος πως μπορεί να είναι μία D/s σχέση. Αναγκαστικά, έπρεπε να χρωματιστεί με στοιχεία των χαρακτήρων μας, διαφορετικά δεν θα καταλάβαινε κανείς τις προθέσεις μας. Αυτό δεν σημαίνει πως όλα είναι εδώ. Κάπου πρέπει να έχω γράψει ότι ανέφερα το 10%(;). Λάθος ήταν. Ούτε το 1%. Και αυτά που κράτησα, δεν μπορεί να τα διανοηθεί κανείς. Υπάρχουν στιγμές, που ούτε η ίδια πιστεύω ότι τα έζησα. Γι' αυτόν τον λόγο, δεν έχει σημασία τι έκανα ή τι μου συνέβη. Γιατί εγώ είμαι εδώ. Όχι εκείνη που λείπει. Θα πω μόνον ότι δεν έχω κλάψει. Μπορεί να συγκινούμαι εύκολα, να δακρύζω ακόμη ευκολότερα, αλλά κλαίω ακόμη πιο δύσκολα από ό,τι γελάω. Στην αρχή, ήταν αδύνατον λόγω της κατάστασής μου. Μετά δεν μπορούσα. Μερικές φορές ξυπνάω με την κραυγή τής μητέρας του, όταν έφτασα στο νοσοκομείο. Αλλά το έχω πάρει απόφαση ότι θα ζήσω με αυτό.

Για τους εντός BDSM χώρου.

Ο Χ δεν φορούσε chastity όταν έφευγε. Το chastity ήταν ατσάλι 18/10, και δεν μπορούσε να ταξιδέψει. Τον στενοχωρούσε πολύ. Αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Όσο ήταν εδώ στην Αθήνα, δεν το έβγαζε. Η στύση του και οι οργασμοί του ελέγχονταν πάντα από εμένα. Αν με στενοχωρούσε; Όχι. Ζούσα το mental bondage. Τι παραπάνω να μου προσέφεραν οι πλαστικούρες που κυκλοφορούν;

Τι μου έχει λείψει περισσότερο.
Η σιωπή. Πέρα από όλες τις δραστηριότητες που είχαν μεγάλη ένταση, όταν βρισκόμασταν στο σπίτι μας μόνοι, υπήρχε μία μαγική σιωπή. Σιωπή, που είχε πολύ μεγαλύτερη ένταση από εκείνη των δραστηριοτήτων. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν μία σιωπή που εξέφραζε σιγουριά, βεβαιότητα, ηρεμία, συνειδητότητα, ενδιαφέρον, δέσιμο, αυτοπεποίθηση. Κάποιες στιγμές, ρωτούσε χαμηλόφωνα "Αφέντρα...;", σαν να με ρωτούσε εάν ήθελα κάτι. Του έγνεφα αρνητικά, και συνέχιζε να κάνει ό,τι έκανε.

Εάν το σπίτι έπαιξε κάποιον ρόλο θετικό/αρνητικό.
Χμ...
Δύσκολη ερώτηση.
Κατ' αρχήν, θα πάρουμε ως δεδομένο ότι όποιος ασχολείται με το BDSM είναι επιβεβλημένο να έχει τον χώρο του. Βασικά, για τον εξοπλισμό. Το να έχεις το βαλιτσάκι τού Sport Billy και να τρέχεις από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, είναι γελοίο. Εμείς, μπορούσαμε να το κάνουμε, διότι ο Χ ερχόταν κάθε Σαββατοκύριακο. Βαλίτσα εκείνος, βαλίτσα εγώ. Αλλά θα περιοριζόμασταν στην βαλίτσα. Κι αυτό είναι ωραίο μόνον όταν έχεις έναν playmate. Όταν είσαι σε σχέση, όταν έχεις έναν σύντροφο, δεν χρειάζεται να ανήκεις στο BDSM για να νοιώθεις την ανάγκη να μοιράζεσαι χρόνο και πράγματα. Όταν ανήκεις στο BDSM και είσαι σε μία D/s σχέση, τα ξενοδοχεία σού προκαλούν μεγάλη δυσφορία. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν θα κάνεις τίποτα, έχεις τον δικό σου χώρο, και όχι ένα τηλέφωνο που χτυπάει στις 12 για τους αδειάσεις τον τόπο. Ορίζεις. Δεν σε ορίζουν. Τώρα. Όσον αφορά εάν αυτό μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά. Μακάρι να το κάνει. Διότι εάν είναι να δεις κάτι που πρέπει, σύντομα, αυτό μόνο σε έναν δικό σου χώρο μπορεί να γίνει. Εγώ με τον Χ δεν είχα αμφιβολίες, αλλά δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη για εκείνον. Οπότε, θεωρήστε ότι αυτό ήταν το πρώτο και ουσιαστικότερο test που του έκανα. Παρ' όλο ότι δεν ήμουν εκείνη που το σκέφτηκε, αλλά και βρέθηκε προ εκπλήξεως, θα μπορούσα να είχα κάνει πίσω. Αλλά αυτό δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Είπα "ναι", και περίμενα να δω τα αποτελέσματα που θα είχε η συμβίωσή μας, ακόμη κι αν ήταν για τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Το μόνο που θα μπορούσαμε να εκλάβουμε ως "αρνητικό", ήταν η μετέπειτα ανάγκη του για περισσότερο χρόνο. Αλλά αυτό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, και στα ξενοδοχεία να είχαμε μείνει. Το σπίτι, όμως, σε απελευθερώνει. Σε σπρώχνει για περισσότερα. Για μεγαλύτερα. Για πιο ουσιώδη.

Αν μου είχε πει ποτέ ψέμματα για κάτι.
Ούτε μία φορά. Η ειλικρίνεια τού Χ δεν μπορεί να περιγραφεί ούτε γραπτώς ούτε προφορικώς. Ο Χ μού είχε δώσει τα κλειδιά, και ό,τι επιχειρούσα να του ξεκλειδώσω άνοιγε διάπλατα. Τον έζησα και τον έμαθα σαν την παλάμη τού χεριού μου. Όταν δεν ήθελε να μου πει κάτι, κοκκίνιζε. Αλλά το έλεγε.

Αν μετανοιώνω για κάτι που έκανα.
Όχι.
Μετανοιώνω για κάτι που δεν έκανα.
Εάν ήξερα εκ των προτέρων ότι θα τον έχανα με αυτόν τον τρόπο, θα ήθελα να τον είχα πνίξει εγώ. Εκείνο το βράδυ με το Killing Time. Θα προτιμούσα να είχε πεθάνει στα χέρια μου. Δεν με νοιάζει εάν πήγαινα φυλακή. Εάν ήξερα ότι θα έφευγε έτσι, θα το ήθελα να ήμουν στην φυλακή. Και με έναν διεστραμμένο τρόπο, ξέρω ότι θα το προτιμούσε κι εκείνος... Το έχω σκέφθει 100 φορές. Αυτό μετανοιώνω.

Αν ήθελα κάτι να του πω, πριν φύγει.
Ναι.
Ότι θα ήθελα να ζει. Κι ας μην ήταν δικός μου. Θα ήθελα να ερχόταν μία μέρα και να μου έλεγε "τέλος". Αρκεί να ζούσε. Και ας μην ήταν μαζί μου ποτέ ξανά. Ο Χ δεν ήταν μόνον ένας σκλάβος. Ήταν ένας υπέροχος άνδρας. Ένας σπάνιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που μπορούσες να βασιστείς, να εμπιστευθείς, να πιστέψεις. Είχε μία ευγένεια και μία καλοσύνη, που σε αφόπλιζαν. Είχε κάτι που ήθελες να το/ν κάνεις δικό σου.

Η τελευταία ερώτηση, έχει τεθεί και από τις 2 πλευρές.
Και νομίζω πως η απάντηση είναι ο κατάλληλος επίλογος.

Τι ήταν ο Χ για εμένα.
Έχω πει ότι ο ήλιος είναι σαν τον άνδρα.
Λοιπόν, ο Χ ήταν ένας ήλιος που επέλεξε να ζήσει στην σκιά μίας Αφέντρας.

Κι ας το κλείσουμε για πάντα εδώ...

6.000 Views For BDSM BéBé

Κάποια στιγμή μού είπαν ότι θα χρειαστώ γραμματέα.
Γέλασα.

Τώρα αρχίζω να το σκέπτομαι σοβαρά...

Το feedback έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Και παρ' όλα αυτά, είναι ωραία...

Χαίρομαι που είστε εδώ.
Προσπαθώ να απαντήσω σε όλους.
Η χρονική ταξινόμηση δεν μπορεί να λειτουργήσει πλέον.
Θα κάνω ό,τι μπορώ για να απαντώ όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Θα πω πάλι ότι σας ευχαριστώ.
Θα πω πάλι ότι δεν αρκεί.
Μου είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσω αυτό το 6.000...

Δεν έχω άλλα λόγια...

Slow Is Smooth And Smooth Is Fast

Afentra Blackbat!

Niotho poli xarumenos pu su grafo afto to mail giati esto k me afton ton tropo mporo na epikoinoniso mazi su! Dn 8a arxiso na su leo poso fantastiki eisai giati oloi ta idia su lene etsi dn einai? Alla eisai re gamoto! Eisai to pio telio atomo pu exo gnorisi pote! Diavazo to blog su ka8e mera akoma k an dn exeis grapsei tipota! Ksanadiavazo ta perasmena! Aytos o X einai tyxerakias pu se vrike! Ton talaiporis alla eisai super!!!

(...)

Su grafo giati exo polles apories k nomizo pos mono mia gineka san esena mporei na mu tis lysei. Eimai 18 xronwn k ekana sex gia prwth fora sta 13. Dn leo oti eimai kalos k me ayta pu grafeis anarotieme an mporo na veltiotho. Mia gineka san esena mporei na mu pei merika pragmata. Diavazo to (...), to (...), k kamia fora k to (...) alla exo mperdeytei poly! Mono esena skeftomai oti mporeis na me ksemperdepseis!

To provlima mu einai oti eno mu aresun poly oi ginekes, me mperdeyun perisotero! Gt eiste toso poliplokes? Thelo na su po polla pragmata Afentra Blackbat. Gt dn grafeis oti exoume toso agxos me esas k olo mas katigoreis? Emeis thelume na sas aresume alla eimaste toso mperdemenoi pu kamia fora kanume k mal@#*es. Alla einai apo ton fovo mas oti 8a kanume tin stravi k 8a mas koroidepsete h 8a sas xasume! Gt dn katalavenete eseis oi ginekes oti exume toso agxos otan phgainume gia proti fora sto krevati mazi sas as pume? Su eipa ti diavazo. Ekei lene alles ma@#!es pu dn ginontai! Pira kai to (...) na do pos einai k ena ginekio periodiko k ekei na deis mperdema! Telika o kosmos kserei ti thelei Afentra Bebe? Theleis mia kopela pu foraei ta mini ths ta sexy ta eswrouxa ths k meta apo kairo otan ta ftiaxneis mazi thw sou emfanizetai avafth aperipoihth les k se exei desei k dn thn endiaferei tipota! H gnorizeis mia allh as pume pu su to paizei sovari k etsi k meta otan se riksei koitazei deksia k aristera! Gt dn les tpt gia ayta?

Dn thelo na su po oti afta pu grafeis dn isxiun gt isxiun. Alla einai k h allh pleyra pu prepei na thn grapseis k ayth. Emeis eimaste kseka8aroi leme oti thelume dn krivume pragmata. Oi ginekes to kanoun afto. Gt? Esy 8a ksereis na apantisis! Nio8o kamia fora oti dn katalaveno tpt k niotho xazos. Einai kati pu ego dn katalavaino h eimai lathos se kati? Mporeis na me voithiseis Afentra Bebe? Oi filoi mu einai ston kosmo tus k me tus goneis mu dn sizitame tetoia pragmata. Apo esena omos matheno polla. Esy vevea derneis alla eisai foveri!Pu allu yparxun ginekes san esena? Gt niotho oti me esena mporo na sinenoitho!

(...)

Exume thema me to megethos, me to an tha kratithume, an ta kataferume na exume stisi, me to pos tha sas ikanopoihsume... Dn einai efkola pragmata ayta. Ekeines to katalavenun afto? Mas katalavenun katholu? Esy mono katalavaineis Afentra Bebe! Giafto su grafo! (...) Pos prepei na ginete to sosto sex? Poio einai to mistiko? Ti prepei na kano? Dn thelo na se zaliso alla mono esena exo.

(...)

Dn thelo na fanei oti se prosvalw gt se sevomai k se pisteyw otan diavazo afta pu grafeis. Apla thelo mia mikri voithia. An mporeis na asxolitheis ligo mazi me enan mperdemeno typo san emena tha mu ekanes megali timi. Pistevo oti yparxun k alloi san emena k tha tus voithiseis k ekeinus. Emena ksereis pu me voithises? Leo to s agapo xoris na ntrepomai! Einai oraio telika! Ola prepei na ta agapame gyro mas etsi dn einai Afentra Bebe? Les oti kaneis ta mails posts k tha perimeno an diavaseis to diko mu mhpws k paro apantiseis.

S agapo Afentra Bebe k akoma k na me vrizeis sto post tha to katalavo alla tha exeis tus logus su! An eimai mal@#!as pes to mu na diorthotho. Esy les oti prepei na epikinonume. Ayto ekana k ego akoluthisa thn symvuli su! Se xereto k 8a se diavazo gia panta gt eisai ginekara! Mhn stamatiseis pote! Se xreiazomaste!

Me sevasmo (...)

Καλό μου...

Κατ΄αρχήν, τι δουλειά έχεις εσύ, 18 χρονών παιδί, να διαβάζεις αυτό το blog;..

Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει να με διαβάζουν παιδιά κάτω των 21 - τουλάχιστον.
Εκτός από αυτά για τα οποία έχεις απορίες και έχουν να κάνουν με τις σχέσεις των 2 φύλων, το θέμα αυτού του blog δεν είναι για εσένα και τον κάθε εσένα.
Δεν θα ήθελα να το διαβάζεις.
Πρέπει να ζήσεις πρώτα μερικά πράγματα και μετά, εδώ θα είναι, δεν θα φύγει.
Τώρα, μπορεί να μπερδευτείς περισσότερο.
Το έχεις σκεφθεί αυτό;

Λοιπόν.
Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους.
Ό,τι έχεις διαβάσει, δεν είναι ολοκληρωμένο. Για να γράψω για όλα όσα πρέπει, θα φάμε τα νειάτα μας. Κι εσύ έχεις αρκετά. Εγώ που λίγο θέλω να κλείσω τα 100;

Θα παραβλέψω το γεγονός ότι έκανες sex στα 13, για να γλυτώσω το εγκεφαλικό...
Αν ήσουν γιος μου θα σε σκότωνα!
Ακούς εκεί 13...
Κωλόπαιδο!
Στα 13 παίζουν PlayStation!
Δεν κάνουν sex!

Γιατί αναρωτιέσαι, λοιπόν, γιατί δεν καταλαβαίνεις;
Από τα 13 στα 18 τι να καταλάβεις, παιδί μου;!
Εμείς κλείσαμε τα 99 και ακόμη το παλεύουμε.
Εσύ δεν θα μπερδευτείς;

Εν πάση περιπτώσει...

Θα σε πάρω με το καλό - αν και κανονικά θα έπρεπε να σε αρχίσω στα χαστούκια...

Υποθέτεις ότι μία γυναίκα σαν εμένα θα σου λύσει τις απορίες.
Από που αντλείς αυτήν την υπόθεση;
Τι έχω γράψει, που αφήνει να εννοηθεί πως είμαι ειδήμων;
Δεν έχεις καταλάβει ακόμη ότι δεν ανήκω στον μέσο όρο γυναικών;
Αυτά που γράφω εγώ, στην ηλικία σου, μπορούν να σε μπερδέψουν ακόμη περισσότερο.

Ό,τι διαβάζεις από εμένα, πίστευε πως το πιστεύω, αλλά μην πιστεύεις τίποτα που γράφεται στο internet. Καταλαβαίνουμε τι εννοώ; Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αναγκαστικά, γιατί κι εμένα εδώ με βρήκες. Και αυτό είναι ένα από τα θέματά σου. Το τι γράφει ο καθένας - είτε είναι internet είτε είναι περιοδικό -, μπορεί να είναι καθαρές μαλακίες (Βλέπεις; Εγώ το γράφω ολόκληρο... Γι' αυτό, έξω από εδώ μόλις τελειώσεις αυτό το post!), επειδή πρέπει να γεμίσει στήλες, διαφορετικά δεν θα πληρωθεί. Και ό,τι γουστάρει λέει. Όταν δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός που σου λέει ό,τι σου λέει και τι σκοπούς έχει, δεν θα πιστεύεις κανέναν. Αλλά ακόμα και να τον ξέρεις, θα τον δοκιμάσεις πρώτα, να δεις εάν ο χαρακτήρας του είναι συνεπής - που αυτό σημαίνει να μην φάσκει και αντιφάσκει, κυρίως, ή να έχει δόλιους σκοπούς ή οτιδήποτε - και μετά να μπορείς να ξεχωρίσεις/καταλάβεις για/τί λέει τι.

Τα σημερινά γυναικεία περιοδικά, είναι ο σίγουρος δρόμος για να γίνεις πουτάνα, και τα ανδρικά, για να βγεις πούστης. Κάθομαι και τα διαβάζω όταν πηγαίνω κομμωτήριο, και μόνο από τον φόβο μην μου χαλάσουν δεν τραβάω τα μαλλιά μου! Όταν διαβάζεις σε ένα γυναικείο περιοδικό, ότι για να κερδίσεις έναν γκόμενο πρέπει να τα κάνεις γαργάρες πριν τα καταπιείς, ή σε ένα ανδρικό, έναν υπέρτιτλο ότι μπορείς κι εσύ να κάνεις μία γκόμενα να χύσει (Είπαμε, τελευταίο post... μην το ξαναπούμε...) μέσα σε 5 λεπτά, γάμησέ τα... Γάμησέ τα... Είναι να μην σε πιάσει τρέλα; Σαφώς και θα σε πιάσει. Διότι, την επόμενη φορά που θα βρεις άνδρα να σου αρέσει, θα πρέπει να έχεις την σακούλα έτοιμη για τα ξερατά δίπλα σου. Διότι, την επόμενη φορά που θα βρεις μία γυναίκα να σου αρέσει, δεν θα σου σηκώνεται από την καταπίεση, γιατί αν υπήρχε τρόπος οι γυναίκες να έχυναν σε 5 λεπτά, δεν θα υπήρχαν τραγικά προβλήματα στις σεξουαλικές σχέσεις των 2 φύλων.

Τώρα.
Γιατί οι γυναίκες είναι έτσι και μετά αλλιώς;
Οι άνδρες πως είναι δηλαδή;
Οι ίδιοι;
Οι φίλοι σου τι σου λένε;
Δεν το έχουν παίξει ποτέ κάπως, και μετά να την κάνουν γυριστή στο ξαφνικό;
Ποτέ;

Επομένως, αυτό δεν είναι γυναικείο θέμα.
Είναι ανθρώπινο.
Είναι στον άνθρωπο να υποκρίνεται κάτι που δεν είναι, προκειμένου να κερδίσει αυτό που θέλει - για τον όποιον λόγο το θέλει.
Αλλά πόσο θα κρατήσει;
Οι φούσκες σκάνε.
Πάντοτε.

Αν οι φίλοι σου είναι στον κόσμο τους, να αλλάξεις φίλους.
Ή κόσμο...

Όσο για τους γονείς σου, δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να μιλήσουν για τα θέματα τού sex στα παιδιά τους. Μην τους κατηγορείς. Ασφαλώς, και θα ήταν ωραίο να μπορείς να κάνεις άνετα μία τέτοια συζήτηση με τους ανθρώπους που σε έφεραν στον κόσμο και είναι το αίμα σου. Αλλά δεν τα έχουμε όλα σε αυτή την ζωή. Και όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι. Σωστά;

Κι εδώ ερχόμαστε στο κυρίως θέμα σου.

Πως πρέπει να γίνεται το σωστό sex;
Δεν υπάρχει σωστό sex.
Υπάρχει ό,τι σε ευχαριστεί.

Ποιο είναι το μυστικό;
Δεν υπάρχουν μυστικά.

Τι πρέπει να κάνεις;
Ό,τι νοιώθεις.
Ό,τι αισθάνεσαι ότι σε ικανοποιεί και σε κάνει ευτυχισμένο, καλό μου.
Μόνον αυτό.

Εγώ να σε βοηθήσω;
Ok.

Ένα κομμάτι που σε προβληματίζει, είναι το γνωστό "άγχος επίδοσης".
Αυτό, όμως, είναι για τους αθλητές.
Εσύ, απλά, κάνεις sex.
Τι ακριβώς περιμένεις;
Μόλις σηκώνεσαι από το κρεβάτι η γκόμενα να σου δίνει το κύπελλο;
Σοβαρέψου.

Οι γυναίκες δεν είναι πολύπλοκες.
Οι γυναίκες είναι τόσο απλές, που το δικό σας το μυαλό - κυρίως από την εκ φύσεως ανασφάλειά σας - δεν μπορεί να το καταλάβει.
Η ηλικία σου, επίσης, παίζει ρόλο.
Είτε θέλεις να το παραδεχθείς είτε όχι, είσαι μικρός ακόμη για να καταλάβεις μερικά βασικά πράγματα. Θέλει χρόνο, υπομονή, επιμονή και πολλές - πολλές μαλακίες. Πρέπει να χτυπήσεις και λίγο το κεφάλι σου στον τοίχο. Να κλάψεις. Να μετανοιώσεις. Να ξαναδοκιμάσεις. Εάν τα κάνεις όλα αυτά, να είσαι σίγουρος και βέβαιος ότι θα βρεις αυτό που ψάχνεις. Η προϋπόθεση είναι μία: να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Μόνο τότε μπορείς να βρεις τις απαντήσεις στα ερωτήματά σου.

Τίποτα από αυτά που χαρακτηρίζονται ως εύκολα δεν έχει ουσία.
Εκείνο που θα σε δυσκολέψει, που θα σε βάλει σε δοκιμασία, εκείνο αξίζει πολλά.
Κι αν θεωρείς ότι η γυναίκα είναι ένα από αυτά τα δύσκολα, είσαι σε καλό δρόμο.
Πιθανόν, να είναι λίγο ανηφορικός.
Αλλά με τον χρόνο, την εμπειρία και την ωριμότητα που τα συνοδεύουν, θα βρεθείς σε μία αλάνα για να κάνεις ό,τι θέλεις, όπως το επιθυμείς.

Γυναίκες, λοιπόν.

Καλό μου.

Εάν γνωρίζεις μία γυναίκα που ποθείς, και σκέφτεσαι όλα αυτά που αναφέρεις, λίγο θα σε νοιάξει εκείνη. Όλα αυτά που αναφέρεις, έχουν να κάνουν μόνο με εσένα. Είσαι εγωϊστής; Δεν θα πας πουθενά. Εάν σε ένα κρεβάτι κάθεσαι και σκέφτεσαι το "πως" και το "γιατί", δεν θα σου μείνει ενδιαφέρον για την γυναίκα που ξαπλώνει δίπλα σου. Θα είσαι πολύ απορροφημένος με εσένα για να της δώσεις σημασία. Ασχολήσου με την γυναίκα. Όχι με τον εαυτό σου. Άσε τους άλλους να το κάνουν. Όταν εκείνη βλέπει ότι έχεις αγχωθεί, η πρώτη της μέριμνα θα είναι να σε... ξεαγχώσει. Και τότε κι εκείνη με την σειρά της, θα ξεχάσει τον εαυτό της για να ασχοληθεί με εσένα. Αυτό θέλεις; Διότι τότε θα είστε 2 που θα την αγνοείτε. Και αν την φτύνεις εσύ, ok, θα το πληρώσεις. Εάν αρχίσει κι εκείνη να φτύνει τον εαυτό της; Γάμησέ τα... Εάν στο κρεβάτι χρειάζεσαι αγχολυτικά ή ψυχαναλυτή, έχεις χάσει το sex. Αυτό θέλεις;

Κι εδώ θα διαχωρίσουμε τα one night stand από τις εν δυνάμει σχέσεις.

Τα one night stand, σε ό,τι αφορά τα θηλυκά, χωρίζονται σε 2 βασικές κατηγορίες.
Στις γκόμενες που έχουν το sex ως εργαλείο και στις γκόμενες που το έχουν ως επιβεβαίωση.

Για την γκόμενα που έρχεται μαζί σου για να ξεκαυλώσει, είσαι ένας ζωντανός δονητής.
Θα κάνει μαζί σου ό,τι την ευχαριστεί και είναι καλή, διότι δεν θα έχει αναστολές.
Καλή φάση.
Είσαι για εκείνη ό,τι είναι εκείνη για εσένα.
Μόνο που οι γυναίκες - οι πραγματικές γυναίκες - δεν λειτουργούν έτσι.

Η γκόμενα που έρχεται μαζί σου για επιβεβαίωση, είναι ένα απελπισμένο, κακόμοιρο και κατακερματισμένο ανθρωπίδιο, που το τρώει η ανασφάλεια, και στο κρεβάτι - όσο και αν τσιρίζει και χτυπιέται - δίνει την παράσταση τής ζωής της. Αυτό που εσύ θα θεωρήσεις ότι είναι απελευθέρωση, είναι μία εξαθλίωση τού φύλου της που δεν το έχει σε εκτίμηση. Η γκόμενα αυτή - εν αντιθέσει με την πρώτη - θα σου κάτσει. Θα σου κάτσει = θα κάνει ό,τι θέλεις εσύ, προκειμένου όταν σηκωθεί από το κρεβάτι να έχει την αίσθηση ότι τα πήγε καλά. Αναγνωρίζεις κάτι σε αυτό; Ένα κύπελλο, μήπως...;

Αυτό, όμως, που της αξίζει, ουσιαστικά, είναι 2 φάσκελα.
Ξεγυρισμένα.
Α. Και μία ροχάλα, εάν σου βρίσκεται.
Το να κοιμηθείς με μία γκόμενα σαν αυτή, κάνει εσένα 2 φορές πιο απελπισμένο και ανασφαλές ανθρωπίδιο.
Διάλεξε.

Και πάμε στις εν δυνάμει σχέσεις.

Η γυναίκα - κι εδώ θα μιλήσουμε για τις πραγματικές γυναίκες - που θα έρθει μαζί σου στο κρεβάτι, έχει πρώτα τσεκάρει πολλά πράγματα για εσένα, που δεν μπορείς να καταλάβεις. Κι ενώ οι δύο προηγούμενες σχέσεις βασίζονται, κυρίως, στην εικόνα - την δική σου στην πρώτη περίπτωση, την δική της στην δεύτερη -, η γυναίκα που θα σε επιλέξει βασίζεται στην ουσία. Στο ποιος, πραγματικά, είσαι.

Τι σημαίνει αυτό.
Θα δει τι κάνεις, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις.
Εάν ό,τι είσαι της αρέσει, θα κάνει το επόμενο βήμα.
Στην ουσία, αυτό που εσείς οι άνδρες χαρακτηρίζετε ως δυσκολία, για εμάς τις γυναίκες είναι η περίοδος δοκιμής. Το test που πρέπει να περάσεις. Δεν αναφέρομαι στα γκομενάκια που υποκρίνονται. Εκεί πρέπει να είσαι μάγκας. Και αυτό που θα σου κάνει την ζωή εύκολη, είναι η ικανότητά σου να ξεχωρίζεις το fake από το αληθινό. Ναι, ένα γκομενάκι μπορεί να το παίζει δύσκολο, να κάνει σχέδια, να το παίζει ιστορία, αλλά, εάν θέλεις την αλήθεια από την ζωή σου, πολύ σύντομα θα καταλάβεις τι παίζει. Δεν έχεις παρά να δεις την συμπεριφορά της σαν σύνολο. Αυτό που βλέπεις να συμβαίνει γύρω σου όταν είσαι μαζί της, δεν θα συνάδει με ό,τι πάει να σε φλομώσει. Η συμπεριφορά τής πραγματικής γυναίκας, έχει απόλυτη συνάφεια με τις υπόλοιπες εκδηλώσεις της. Έχε μάτια και αυτιά ανοικτά. Η πρώτη σε δουλεύει, σε χειρίζεται.
Η δεύτερη σε γουστάρει.

Ένα από τα πολλά λάθη που κάνουν οι άνθρωποι - και πιθανόν να κάνεις κι εσύ - είναι να μπερδεύουν τα πράγματα, από λίγο έως πολύ. Τι εννοώ. Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν την ευγένεια με την δουλοπρέπεια. Το ενδιαφέρον με την απελπισία. Την καλοσύνη με την μαλακία. Και όλοι αυτοί είναι οι άνθρωποι που δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα.

Μην μπερδεύεις την ροπή τής γυναίκας στον αισθησιασμό, χαρακτηρίζοντάς την "ρομαντική". Οι γυναίκες δεν ενδιαφερόμαστε για τον ρομαντισμό. Ενδιαφερόμαστε για τον αισθησιασμό. Η ανάγκη να απολαύσουμε ό,τι ο άνδρας μπορεί να μας παρέχει διεγείροντάς μας. Ο αισθησιασμός είναι εκείνος που κάνει έναν άνδρα ιππότη. Ο ρομαντισμός τον κάνει μαλάκα. Ο αισθησιασμός σημαίνει ότι ο άνδρας που έχεις απέναντί σου, ενδιαφέρεται να πάρει από εσένα τα πάντα, αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο να τα ζήσει. Ο ρομαντισμός είναι η φαντασία που τον θολώνει κι εσύ δεν αποτελείς παρά ένα μέρος τής εικόνας. Οπότε, εάν είμαι εγώ μέρος τής εικόνας ενός φαντασιόπληκτου ρομαντικού, δεν αποτελώ τίποτε άλλο εκτός από ένα εργαλείο. Με τον αισθησιακό άνδρα, μπορώ να είμαι εγώ, γιατί το να αφήνεται ένας άνδρας σε ό,τι μπορούμε να ζήσουμε μαζί - επομένως και στο sex -, σημαίνει ότι παρασύρει κι εμένα, που ακόμη κι αν έχω δισταγμούς, καταφέρνει να τους αγνοήσω, με τον τρόπο του.

Εάν, λοιπόν, γνωρίσεις γκόμενα που να ζητάει ηλιοβασιλέματα, λουλούδια, να την φτύνεις για να μην την ματιάζεις κάθε φορά που της λες πόσο όμορφη είναι, γάμα τα...
Εάν γνωρίσεις μία γυναίκα που την ενδιαφέρουν τα χέρια σου, ο τρόπος που της μιλάς, ο τρόπος που της φέρεσαι, είσαι καλά.
Μάθε να ξεχωρίζεις.

Η πολιορκία για μία γυναίκα είναι σημαντική.
Είναι το ήμισυ τού παντός.
Αμέσως στο μυαλό της ο άνδρας παίρνει την θέση τού κατακτητή. Που αυτό, αυτομάτως, μεταφράζεται σε διεκδικητή και, το σπουδαιότερο, σε μαχητή. Έχουμε πει ότι η γυναίκα έχει ανάγκη να θαυμάζει έναν άνδρα. Και ο άνδρας που δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί, είναι πάντα άξιος θαυμασμού - σκέψου όταν έχει να κάνει με εκείνη.

Μετά τον θαυμασμό, έρχεται η επικοινωνία.
Το να μπορείς να συντονιστείς, να συνεννοηθείς, να καταλαβαίνεις, να ενδιαφέρεσαι.
Και η επικοινωνία χτίζεται.
Με γέφυρες.
Προσπαθείς να την φτάσεις, και συγχρόνως εκείνη κάνει το ίδιο.

Ναι, όταν είσαι μικρός αισθάνεσαι αυτή την γενετήσια ορμή με μεγάλη σφοδρότητα.
Και αυτή η σφοδρότητα μπορεί να καταστρέψει τις γέφυρες και των δύο, για να μην σου πω ότι μπορεί να αποτρέπει να μην δημιουργηθούν καν.
Με τον καιρό θα μάθεις να την ελέγχεις και να την διαχειρίζεσαι όπως πρέπει.
Εάν δεν δώσεις σημασία σε αυτό, θα γίνεις ένας μεγάλος μαλάκας, και τίποτε άλλο.
Μισό. Λάθος.
Και φοβικός.

Θα σου πω κάτι που διάβασα, από ένα ζευγάρι ανθρώπων που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην εξερεύνηση τής σεξουαλικότητας των 2 φύλων. Λένε, λοιπόν, ότι η σεξουαλική ορμή τού άνδρα είναι σαν τις κουζίνες γκαζιού: παίρνει αμέσως, γίνεται το φαγητό και σβήνει αμέσως. Η σεξουαλική ορμή μίας γυναίκας είναι σαν τις ηλεκτρικές κουζίνες: πρέπει πρώτα να ζεσταθεί, μετά ανάβει, γίνεται το φαγητό, κι όταν την σβύσεις, εκείνη καίει ακόμη. Γι' αυτό λέμε ότι οι γυναίκες έχουν πιο εύκολα οργασμό όταν είναι μόνες τους, παρά με έναν άνδρα. Ο άνδρας πρέπει να έχει την ικανότητα να βρει τους ρυθμούς τής κάθε γυναίκας που γνωρίζει.

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για την ευχαρίστησή της.
Όχι.
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του.
Εάν εσύ θέλεις και είσαι πρόθυμος να μάθεις τι την ικανοποιεί, κι εκείνη έχει ένα σωρό θέματα και δεν αφήνεται, σήκω και φύγε.
Δεν θα βγει πουθενά.
Το ίδιο και το αντίστροφο.
Η σεξουαλική ευθύνη δεν είναι τού ενός.
Είναι μοιρασμένη στα 2.

Εάν δεν υπάρχει η επικοινωνία, μην περιμένεις ποτέ να ευχαριστήθεις ούτε το sex, ούτε την ίδια την σχέση. Διότι χρειάζεται διάλογος, χρειάζεται επαφή, για να πει ο ένας στον άλλον τι του αρέσει και τι τον χαλάει. Και για να γίνουν αυτά, χρειάζεται χρόνος. Στο κρεβάτι το sex δεν είναι σταυρόλεξο. Δεν παίρνεις ένα περιοδικό κι αρχίζεις να μαντεύεις τις απαντήσεις. Πρέπει να τις ζητήσεις. Τα σταυρόλεξα έχουν νεκρά γράμματα. Στο sex δεν πρέπει να υπάρχουν μελανά σημεία. Και δεν χρειάζεται να είναι λέξεις. Οι ήχοι, οι ματιές, ένας αναστεναγμός, μία πιο ρηχή ή κοφτή αναπνοή, θα σου πουν πολλά περισσότερα από ό,τι θα προσπαθούσε να σου εξηγήσει εκείνη με λόγια.

Το sex είναι το 50% τής σχέσης.
Ούτε το 49 αλλά ούτε και το 51.
Εάν το 50% δεν είναι αυτό που πρέπει, μην κάθεσαι και αναρωτιέσαι.
Ψάξε.

Το ξαναγράφω.
Το sex είναι επικοινωνία.
Η επικοινωνία τού θηλυκού με το αρσενικό.
Εκεί - όχι στο 50% τής ανθρώπινης σχέσης - στο 50% τής σχέσης των φύλων, δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς, όσο καλά κι αν τα καταφέρνει στο πρώτο 50.
Εκεί αποδεικνύονται σκέψεις, προθέσεις, διαθέσεις, τα πάντα.
Ο ερωτισμός τού ανθρώπου είναι η ταυτότητά του, που θα σου την δείξει μόνον εάν του δείξεις κι εσύ την δική σου.

Οι άνδρες είστε από την φύση σας πιο ευαίσθητοι από εμάς τις γυναίκες.
Όταν βλέπεις άνδρες να πουλάνε μούρη, να ξέρεις ότι είναι - τουλάχιστον... - υποκριτές.
Όταν, επίσης, βλέπεις γυναίκες που να είναι ευάλωτες, να ξέρεις ότι είναι - τουλάχιστον... - καμμένες.
Η γυναίκα είναι δυνατή από την φύση της.
Μπορεί να δημιουργήσει και μπορεί να καταστρέψει.
Και το ξέρετε.

Αυτός είναι ο βασικός σας φόβος.
Γιατί οι κοινωνίες σάς έχουν μάθει να μην ζητάτε, να μην ρωτάτε.
Σας θέλουν Κάλχες, για να γινόμαστε κι εμείς Πυθίες.
Κι αυτό, καλό μου, δεν βγάζει πουθενά.

Το να ξέρεις να ρωτάς, το να θέλεις να μαθαίνεις, δεν είναι σημάδι αδυναμίας.
Το ακριβώς αντίθετο είναι.
Γιατί να πρέπει να αναρωτιέσαι, αν είσαι λίγος ή υπερβολικός στο sex, να αποστηθίζεις στάσεις, τεχνικές, παπαριές, και να κάθεσαι σαν τον μαλάκα να περιμένεις να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση για να καταλάβεις τι γίνεται; Δεν είναι σαφές ότι και οι δύο έχετε πάει στο κρεβάτι με λάθος σκοπό; Θα βγάλετε συμπέρασμα, περιμένοντας τι; Τον χρησμό;

Θα ακούσεις ότι οι γυναίκες δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον για το sex όσο οι άνδρες.
Είναι από τα μεγαλύτερα ψέματα που μπορείς να πιστέψεις.
Η διαφορά είναι αλλού. Στην αρχή.
Ένας άνδρας χρειάζεται μίαν εικόνα.
Η γυναίκα έναν λόγο.

Και μετά δώσε σε μία γυναίκα έναν άνδρα καλό στο sex, και θα σου πω εγώ.
Γιατί νομίζεις λένε ότι εάν μία γυναίκα πάει στο κρεβάτι με άλλον άνδρα, έχει τελειώσει το θέμα; Γιατί για να σηκωθεί από το δικό σου, σημαίνει ότι υστερείς. Και αν υστερείς γιατί δεν την γουστάρεις, ok. Αν υστερείς γιατί δεν μπήκες στην διαδικασία να την μάθεις, τότε θα έρθει κάποιος άλλος που πραγματικά ενδιαφέρεται, και θα την κερδίσει. Τόσο απλά.

Ακούς τους φίλους σου που πήδηξαν την μία, πήδηξαν την άλλη, την παρ' άλλη.
Ok.
Γαμώ.
Και;
Ακόμα και τα μισά από όσα σου λένε να είναι αλήθεια - που δεν είναι, πίστεψέ με... -, τι κατάφεραν;

Αυτοί οι φίλοι σου όταν θα γυρίσουν από την θητεία τους, θα μιλάνε για τον στρατό λες και πήγαν στο Vietnam. Ξέρεις πόσο θάρρος θέλει να στρώσεις ένα κρεβάτι; Το ίδιο με το να πηδάς έτοιμες τρύπες. Αυτό το λες sex; Κράτα στο μυαλό σου, πως ό,τι εκθέτεις, δεν έχει καμμία αξία για εσένα. Έχεις ακούσει ποτέ κανένα κορίτσι ή γυναίκα να στέλνει το video από την συνεύρεσή της στις φίλες της;

Μην πιστεύεις και μην ακούς κανέναν.
Ακολούθησε το ένστικτό σου - αρκεί να μην σε βγάζει σε αυτό το blog για μερικά χρόνια ακόμα...
Ποτέ μην πεις με ποια, με πόσες, που, πως.
Άφησε στους άλλους τις επιδείξεις.
Εσύ ωρίμασε.
Μην ξοδεύεις χρόνο, μην ξοδεύεις ενέργεια.

Κράτησέ τα για την ώρα που χρειάζεται με την γυναίκα που επιθυμείς.
Μην σε προβληματίζουν τα αντράκια που δεν έχουν ιδέα τι είναι γυναίκα, γιατί στην ζωή τους το μόνο που έχουν μάθει είναι να βουλώνουν τρύπες. Οι τρύπες δεν είναι γυναίκες. Μπορεί να είναι και ένα στρώμα. Αυτά τα αντράκια, όταν θα πέσουν σε μία γυναίκα, κι εκείνη θα τους φτύσει - γιατί δεν παίζει να γίνει κάτι άλλο... -, θα πάνε στους φίλους τους - ή θα έρθουν σε εσένα... - και θα πουν "τι μυστήριες είναι οι γυναίκες... ποιος μπορεί να τις καταλάβει;... μήπως και ξέρουν τι θέλουν;!". Και τότε πρέπει να βρεθεί κάποιος και να τους πει: "Ξέρουν τι δεν θέλουν. Έναν μαλάκα σαν εσένα!".

Μην γίνεις μαλάκας.
Οδήγησε την γυναίκα που σου αρέσει στο κρεβάτι, ρώτησέ την.
Άσε να σε οδηγήσει, να σου δείξει.
Ξεκίνα πάντα αργά.
Εκείνη θα σου πει αν θέλει πιο γρήγορα, πιο δυνατά, πιο απαλά, μεγαλύτερη πίεση, δύναμη, οτιδήποτε.

Μην σκέφτεσαι το πουλί σου.
Οι γυναίκες έχουμε πρόβλημα μόνον όταν είναι πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο.
Σε καμμία άλλη περίπτωση.
Μην γίνεσαι ανασφαλής.
Αφήσου.

Το video που έβαλα για εσένα, είναι από τα αγαπημένα μου.
Γέλασα τόσο πολύ όταν το είδα για πρώτη φορά.
Και το κομμάτι είναι ιδιαίτερα αστείο αλλά και χαριτωμένο.

Να ξέρεις, ότι για να σε απασχολούν όλα αυτά που μου έγραψες - και αυτά που μετέφερα εδώ και αυτά που κράτησα -, δεν μοιάζεις με την μάζα.
Δεν είχα καμμία διάθεση ούτε να σε βρίσω ούτε να σε μέμψω.
Σου έγραψα όπως θα μιλούσα στον γιο μου.
Είσαι ένα τρυφερό αρσενικό πλάσμα των 18.
Έχεις δρόμο μπροστά σου.
Μην τον γεμίζεις με εμπόδια.

Και όπως εμείς πρέπει να φιλήσουμε πολλούς βάτραχους για να βρούμε τον πρίγκηπα, έτσι κι εσείς πρέπει να πηγαίνετε από γυναίκα σε γυναίκα μέχρι να της ταιριάξει το γυάλινο γοβάκι που κρατάτε στα χέρια σας. Και έχουμε ξαναπεί, ότι το ταξίδι είναι πιο συναρπαστικό από τον προορισμό. Μην αφήνεις κανέναν να σου αποσπά την προσοχή με στερεότυπα, κολλήματα, εμμονές, φαντασίες. Έχε τα μάτια τού μυαλού σου ανοιχτά.

Και να θυμάσαι αυτό.
Σημασία για μία γυναίκα, δεν έχει το μήκος τού πουλιού ενός άνδρα.
Αλλά το πόσο ζυγίζουν τα αρχίδια του.

Να προσέχεις, καλό μου...

The Life Coach

Κυρία BlackBat

Με λένε (…) και σας γράφω μετά από επιθυμία του προπονητή μας και εκ μέρους ολόκληρης της ομάδας.

Είμαστε ο όμιλος (…) και το γυμναστήριό μας είναι στο (…). Εμείς ανήκουμε στην ομάδα της (…) και ελπίζω να μην σας τρομάζει. Ξέρω ότι είστε γυναίκα και ότι οι γυναίκες δεν ασχολούνται με τέτοιου είδους αθλήματα. Αλλά εσείς δεν φαίνεται ότι είστε μια οποιαδήποτε γυναίκα γι' αυτό και σας γράφω αυτό το mail.

Βρήκα το blog σας τυχαία καθώς έψαχνα στο (…) και ήσασταν μέσα στις επαφές του φίλου μου. Βρέθηκα να το διαβάζω συνέχεια, να γυρίζω μετά από την προπόνηση να το διαβάζω, μετά από νυχτερινή έξοδο ξημερώματα να το διαβάζω, όταν ήμουν άρρωστος έπαιρνα το laptop στο κρεβάτι για να το διαβάσω. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω μέχρι που το τελείωσα. Εκείνη την μέρα πήγα στον προπονητή μου και του μίλησα για εσάς. Μάλλον θα αναρωτιέστε γιατί να το κάνω αυτό. Θα σας πω.

Πριν από μερικά χρόνια σε έναν αγώνα εκτός Ελλάδας τραυματίστηκα. Με είχε πάρει πολύ από κάτω, μέχρι που άρχισα να κάνω χρήση ουσιών. Νόμιζα πως τελείωσε η καριέρα μου και ότι το όνειρό μου έμεινε ξεκρέμαστο από μια ατυχία. Την περίοδο που έλειψα ο προπονητής που είχαμε έφυγε. Η ομάδα δεν είχε πάει καλά και από το συμβούλιο αποφασίστηκε να αλλάξουμε προπονητή. Δεν είναι ότι δεν ήταν καλός αλλά τον είχε πάρει ψηλά τον αμανέ και δεν έκανε αυτό που έπρεπε.

Και τώρα έρχομαι στον προπονητή που σας είπα.
Όταν ήρθε ο νέος προπονητής κανείς δεν τον συμπάθησε. Όταν με έπαιρναν τηλέφωνο συναθλητές μου έλεγαν ότι καλά κάθομαι εκεί που κάθομαι και όταν γίνω καλά να αλλάξω σύνδεσμο γιατί ο νέος προπονητής είναι λίγο λοξός και ότι δεν μπορούν να τα πάνε καλά μαζί του. Αλλά ο προπονητής αυτός είχε τίτλους πρωταθλητή από όλα τα μέρη του κόσμου και μπορεί να μην έμενε στην περιοχή μας και να ήταν αρκετά μεγάλος ακόμα και για προπονητής αλλά είχε μεγάλη αγάπη στο (…). Λέγαμε ότι είναι παράξενος λόγο ηλικίας.

Μια μέρα πήγα να δω τα παιδιά όταν αισθάνθηκα καλύτερα. Όταν είδα τον προπονητή κατάλαβα τι εννοούσαν τα παιδιά. Αλλά σας έχει τύχει ποτέ τα πράγματα να μην είναι έτσι όπως φαίνονται και να κάνεις λάθος; Σε εμάς αυτό συνέβηκε. Και θα σας πω γιατί. Με φώναξε στο γραφείο του να μου μιλήσει. Και δεν έχω καταλάβει ακόμα πως, με έκανε να του πω για την χρήση που έκανα. Και αντί να με κρίνει, μου έδωσε ένα dvd στο χέρι. Μου είπε δες την και όταν γίνεις καλά έλα να ξαναμιλήσουμε. Η ταινία είχε τίτλο peaceful warrior. Όταν την είδα άλλαξε η ζωή μου. Δεν έβλεπα την ώρα να ξανανέβω στο (…). Ήμουν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνα.

Όταν έγινα καλά πήγα στον προπονητή μου. Του είπα πως αισθάνθηκα και πως σκεφτόμουν πριν και τότε, και ότι είχα σταματήσει την χρήση μαχαίρι μετά την ταινία. Και ξαναμπήκα σιγά σιγά στο πρόγραμμα με την βοήθειά του. Πίστεψε σ’ εμένα και τα κατάφερα. Τώρα συνεχίζω τους αγώνες και έχω καταφέρει από τότε να πάρω πολλές διακρίσεις. Ο προπονητής μας δεν ήταν κακός. Ήταν λιγομίλητος, νευρίαζε εύκολα, μας έβριζε, αλλά μετά καταλάβαμε ότι αυτός είναι ο τρόπος του να μας κάνει καλύτερους, να μας κάνει να βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Και τα κατάφερε. Σαν ομάδα έχουμε κατακτήσει αυτούς τους τίτλους στην Ελλάδα (…) και σε παγκόσμιο επίπεδο (…) και αν σας ενδιαφέρουν αυτά που λέω μπορώ να σας στείλω κι άλλα link και το κανάλι μας στο youtube.

Που έρχεστε τώρα εσείς; Όταν έπεσα πάνω στο blog σας με ενθουσίασε ο τρόπος που γράφετε, ο τρόπος που μιλάτε για εμάς τους άντρες, και περισσότερο από όλα ο χαρακτήρας σας. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν γυναίκες σαν εσάς. Δεν σας ξέρω και θα ήθελα πολύ να σας γνωρίσω, αυτό σκεφτόμουν κάθε φορά που σας διάβαζα και ακόμα αυτό σκέφτομαι. Ο τρόπος που σκέφτεστε και γράφετε, μου θυμίζει τον Nolte. Έχετε μια δύναμη που δεν συναντάς σε γυναίκα. Είστε μοναδική. Έψαξα να βρω κι άλλες που γράφουν για το s/m να δω μήπως είναι του χώρου σας όλα αυτά αλλά έπεσα πάνω σε κάτι βιζιτούδες (συγνώμη που το λέω αλλά έτσι είναι.)

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στον προπονητή μου και να του το δείξω. Του μιλούσα με ενθουσιασμό αλλά εκείνος ούτε που μου έδινε σημασία. Του άνοιξα την σελίδα σας στο υπολογιστή του και πήγα να αλλάξω για την προπόνηση. Σε κάποια φάση τον περιμέναμε να έρθει και όταν πήγε κάποιος να τον φωνάξει τον βρήκε να φοράει τα γυαλιά του και να διαβάζει το blog! Είχε περάσει πάνω από ώρα από τότε που του το έδειξα. Όταν βγήκε κάναμε προπόνηση κανονικά. Όταν τελειώσαμε μας είπε να περάσει ένας ένας να δει την διεύθυνση του blog στον υπολογιστή του και να καθίσουμε στα σπίτια μας να διαβάσουμε το post με τίτλο the future is unwritten! Την άλλη μέρα όλη η ομάδα μιλούσε για εσάς γιατί δεν είχαν διαβάσει μόνο αυτό το post! Μας είπε ότι αν όλοι είχαμε μία γυναίκα σαν την BlackBat θα ήμασταν η καλύτερη ομάδα που έγινε ποτέ, γιατί δεν θα χρειαζόταν εκείνος να κάνει πολλή δουλειά θα την έκανε εκείνη από το σπίτι!

Ο προπονητής μας πίνει νερό στο όνομά σας. Όλη η ομάδα μιλάει για εσάς με τα καλύτερα λόγια. Γι' αυτό σας γράφω αυτό το mail. Ξέρουμε ότι δεν θα σας ενδιαφέρει το άθλημά μας γιατί είναι αλήθεια ότι είναι λιγάκι βάρβαρο για γυναίκα. Παρόλα αυτά θέλουμε να σας έχουμε κοντά μας και να σας πούμε ότι η παρουσία σας θα είναι τιμή για εμάς. Θέλουμε επίσης να σας καλέσουμε σε όποιους αγώνες θέλετε εσείς είτε εδώ είτε στο εξωτερικό, με τα εισιτήρια και όλα πληρωμένα. Θέλουμε να σας γνωρίσουμε και να μας μιλήσετε για ότι θέλετε εσείς. Η σελίδα στο Facebook είναι (…) αν θέλετε να μας προσθέσετε στις επαφές σας αν έχετε και εσείς, και το site (…) για να δείτε και αποσπάσματα από αγώνες. Δεν ξέρω πως μπορούμε να σας δελεάσουμε για να έρθετε. Δεν ξέρω δηλαδή αν αρκεί να σας πω ότι για εμάς είστε μία γυναίκα από τις σπάνιες, γιατί ξέρει ποια είναι και τι θέλει και που λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Και για να μην νομίζετε πως είναι κάτι πονηρό, θα χαρούμε να γνωρίζουμε και τον σύντροφό σας τον Χ. Να του πείτε πως είναι τυχερός που είναι μαζί σας κι ας είναι σκλάβος. Είναι μεγάλη τιμή για έναν άντρα να έχει μια γυναίκα σαν εσάς γιατί είσαστε έμπνευση και πηγή δύναμης. Βγάζετε από τους άλλους τον καλύτερό τους εαυτό. Μπορεί να είστε σκληρή, πολύ σκληρή πολλές φορές, αλλά είστε δίκαιη και σωστή και όταν λέτε κάτι το καταλαβαίνεις ότι είναι για το καλό. Μπορείτε να καταλάβετε γιατί εμείς σας βλέπουμε έτσι; Είστε η προσωποποίηση της πειθαρχίας, του σωστού, της τάξης και όλα τα σχετικά. Αυτό δεν το βρίσκεις στις σημερινές γυναίκες.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα αγνοήσετε το mail μας και ότι δεν θα χαθεί στον σωρό των άλλων γιατί καταλαβαίνουμε τι πρέπει να γίνεται. Σας εκτιμούμε πολύ και ευχόμαστε να μην σταματήσετε ποτέ να γράφετε. Για εμάς είστε πολύτιμη και δεν θέλουμε να σας χάσουμε. Ποιος θέλει να χάσει από την ζωή του μια γυναίκα σαν εσάς; Και εμείς είμαστε 12! Μη μας αγνοήσετε!

Θα περιμένουμε απάντησή σας διαβάζοντας καθετί που γράφετε και αν θέλετε να μας στείλετε μία διεύθυνση να σας κάνουμε το βιβλίο που είναι βασισμένη η ταινία δώρο. Πιστεύουμε ότι είναι στον χαρακτήρα σας και θα σας ενδιαφέρει πολύ.

Έχετε την εκτίμηση και τον θαυμασμό όλων μας,

(…)

Υπήρχαν mail που εξ αρχής με συγκινούσαν.
Καμμιά φορά τα λόγια και οι παρατηρήσεις ανθρώπων που δεν σε ξέρουν και διαβάζοντας τα γραπτά τους νοιώθεις ότι σε γνωρίζουν, σε αγγίζουν με έναν πολύ πιο περίεργο και ιδιαίτερο τρόπο από εκείνους που γνωρίζεις δια ζώσης.

Μην πάει το μυαλό κανενός σε κομπλιμέντα και τα συναφή.
Όχι.
Μπορεί να είναι ένα mail γεμάτο παρατηρήσεις, αλλά να έχει γραφτεί με τόση αγάπη και στοργή και ενδιαφέρον και αγωνία και διάφορα άλλα, που δεν έχουν σχέση με τα κοινότυπα «τι καλή που είστε!», «πω, πω, είστε εξαιρετική!».

Το δικό σας mail, με συγκίνησε περισσότερο από όλα.
Για 2 λόγους, βασικά.
Ασχολείστε με ένα άθλημα που αγαπώ πολύ – ναι, καλά διαβάσατε…
Είναι υπέροχη η αίσθηση να με διαβάζουν 12 άνδρες, παίρνοντας πράγματα από αυτά που γράφω.
Νομίζω ότι θα έδινα πολλά για να ήμουν σε μία γωνία να σας παρακολουθούσα…

Θέλω να σας πω, ότι οι ταινίες που βλέπετε στο profil μου, είναι ταινίες που σχετίζονται κατά βάση με τα Κυριαρχικά μου ένστικτα, και δεν θα αναλύσω κάτι. Υπάρχουν, όμως, και οι ταινίες που μου αρέσουν να βλέπω όταν κάνω την siesta μου, για παράδειγμα. Ταινίες ελαφρές, όπως το A Lot Like Love ή το Romy and Michele's High School Reunion ή το Good Luck Chuck, με ξεκουράζουν και με διασκεδάζουν.

Πρωτίστως, ωστόσο, υπάρχουν οι ταινίες που αποκαλώ «Εγώ».
Ταινίες όπως το The Jacket ή το Welcome to the Rileys ή το The Answer Man, είναι Εγώ. Είναι ταινίες που όταν τις βλέπω δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που μπορεί να μου τραβήξει την προσοχή. Δεν είναι, απλά, ταινίες. Είναι Εγώ.

Η ταινία που μου αναφέρετε, είναι Εγώ από τις πιο Εγώ μου.
Και αυτό που με εντυπωσιάζει, είναι το πώς εγώ δεν ήξερα για το βιβλίο…
Το δώρο σας, λοιπόν, θεωρήστε ότι έχει παραληφθεί.
Σας ευχαριστώ που μου μιλήσατε για αυτήν την ταινία, δεν έχω λόγια για να σας περιγράψω τα συναισθήματα που αισθάνθηκα καθώς την παρακολουθούσα.
Και νομίζω πως δεν θα μπορούσατε να το καταλάβετε, ακόμα κι αν το προσπαθούσα.
Υπάρχουν σκηνές από αυτήν την ταινία που είναι συγκλονιστικές.

Το βιβλίο είναι δεδομένο ότι θα το πάρω.
Κι αυτό που είναι επίσης δεδομένο, είναι ότι θα είμαι παρούσα σε όσους αγώνες σας μπορώ να είμαι.
Θα μεταφέρω την διεύθυνση τού mail σας σε έναν άλλο λογαριασμό για να την χρησιμοποιείτε, και ήθελα να με ενημερώνετε σχετικά, όσο το δυνατόν νωρίτερα, προκειμένου να έχω την δυνατότητα να ρυθμίζω τις υποχρεώσεις μου.
Είναι χαρά και τιμή να ξέρω ότι είμαι ευπρόσδεκτη και ότι, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, συμβάλλω.

Όσον αφορά την συνάντησή μας, θέλω να σας πω ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Μπορώ να γράφω για εμένα επειδή μπορώ να διατηρώ την ανωνυμία μου.
Δεν θα είχα καμμία αντίρρηση εάν με γνωρίζατε ως Νανά.
Αλλά από την στιγμή που αναφέρομαι ως BlackBat, τα πράγματα αλλάζουν.
Και θέλω να πιστεύω ότι καταλαβαίνετε τι λέω.

Κλείνοντας, θέλω να εκφράσω τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες.
Για το ότι με διαβάζετε, για το ότι μπήκατε στον κόπο να επικοινωνήσετε μαζί μου και για το ότι αντιλαμβάνεστε πράγματα για εμένα στα οποία θέλω να αναφέρομαι ακροθιγώς.

Δώστε την αγάπη μου στον προπονητή σας.
Ναι, καμμιά φορά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Πρέπει να έχεις υπομονή και επιμονή για να καταλάβεις.
Και μπορείς να καταλάβεις, εάν έχεις ενδιαφέρον.
Η αφοσίωση, η πίστη, η εμπιστοσύνη, είναι ό,τι ακολουθεί.
Και μετά τίποτε δεν είναι ανέφικτο.

Η θετική μου σκέψη για τα καλύτερα, θα είναι πάντα μαζί σας.
Θα σας σκέπτομαι, και θα σας επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ.
Σας το υπόσχομαι.

Και σας ευχαριστώ.

Quit, Crack Or Cry

Παρατηρήθηκε κάτι στο προηγούμενο post;
Όχι;
Να βοηθήσω;
Ο Ψ είχε περάσει - με χαρακτηριστική άνεση - στον ενικό.

Τι είναι ο ενικός για έναν υποτακτικό;
Να το πούμε απλά.
Ό,τι είναι και για έναν υπάλληλο που πηγαίνει για συνέντευξη και χτυπάει το πιθανό αφεντικό του στην πλάτη, βάζοντας τα πόδια στο γραφείο του.
Και το χειρότερο;
Έχει πάει ποτέ υποψήφιος υπάλληλος στο αφεντικό, υποδεικνύοντας ποια πρέπει να είναι η θέση του στην εταιρεία;
Έχει πει ποτέ υποψήφιος υπάλληλος στο αφεντικό πόσες ώρες θέλει να δουλεύει, με πόσα χρήματα πρέπει να αμοίβεται και ποιες ώρες θα κάνει διάλειμμα;
Ρητορικές ερωτήσεις.

Εκεί, όμως, ξεκινά μία άλλη, πολύ μεγάλη διαστροφή μου.
Όταν αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως με περνάς για μαλάκα - υποτιμώντας την νοημοσύνη μου(;), προσπαθώντας να φανείς ικανότερός μου(;), αγνοώντας τα "θέλω"/"πιστεύω" μου(;), τότε γουστάρω αφάνταστα. Αν θα σου πω τίποτα; Κουβέντα. Θα σε αφήσω να πιστεύεις ότι με 'χεις. Αυτή η αίσθηση ότι τα έχεις καταφέρει, η μακαριότητα που σου δίνει η στρεβλή αντίληψή σου περί εμού, με διασκεδάζει όσο δεν φαντάζεσαι.

Σίγουρα, αν ανατρέξεις σε παρελθούσες συζητήσεις μας, θα βρεις ψήγματα - εν είδει αστεϊσμού, πάντα... - που θα σου αποδεικνύουν ότι κάτι καταλάβαινε το ξανθό μου μυαλό. Αλλά. Εάν είσαι εγωπάθης ή εγωκεντρικός, μάλλον δεν θα βρεις τίποτα, γιατί δεν θα μπεις στον κόπο να ψάξεις.

Και αφήνουμε τα περί αντίληψής του για εμένα και την οπτική του - θολή - γωνία.
Ας πάμε σε κάτι πιο ουσιώδες.
Τον δογματισμό του.
Ο Ψ έμοιαζε να είναι δογματικός στα πάντα.

Από τις απόψεις του για τον σαδομαζοχισμό και τις σχέσεις - που εδώ αναφέρονται - μέχρι για τα πιο τετριμμένα - που δεν θα αναφερθούν. Είχες την αίσθηση ότι μαζί του κουβαλούσε πάντα ένα pontium, και όποτε χρειαζόταν να πει την γνώμη του για κάτι, άνοιγε τα κιτάπια του και διάβαζε νοερά. Δεν υπήρχε χαρακτήρας. Υπήρχαν νόμοι, κανόνες, κάτι που είχε πει κάποιος άλλος, κάτι που είχε αναφερθεί σε ένα σεμινάριο, οτιδήποτε. Όχι κάτι που ζυμώθηκε από όλα αυτά και έγινε δικό του.

Όταν, λοιπόν, έχεις έναν άνθρωπο που περισσότερο σου θυμίζει ηγέτη μίας αίρεσης, παρά έναν φίλο ή σύντροφο ή δεν ξέρω τι άλλο, τα πράγματα είναι δυσκοίλια. Δεν μπορείς να κάνεις συζήτηση μαζί του. Προκαλείσαι να τον αντικρούσεις με τα ίδια όπλα. Να καθήσεις, δηλαδή, να στίψεις το μυαλό σου να θυμηθεί τι έχει διαβάσει/ακούσει που, για να αντιπαρατεθείς. Κι αυτό δεν είναι συζήτηση. Είναι πόλεμος.

Και υπάρχουν 2 είδη καταστάσεων που ασχολούμαι.
Το 1ο είναι το ενδιαφέρον μου για τον χαρακτήρα ενός ατόμου.
Το 2ο είναι για την περίπτωσή του.

Στην 1η κατάσταση, εάν ενδιαφέρομαι για εσένα, σου μιλάω. Δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν θέλω να σταματήσω. Θα σου μιλάω μέχρι τελικής πτώσεως. Μπορώ. Θα σου λέω ό,τι βλέπω σε εσένα, θα σου δίνω την προσοχή μου, θα είμαι εκεί, θα κάνω τα πάντα. Θα σου μιλάω για τα θετικά σου, τα αρνητικά σου, τι μπορείς να κάνεις, πως μπορώ να βοηθήσω εγώ. Έτσι εκδηλώνεται το ενδιαφέρον μου.

Πιθανόν - όταν καταλάβω ότι εσύ δεν ενδιαφέρεσαι(;), ότι πληγώνεσαι(;), δυσφορείς(;), στενοχωριέσαι(;), θυμώνεις(;) ή ότι στην τελική δεν άξιζες τίποτα - να αλλάξω γνώμη. Δεν θα πάρω τίποτα πίσω. Αλλά θα σταματήσω να σου μιλάω. Θα το καταλάβεις. Όταν πάψεις, με οποιονδήποτε τρόπο, να με ενδιαφέρεις, δεν θέλω ούτε να σου μιλάω ούτε να μου μιλάς, δεν θέλω να ξέρω καν ότι υπάρχεις και θα εκτιμήσω βαθύτατα το γεγονός εάν κάνεις κι εσύ το ίδιο για εμένα. Όσο το ενδιαφέρον μου μπορεί να πάρει τεράστιες διαστάσεις, τόσο - μία μέρα - η αδιαφορία μου μπορεί να γίνει συρματόπλεγμα.

Η 2η κατάσταση είναι αποστασιοποιημένη. Για εμένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα περιστατικό. Θα μιλάμε, αλλά, ουσιαστικά, δεν θα λέω τίποτα. Θα ακούς συνέχεια "ναι". Με ενδιαφέρει να σε παρακολουθήσω, όχι να επικοινωνήσω μαζί σου. Εάν η περίπτωσή σου χαρακτηριστεί ως περιστατικό, δεν είσαι τίποτε περισσότερο από ένα θέαμα.

Και ο Ψ ανήκε στην Β' κατηγορία.

Δεν υπήρχε, πλέον, τίποτε που να με ενδιέφερε σε εκείνον σαν άνδρα, ούτε καν σαν άνθρωπο. Ήταν ένα περιστατικό. Θα καθόμουν απέναντι και θα παρακολουθούσα. Έπρεπε να πάρω μέρος κι εγώ. Το ήξερα. Αλλά δεν θα με απέτρεπε. Κάτι θα έχανα - τον χρόνο μου(;), την υπομονή μου(;) - αλλά θα κέρδιζα μία εμπειρία. Να το μετάνοιωνα; Ούτε λόγος. Μπορεί να έχω ξοδέψει άφθονα και από τα δύο για άτομα και καταστάσεις που δεν άξιζαν, τελικά, ούτε λεπτό από τον χρόνο μου και ούτε στιγμή από την υπομονή μου. Μπορεί να έχω εκνευριστεί, να έχω βρίσει, να έχω χτυπηθεί, να λέω σαν σχήμα λόγου ότι μετάνοιωσα, αλλά να έχω μετανοιώσει-μετανοιώσει, ποτέ. Διότι στην ζωή πρέπει να μετανοιώνει κανείς για ό,τι δεν έχει τολμήσει να κάνει. Όχι για το αντίστροφο. Για τον απλούστατο λόγο, η γνώση είναι δύναμη και οι εμπειρίες εφόδια. Και το "το έχω διαβάσει/ακούσει" ή το "το έχω κάνει/ζήσει", είναι σπουδαία όταν μπορεί να τα πει κανείς.

Με τον Ψ αντιμετώπιζα κι άλλο ένα θέμα, πολύ σημαντικό.
Δεν υπήρχε κανενός είδους επικοινωνίας.
Και όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να συνεννοηθείς με κάποιον γιατί δεν καταλαβαίνει ή επειδή είναι αλλού, πρέπει να σταματάς αμέσως την επικοινωνία. Όλα μπορούν να παρεξηγηθούν, και το μυαλό τού άλλου - όταν λειτουργεί με λάθος στροφές - το μόνο που κάνει είναι να παραποιεί διαστρεβλώνοντας όλα όσα του λες. Γιατί να μπλέξεις σε μία κατάσταση που χρειάζεται να δαπανήσεις ενέργεια για να αναλύεις, να εξηγείς ή να απολογείσαι πολλές φορές, όταν μία μέρα κινδυνεύεις να βγεις κατηγορούμενος, δόλιος ή χαμένος;

Το θέμα μας ήταν ο σαδομαζοχισμός;
Ok.
Εγώ ήμουν το γκομενάκι που το κατάφερε;
Ok.
Θα τον έκανα, λοιπόν, αφέντη στην θέση της Αφέντρας για να καμαρώνει την πρόοδό μου.

Θα γινόμουν η καλύτερη μαθήτρια.
Αυτό δεν ήθελε;

Never Judge A Book By Its Cover

Υπήρχαν 2 περιπτώσεις:
Ή ο Ψ ήταν έτσι, flat, σε όλες του τις σχέσεις ή σε αυτή την σχέση Κυριαρχίας/υποταγής το 'χε λίγο χαμένο κι ό,τι του ερχόταν το νόμιζε.

Έχω ξαναπεί ότι δεν βγάζω εύκολα συμπεράσματα.
Θα ακούσω τι έχεις να μου πεις, θα παρατηρήσω τι κάνεις, και μετά τα λέμε.
Μέχρι τώρα, όμως, η πρώτη μου εντύπωση σπάνιες φορές έχει πέσει στο κενό.
Και τις περισσότερες, από αυτές τις σπάνιες, την έσπρωξε το χειρότερο...

Βρίσκομαι στο σπίτι του στην κουζίνα.
Η κουζίνα του ήταν σαν παρθένα.
Όλα στην θέση τους, όλα καθαρά, σαν να ήταν άθικτα.
Έβαζες στοίχημα ότι κανείς δεν χρησιμοποιούσε τίποτα.
Το βρήκα λογικό σημάδι.
Η κουζίνα, είναι η 2η κρεβατοκάμαρα τού σπιτιού.

Κάθεται απέναντί μου στο τραπέζι του πάσου, πίσω μου ο σκύλος κοιμάται κάτω από την σκάλα, στον χώρο του. Είχα κάνει του κόσμου τις πρόβες στο μυαλό μου, για να συγκρατήσω το στόμα μου, μην τυχόν μου ξεφύγει καμμία ανάρμοστη κουβέντα - το πιο πιθανό με εμένα, είναι να έχεις την εντύπωση ότι σε σκοπεύω με βελάκια, ενίοτε δηλητηριώδη... - και τα χαλάσω όλα, και αποτύχει το εγχείρημα. Έπρεπε να ανακαλύψω τι σκατά είχε μέσα στο μυαλό του.

-Θα ήθελα να συζητήσουμε λίγο το θέμα των σχέσεων..., του είπα δήθεν αδιάφορα. Θέλω να πω, επειδή εγώ δεν ξαναείχα τέτοιου είδους σχέσης, θα ήθελα να κάναμε μία μικρή επανάληψη. Θα σε πείραζε;
-Καθόλου!, είπε πρόθυμα.
(Σιγά μην είχες...)
-Ok... Λοιπόν... Σκέφτηκα να μου πεις λίγο πρώτα για την Αφέντρα. (Είναι γυναίκα ή αερικό; Φοράει φουστάνια ή στολή εκστρατείας; Έχει μουνί ή σε εκείνο το σημείο ο Θεός ξέχασε να χαράξει; Αν έχεις περισσότερα βου, θα σε βάλω να φας το απολυμαντικό τής λεκάνης...). Δηλαδή, η γυναίκα αυτή δεν έχει συναισθήματα για τον σκλάβο της, από ό,τι κατάλαβα. Σωστά;
-Δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί σε αυτή την σχέση, (Σε ποια;! Συγγνώμη, αλλά είχα σκάσει από τα γέλια και δεν άκουσα, το ξαναλές μία;!) είπε ήρεμος. Ο μαζοχιστής πρέπει να ξέρει ότι μπορεί να τιμωρείται ανά πάσα ώρα και στιγμή. (Αλίμονο...)
-Ω, δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί..., είπα υψώνοντας τα φρύδια μου. Μάλιστα... Ok... Τι υπάρχει;

Ο Ψ με κοίταξε.
Με κοίταξε αλλά δεν απάντησε.
(Μάλιστα...)
Έσπευσα να αλλάξω ερώτηση.

-Είπες ότι το sex υποβιβάζει μία σχέση σαν αυτή. Καταλαβαίνω, λοιπόν, ότι είναι απολύτως φυσιολογικό (ησύχασες λίγο από την μαλακία που μου ξέφυγε πριν;) εφ' όσον δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί. Στις άλλες σχέσεις, είναι φυσιολογικό, για παράδειγμα. Σωστά;
-Το sex είναι κάτι υπερτιμημένο, (να και κάτι που συμφωνούμε, χαρά μου...) είπε με έναν μορφασμό απογοήτευσης. Τι είναι το sex; (εγώ κάτι ξέρω... για εσένα αμφιβάλλω...) Είναι μία εκτόνωση. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς.
-Κανείς, ναι, μπορεί να κάνει πολλά... Εγώ ρωτώ τι μπορεί να κάνει ως ζευγάρι, ένα ζευγάρι... δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή...(εάν νόμιζες ότι με τις ηλίθιες φιλοσοφίες σου θα ξεμπέρδευες, νόμιζες λάθος...)
-Σαν ζευγάρι; Μπορεί να κάνει πολλά, ναι. (κόλλησες τώρα, γαμώ το... πάμε πάλι...)
-Εσύ, για παράδειγμα..., είπα καθησυχαστικά, σχεδόν ύπουλα. Τι έκανες στις σχέσεις σου; Πως ήταν το sex, για να το συνδυάσουμε... (ναι, για τον συνδυασμό πρόκειται, κακομοίρη...)

Και τότε ο Ψ πήρε το διδακτορικό του ύφος - σιγά που θα το άφηνε να πάει χαμένο...
-Οι σχέσεις μου ήταν όλες με πολύ σημαντικές γυναίκες, (δόξα σοι Κύριε... κάτι πάει να γίνει...) είπε με σιγουριά. Όλες τους ήταν μεγαλύτερες από εμένα, πιο έξυπνες, (μια χαρά, συνέχισε...) δεν είχαν ανάγκη το sex. (ώπα!)
-Δεν είχαν ανάγκη το sex..., είπα δήθεν αδιάφορα. Τι εννοείς;
-Δεν παίζει ρόλο το sex όσο μεγαλώνεις, είπε σαν να έπρεπε να το γνωρίζω. Αυτά είναι πράγματα που κάνουν οι ανώριμοι. (ώπα, λέμε!) Το σημαντικό σε μία σχέση είναι άλλο.
-Ποιο;
-Το να είσαι με κάποιον.
-(ώπα, φίλε... να είσαι για να είσαι;) Εννοείς να μοιράζεσαι πράγματα; (αμφιβάλλω αν αυτό εννοείς, αλλά δεν γαμιέται...)
-Όχι να μοιράζεσαι πράγματα. (είπα κι εγώ...)
-Τότε; Που είναι η σημασία;
-Στην συντροφικότητα.
-Δηλαδή να είσαι μαζί με κάποιον, σκέτα. Χωρίς κάτι άλλο; Δεν ξέρω... (θα μας τρελάνεις, λέμε...)

-Τι άλλο έχει μεγαλύτερη σημασία; Εμείς περνούσαμε ωραίες στιγμές διαβάζοντας, επί παραδείγματι. (αμ, γι' αυτό χάρηκες που μου άρεσαν τα βιβλία, χαρά μου...)
-Δηλαδή;
-Τα Σαββατοκύριακα που βρισκόμασταν, καθόμασταν, πίναμε το ποτό μας, διαβάζαμε, παίζαμε σκάκι. (Τα Σαββατοκύριακα...;)
Μπερδεύτηκα. Τι σχέση είχαν τα Σαββατοκύριακα; Ποιος του είπε ότι τον ρωτούσα τι έκανε με τους φίλους του όταν έφευγαν για 2ήμερο; Που έστριψε; Τον έχασα.
-Μισό λεπτό. Για τι μιλάμε; Δεν κατάλαβα...
-Οι σύντροφοί μου ήταν γυναίκες ανώτερες τού μέσου όρου. Όταν κάποιος είναι ανώτερος πνευματικά, δεν κάνει ό,τι κάνουν οι άλλοι.
-Δηλαδή; Τι κάνουν οι άλλοι;
-Το να βγαίνεις κάθε μέρα, να τα σπας στα μπουζούκια, να σου αρέσουν οι βόλτες για καφέδες...
-Δηλαδή, από το να κάνεις ό,τι κάνει ο πολύς ο κόσμος, είναι καλύτερα να φεύγεις το Σαββατοκύριακο και να παίζεις σκάκι και να διαβάζεις...
-Γιατί να φεύγεις Σαββατοκύριακα;, με κοίταξε απορρημένος.

Το βούλωσα.
Δεν καταλάβαινα Χριστό.
Σαββατοκύριακα δεν είχε πει;
Τι έκανα λάθος, ρε πούστη μου!
Τόσες πρόβες, και τα σκάτωσα!
Γιατί, Χριστούλη μου, γιατί;...

(Μάζευε! Μάζευε! Θα τον χάσεις!)
-Που να πηγαίνεις τα Σαββατοκύριακα;..., τον ρώτησα λίγο φοβισμένα.
Χαμογέλασε.
-Είναι λογικό να μην ξέρεις, είπε με κατανόηση. Εμείς δεν χρειάζεται να φεύγουμε τα Σαββατοκύριακα για να βρεθούμε. Έχουμε τα δικά μας σπίτια. Είναι η ηλικία που σου έλεγα.
(Τι μου έλεγες, βρε μαλάκα; Ότι όσοι έχουν σπίτια δεν φεύγουν Σαββατοκύριακα;! Θα μου τον κάψεις ολοσχερώς;!)
-Τι σχέση έχει η ηλικία;...
-Η ηλικία παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο, είπε πάλι με το γνωστό ύφος τού υπεράνω. Αν ήθελα πιτσιρίκες, θα είχα όσες ήθελα. Τι να τις κάνω; Να μου τρώνε τα λεφτά σε ταξίδια και δωράκια; (ωχ... πιτσιρίκα δεν με έλεγες ακριβώς, αλλά ήμουν μικρότερή του, τα ταξίδια δεν μου άρεσαν, και τα "δωράκια" τα είχα χεσμένα από τους τύπους που με αφήνουν αδιάφορη, αλλά αυτός ήξερε μόνο το πρώτο, αν και ακόμα και σε αυτό, οι γκόμενές του θα μπορούσαν να ήταν μητέρες μου...) Η μεγαλύτερη γυναίκα είναι χορτάτη, (προφανώς κάποιος άλλος θα τα έκανε όλα αυτά πριν από εσένα για εσένα, ε;) και έχει το μυαλό της στο κεφάλι της.

Κι επειδή το δικό μου μυαλό το ένοιωθα να βγάζει πόδια και να ετοιμάζεται να φύγει ανεπιστρεπτί, επέσπευσα τις ερωτήσεις για να την κάνω κι εγώ γρήγορα, μην πάθω καμμία νοητική βλάβη, γιατί δεν τον άντεχα άλλο.

-Θα με ενδιέφερε να μου περιέγραφες μία τέτοια γυναίκα...
-Α!, είπε σαν να διασκέδαζε. Η τελευταία ήταν η ωραιότερη! Δυναμική, έξυπνη, δραστήρια! Οι φίλοι μου την φώναζαν "Taliban".
-Για ποιον λόγο;
-Δεν σήκωνε κουβέντα! Μύγα στο σπαθί της! Έκανε αυτό που ήθελε! Ήταν φοβερή! Τα Σαββατοκύριακα μαζί της ήταν απόλαυση! (άντε πάλι τα Σαββατοκύριακα...)
-Οι καθημερινές πως ήταν;, ρώτησα εντελώς αθώα.
-Καθημερινές; Δεν συναντιόμασταν καθημερινές, είπε σαν να έπρεπε να το ήξερα.
-Γιατί;, ξαναρώτησα πιο αθώα.
-Για ποιον λόγο;, με ρώτησε ακόμα πιο αθώα.

Ξανασταμάτησε το μυαλό μου.
Στ' αλήθεια θα το έκαιγα το ρημάδι μου...

-Τι εννοείς "για ποιον λόγο";..., μαζεύτηκα.
-Τις καθημερινές δουλεύαμε.
-Όλοι δουλεύουμε..., είπα την μαλακία μου. Τσάμπα τόσες πρόβες...
-Γιατί να συναντιέσαι κάθε μέρα; Καταντάει βαρετό. Έτσι κρατάς μία σχέση.
-Με τα Σαββατοκύριακα;..., θα το έκαιγα... μα την Παναγία, έτοιμη ήμουν.
-Τα Σαββατοκύριακα είσαι άνετος, έχεις όλη την μέρα δική σου...
-...για να διαβάζεις και να παίζεις σκάκι..., συμπλήρωσα. Θα το έκαιγα, λέμε!
-Και άλλα πολλά.
-Ποια;

Ο Ψ με κοίταξε.
Με κοίταξε αλλά δεν απάντησε.

Είχα φτάσει στα όριά μου.
Ένοιωθα να πνίγομαι.
Έπρεπε να φύγω.
Δεν θα την έβγαζα καθαρή.
Τέλος η συνεδρία.

Βγήκα από το σπίτι του και κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες.
Βρήκα ένα ταξί και κάθησα πίσω, κρατώντας το κεφάλι μου.
Θα μου έστριβε...

Ένας άνθρωπος γύρω στα 40, στην καλύτερη ηλικία τού ανθρώπου, με δική του δουλειά, που μπορούσε να διαχειρίζεται τον χρόνο του όπως ήθελε - εδώ διαχειριζόταν άλλα και άλλα... -, προτιμούσε γκόμενες μεγαλύτερες σε ηλικία, που δεν είχαν όρεξη για sex, διάβαζε μαζί τους και έπαιζε σκάκι, τα Σαββατοκύριακα;! Τις καθημερινές ούτε να τις χέσει, και τα Σαββατοκύριακα ήταν καλά;! Για να μην φθαρεί η σχέση;! Είχε ιδέα τι ήταν σχέση;! Φθείρεται το ανύπαρκτο;! Ήταν αυτό το πράγμα άνθρωπος;! Αυτό το αδιάφορο, παθητικό πράγμα, ήταν άνδρας;! Οι γυναίκες που είχε, ήταν γυναίκες ή kamikaze αυτοκτονίας;! Και, καλά, αυτός, ας πούμε, ότι είχε στο μυαλό του τον σαδομαζοχισμό, κατά βάθος - που δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά χάριν λόγου. Τι είδους γυναίκα ήταν αυτή που δεχόταν να έχει "σχέση" μόνο τα Σαββατοκύριακα;! Πόσο απελπισμένη ήταν;! Υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι ή εμένα μου είχε κληρώσει ο τυχερός λαχνός;

Δεν μπορούσε να το χωρέσει η λογική μου...

Από την άλλη, είχα βγάλει μία άκρη.
Όταν κάποιος βαφτίζει ό,τι μπορεί να κάνει με τους φίλους του "σχέση", όταν αδιαφορεί για το sex, όταν όλα αυτά μαζί υποτιμούν την γυναίκα, ο σαδομαζοχισμός θα τον έσωζε; Ή στον σαδομαζοχισμό θα άλλαζε προτιμήσεις; Όχι. Στον σαδομαζοχισμό θα είχε την ησυχία του περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Εάν η Αφέντρα που ονειρευόταν ήταν μία ανέραστη/ανοργασμική φιγούρα παραγωγής πόνου, υπήρχε μεγαλύτερος παράδεισος; Μάλλον, όχι.

Τι θα έκανε εκείνος;
Θα καθόταν.
Ή θα σταυρωνόταν.
Παθητικές στάσεις και οι δύο...
Ασφαλώς...

Και τι είχε πει;
Ταξίδια και δώρα;...

Θα έπρεπε να με εντυπωσίαζε το γεγονός πως ήταν και τσιγκούνης;
Μάλλον, όχι.
Ήταν η τέλεια συνάρτηση.
Και για άλλη μία φορά, η απόδειξη τής λαϊκής σοφίας, που λέει "Όποιος είναι τσιγκούνης στα χρήματα, είναι τσιγκούνης και στα αισθήματα".

Αλλά τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει, δεν το είχα συνδυάσει.
Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως κάτι δεν είχα αρχίσει να υποψιάζομαι...
Ο τύπος ήταν για την πάρτη του.
Τέλος.

Έπρεπε να πάρω δυνάμεις και να συνεχίσω.

The Parallel Universe

Η ανικανότητα αντίληψης τής πραγματικότητας, αποτελεί σοβαρό πρόβλημα.
Ένα σοβαρό πρόβλημα, που έχει και όνομα και τρόπους αντιμετώπισης.
Και τις περισσότερες φορές, αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά επκίνδυνη.

Και ακολουθεί μία πολύ κατατοπιστική ιστορία.

Τον Ψ τον είχα γνωρίσει μέσα φθινοπώρου.
Το καλοκαίρι που είχε περάσει, ήμουν καλεσμένη σε έναν γάμο, στον οποίο θα παρευρίσκονταν πολλά γνωστά μου άτομα αλλά και φίλοι. Επειδή ήταν γύρω στον 15Αύγουστο, και σε ένα νησί πολύ κοντά σε άλλα - εξ ίσου δημοφιλείς προορισμούς -, ήταν εύκολο για τους περισσότερους να παραστούν.

Σε ένα νησάκι που φημίζεται για τα ζευγάρια που φιλοξενεί κάθε χρόνο, δίπλα από εκείνο που θα γινόταν η τελετή, είχε φτάσει τρεις-τέσσερις μέρες πριν μία φίλη μου με τον νέο καλό της. Ο νέος καλός της, είχε ήδη θητεία δύο ή τριών μηνών. Όλες οι φίλες μας ήταν ενθουσιασμένες μαζί του. Ήταν ευγενής, διασκεδαστικός, πρόσχαρος, ευχάριστος, με καλή αίσθηση τού humor. Και αυτή ήταν η περιγραφή που μου έκαναν τα άλλα κορίτσια όταν τον γνώρισαν. Το νέο amore τής φίλης μας τους είχε κερδίσει όλους. Συν την φίλη μας, που βρήκε πρώτη φορά γκόμενο που δεν την πουλούσε 15Αυγουστιάτικα για τους φίλους του, και που είχε συμφωνήσει με χαρά να την συνοδεύσει στον γάμο, χωρίς να προβάλλει 100 δικαιολογίες για να το αποφύγει.

Εμένα αυτός ο τύπος δεν μου άρεσε.
Όχι ότι μου είχε κάνει κάτι. Απεναντίας. Ήταν πιο καλός και γλυκός μαζί μου, γιατί μάλλον είχε πέσει χοντρό σύρμα. Το βράδυ, όμως, που μου τον σύστησαν - σε μία νυχτερινή έξοδο, με μεγάλη παρέα - κάτι με προβλημάτισε. Έντονα. Εκεί που μιλούσαμε και γελούσαμε, έχει σκύψει στο αυτί μου και μου λέει: "Αυτός εκεί πρέπει να την ξέρει την Φ". Γυρίζω, κοιτάζω εκείνον που μου δείχνει διακριτικά, βλέπω ότι ο άνθρωπος είχε στην αγκαλιά του μία κοπέλα - την οποία κοιτούσε στα μάτια... -, και επειδή γνωρίζω τους άνδρες φίλους τής φίλης μου, του λέω: "Είναι λίγο δύσκολο... Δεν είναι γνωστός. Θα τον ήξερα. Αλλά και να ήταν, θα είχε έρθει να μας μιλήσει ή θα πήγαινε η Φ να τον χαιρετίσει...". Κι εκείνος, κοιτάζοντας πολύ περίεργα τον άνθρωπο, μου απαντά: "Όχι μόνο την ξέρει. Την γουστάρει, κι όλα!".

(...)

Μία λέξη μού ήρθε στο μυαλό: "Παράνοια".
Όχι με την έννοια τής παρεξήγησης, όμως.
Με την έννοια τής τρέλας.

Δεν είπα τίποτα.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε - αφού δεν έχω διασκεδάσει ούτε για την παρέα μετά από την στιχομυθία -, αρπάζω από το χέρι την πιο κοντινή κοινή μας φίλη, την βάζω στο ταξί με το οποίο θα έφευγα μόνη μου, και της λέω: "Κοπελιά. Κάτι δεν πάει καλά με αυτόν τον τύπο. Μην φρικάρεις. Αλλά δεν έχω καλό προαίσθημα...". Της αναφέρω τα λεχθέντα, κι αφού με κοιτάζει για λίγο προβληματισμένη, μου λέει: "Μην είσαι τόσο καχύποπτη! Δεν τον είδες που ήθελε να σε κερδίσει; Προφανώς ήθελε να σε εντυπωσιάσει. Τώρα, αν είναι και ζηλιάρης, αυτό είναι καλό. Την αγαπάει και δεν θέλει να την χάσει. Έτσι δεν είναι στις αρχές; Όταν δεν είσαι σίγουρος;". Δεν με έπεισε. Με αποτέλεσμα να την κοιτάζω έντονα, χωρίς να μιλάω. "Ok", της είπα. "Σταμάτα να παίρνεις αυτό το ύφος! Με τρομάζεις!", γέλασε. Έτσι, άφησα αυτό το ύφος, και ξεκινήσαμε μία άλλη, άσχετη συζήτηση.

Αλλά εγώ, από εκείνη την ημέρα, ήμουν ανήσυχη.
Όποτε σκεφτόμουν την φίλη μου ή με έπαιρνε τηλέφωνο ή μου μιλούσε για εκείνον, την ψάρευα διαρκώς για το ποιος / πως / τι είναι. Η φίλη μου στον κόσμο της: ευτυχισμένη. Και μπορείς να μην χαρείς για εκείνη; Όχι. Μπορείς, όμως, να συνεχίσεις να ανησυχείς - εάν είσαι εγώ...

Έτσι, λοιπόν, όταν η μέλλουσα νύφη μάς ανακοίνωσε πως θέλει να κάνει έναν παραδοσιακό γάμο σε νησί, χάρηκα ιδιαιτέρως που θα μου δινόταν η ευκαιρία να τον πιάσω χαλαρό και ανυποψίαστο. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω, πως να το κάνω, και ήθελα να το κάνω σαν τρελή. Το ότι οι φίλοι και οι γνωστοί απόρρησαν που εγώ δέχθηκα με τόση χαρά να κάνω ταξίδι μέσα στο κατακαλόκαιρο μόνο για έναν γάμο, δεν άρκεσε για να καταλάβουν ότι άλλος ήταν ο σκοπός μου.

Φτάνω στο νησί το πρωΐ τού γάμου.
Ρωτάω για τα παιδιά, μου λένε ότι θα έρθουν λίγο πριν την τελετή. Ερωτευμένοι. Δεν θα μπορούσαν να χάσουν στιγμή. Σωστά. Ok. Ο γάμος θα γινόταν νωρίς το απόγευμα. Το μεσημέρι βλέπω τηλεόραση στο δωμάτιό μου, ό,τι έχω τελειώσει με καλλωπισμούς / κομμώτριες κτλ, στα διπλανά δωμάτια να επικρατεί πανδαιμόνιο με όσες είχαν σειρά, και χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν καταλαβαίνω από την φασαρία ποιος είναι και τι μου λέει, και κατεβάζοντας τα hands-free, βλέπω το όνομα τής φίλης μου στην οθόνη. Κλείνω την τηλεόραση, ανακάθομαι στο κρεβάτι και προσπαθώ να ακούσω. Και από μέσα ακούγονται φωνές και ουρλιαχτά... Θόρυβοι, σπασίματα, φασαρία...

Δεν θυμάμαι.
Ούτε πως πετάχτηκα από το κρεβάτι, ούτε πως προσπέρασα όλον τον κόσμο - που με ανοιχτές τις πόρτες των δωματίων ετοιμάζονταν μες στην τρελή χαρά για το γεγονός, μέσα στα γέλια και τον ενθουσιασμό - που προσπαθούσε να με σταματήσει φωνάζοντας "που πας, Νανά;!", ούτε πως βγήκα με ξυπόλητη με την ρόμπα να σέρνεται, ούτε πως δεν μου έστριψε εντελώς από την ένταση.

Δεν ξέρω που βρήκα την ψυχραιμία.
Και το μυαλό μου πήγε αμέσως σε έναν τύπο που γνωρίσαμε στο πλοίο και μου έδωσε το τηλέφωνό του, εάν θέλουμε να πάμε μαζί με την παρέα που πήγαινε για να συναντήσει και ήταν με σκάφος, για να κάνουμε τον γύρο των κοντινών νησιών, πριν φύγω. Και του τηλεφωνώ, και πριν ο άνθρωπος καλά-καλά καταλάβει ποια είμαι, τον παρακαλώ να στείλει κάποιον να με πάρει από το ξενοδοχείο - γιατί δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν, διότι θα αναστατωθούν οι πάντες -, και αν μπορεί εκείνος που έχει το σκάφος, να λύσει και να με πάει στο άλλο νησί, γιατί ανέκυψε μία εξαιρετικά επείγουσα κατάσταση.

Και, ευτυχώς, όλα έγιναν πολύ γρήγορα, χάρη σε εκείνον, που ακόμα τον ευγνωμονώ μέσα από την καρδιά μου, και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ...

Ήρθε ο ίδιος με μηχανή που δανείστηκε, στο λιμάνι μάς περίμενε φίλος του με ταχύπλοο που τον σήκωσε από το τραπέζι, και έτσι φύγαμε για απέναντι. Εγώ όρθια, να μην ξέρω αν θα προλάβω την φίλη μου ζωντανή, αν είναι κάποιος εκεί να βοηθήσει, αν θα έπρεπε να είχα τηλεφωνήσει στην αστυνομία πριν, αν ήθελα να λιποθυμήσω από την ένταση ή από τον ήλιο που με έκαιγε.

Φτάνουμε ρωτώντας που είναι, τι.
Βρίσκουμε το συγκρότημα με τα ενοικιαζόμενα, ακούμε τις φωνές του, και από μακριά βλέπω καμμία 10ριά άτομα, ζευγάρια, να έχει αγκαλιάσει ο ένας τον άλλον, και να κοιτάνε...

Είχαν
αγκαλιάσει
ο
ένας
τον
άλλον
και
κοιτούσαν...

Μπαίνω, τρέχοντας, από την μπαλκονόπορτα - οι άλλοι δύο με τραβούσαν από την ρόμπα, τώρα... -, και βλέπω ένα διαμέρισμα ρημαδιό, και ένα ντουλάπι τής κουζίνας να κρέμεται από τους μεντεσέδες. Την φίλη μου, χτυπημένη, να έχει κουρνιάσει σε μία γωνία, με τα πέλματα στον αέρα, έτοιμα να κλωτσήσουν, και τον τύπο όρθιο από πάνω της να λέει: "Καριόλα! Θα σου γαμήσω τον αντίχριστο! Νόμιζες ότι θα με κεράτωνες;! Πόσους έχεις φέρει εδώ;! Τι είμαι εγώ;! Ο μαλάκας σου;! Θα σε σακατέψω! Ακούς, μωρή πουτάνα;! Θα σε θάψω! Εμένα πας να κοροϊδέψεις;!". Και γυρίζει, κοιτάζει τους 2 άνδρες που ήμασταν μαζί, και συνεχίζει: "Αυτοί σε γαμάνε, μωρή ξεκωλιάρα;! Νόμιζες ότι δεν θα το καταλάβαινα;! Μαζί σε παίρνουν;! Θα σε σκοτώσω;!".

Και με το "θα σε σκοτώσω", λέω ήρεμα στους άλλους "πάρτε την αστυνομία", και παίρνω μία καρέκλα και τον χτυπάω με δύναμη στην πλάτη. Ήταν να μην τον έριχνα κάτω... Έχω ανέβει επάνω του, και τον χτυπάω στα νεφρά τόσο δυνατά, όσο δεν έχω χτυπήσει ποτέ άνθρωπο. Προσπαθεί να ξεφύγει, και από πάνω μου έρχεται να με τραβήξει ο άνθρωπος που κάλεσα, κρατώντας με από την μέση. "Πήγαινε στην φίλη μου!", του λέω απότομα, σπρώχνοντάς τον. Ο άλλος ήρθε να βοηθήσει, μιλώντας στο τηλέφωνο, αλλά με το ένα χέρι δεν μπορούσε να με κουμαντάρει. Και γυρίζω τον τύπο ανάσκελα... Η έκφραση "κενό βλέμμα"; "θολό βλέμμα"; δεν ξέρει κανείς τι σημαίνει, εάν δεν έχει δει άτομο σε παρόμοια κατάσταση... Και τον χτυπάω... Τον χτυπάω με γροθιές... Και όσο και να γύριζε το κεφάλι του μετά από κάθε χτύπημα στην αρχική του θέση, το βλέμμα του δεν άλλαζε. Και όσο έβλεπα αυτό το βλέμμα, τόσο τρελαινόμουν. Τον χτυπούσα και σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να τον σκοτώσω...

Με μάζεψαν.
Ήρθε η αστυνομία.
Έχω πάρει αγκαλιά την φίλη μου και περπατάμε, και θέλω τόσο πολύ να χτυπήσω όλους εκείνους που έβλεπαν τόση ώρα μη κάνοντας το οτιδήποτε - τόσο πολύ, όμως... -, και ιδίως τους άνδρες, που κλείνω για λίγο τα μάτια να μην τους βλέπω. Φτάνουμε στο νησί, πηγαίνουμε στο τμήμα, κι εκεί περιμένει ένας πιτσιρικάς γιατρός με τα χάπια στο χέρι. Τον κοιτάζω: "Με κοροΐδεύεις...", του λέω με εκείνη την ηρεμία που έχουμε πριν επιτεθούμε. "Πήγαινε να φέρεις ένεση!", του φώναξα. Μόλις ακούει "ένεση" ο τύπος, αρχίζει να οδύρεται. "Ένεση;! Ένεση;! Εγώ δεν είμαι τρελός! Αυτή η πουτάνα φταίει για όλα!". Και πάει ο γιατρουδάκος να του πιάσει την κουβέντα, αν ξέρει ποιος είναι, που είναι, κτλ. (...)

Πηγαίνω στον αξιωματικό υπηρεσίας και του λέω: "Πείτε στον γιατρό σας, ότι ο τύπος βρίσκεται σε κρίση! Δεν είναι ώρα για ψυχανάλυση! Πείτε του κάτι! Δεν καταλαβαίνει, ο άνθρωπος!". Και αμέσως ακούγεται ένας γδούπος, και γυρίζοντας βλέπω τον τύπο να έχει πέσει στο πάτωμα και να χτυπιέται... "Αφήστε με! Αφήστε! Δεν είμαι τρελός! Μην με αγγίζετε! Αφήστε με!". (Κανείς δεν είχε επιχειρήσει ούτε καν να τον αγγίξει...). Και τότε, επιτέλους, ο γιατρουδάκος τού έκανε την ένεση.

Ο γάμος έγινε.
Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα.
Πήγαμε με την φίλη μου, από μακριά, να μας δει η νύφη, δεν την χαιρετήσαμε, και όταν ρώτησε γιατί φύγαμε, της είπαν ότι είχαμε αρχίσει τα πιώματα από το ξενοδοχείο, και ξερνοβολάγαμε στα δωμάτιά μας. Έπρεπε να ξαναγυρίσουμε στο τμήμα. Η φίλη μου είχε πάρει τηλέφωνο τους γονείς του, και στο νησί κατέφθασε η μητέρα του και η αδερφή του.

Δεν ξέρω πως γλίτωσε η μητέρα του από τα χέρια μου.
Προφανώς, όπως γλιτώνουν όλοι εκείνοι που μου προκαλούν αυτού του είδους τα συναισθήματα: από τον φόβο τής φυλάκισης. Διότι η μητέρα του ήρθε βαμμένη / ντυμένη / χτενισμένη, σαν να ήταν κι εκείνη καλεσμένη στον γάμο, και όχι σε αστυνομικό τμήμα για να μαζέψει τον γιο της... Και να την ρωτάνε οι αστυνομικοί αν έχει κάτι ο γιος της, κι εκείνη να λέει "Τι εννοείτε; Ο γιος μου είναι μια χαρά! Δεν καταλαβαίνω τι με ρωτάτε.", ενοχλημένη... Να της λέει ο κύριος που ξεσηκώθηκε για να μας πάει εγκαίρως στο νησί τι είχε κάνει ο γιος της, κι εκείνη να μην τον κοιτάζει καν, και να ζητάει από τον αξιωματικό υπηρεσίας να τον βγάλουν έξω από το τμήμα γιατί "δεν έχει καμμιά δουλειά να είναι εκεί"...

Η αδερφή του, όμως, είχε λουφάξει σε μία καρέκλα, και κοιτούσε το πάτωμα.
Την πλησίασα.
"Δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Μόνο δύο ερωτήσεις θέλω να σου κάνω. Ήξερες. Και δεν έκανες τίποτα. Γιατί γίνατε φίλες με την Μ. Και θα μπορούσες να της είχες πει κάτι, έστω και κάτι αόριστο, εάν δεν ήθελες να πεις την αλήθεια. Αν ήσουν εσύ στην θέση της, θα σε συγχωρούσες ποτέ; Και αν η φίλη μου, τώρα, ήταν νεκρή, θα μπορούσες να ζήσεις με αυτό;".
Και έφυγα.

Μετά μάθαμε, ότι ο τύπος είχε και διάγνωση και φαρμακευτική αγωγή.
Και δεν ήθελε να παίρνει τα χάπια του, γιατί, είπε, ότι του δημιουργούσαν προβλήματα στύσης, και δεν ήθελε να τον λένε "ανίκανο"...
Στην Αθήνα το ρύθμιζε με κάποιον τρόπο, προφανώς.
Στις διακοπές, όμως, όλη την ημέρα μαζί της, του ήταν αδύνατον.
Κι έτσι έγινε ό,τι έγινε.

Λοιπόν, όλη αυτή η ιστορία - μετά την ανάλυση τού Ψ - στριφογύριζε στο μυαλό μου.

Και αν η αντίληψή του - περί Αφέντρας / σαδίστριας / σκλάβου / μαζοχιστή / δεν ξέρω -, δεν ήταν το μόνο που ήταν διαστρεβλωμένο στο μυαλό του; Αν μία μέρα πήγαινα στο σπίτι του, και μου έλεγε ότι όταν έβρεξε σχηματίστηκε το πρόσωπο τού Ιησού στο τζάμι, ζητώντας του να φύγει ιεραπόστολος στο Mauri; Αν μου έλεγε ότι είχε εμφανιστεί μπροστά του το πνεύμα του Σατάνα, ζητώντας του να θυσιάσει μία σαδίστρια στο όνομά του;...

Και τότε σκέφτηκα το απλό.
Θα έπρεπε - για πρώτη φορά στα χρονικά των σχέσεών μου - να μάθω για τις πρώην.
Τα στοιχειώδη τα γνώριζα από την φίλη μου και υπάλληλό του.

Οι λεπτομέρειες, ήταν η ειδικότις μου...

Use It Or Lose It

Αλλά ας αφήσουμε τα βιβλία και τις ειδικότητες.
Ο Ψ δεν με ήθελε ούτε για συμφοιτήτρια, ούτε για συνεργάτη.
Ο Ψ μού είχε ζητήσει σχέση.

Και σχέση χωρίς sex, δεν είναι σχέση, εξ ορισμού.

Όταν, λοιπόν, είσαι μία χαρά γυναίκα - κατά τα άλλα, πάντα... - και γνωρίζεις έστω και τα στοιχειώδη - όπως το παραπάνω -, αντιμετωπίζεις πρόβλημα. Όταν κάποιος σε προσεγγίζει και γνωρίζει τα ειδικότερα, αλλά μοιάζει να μην γνωρίζει τα βασικά, αντιμετωπίζεις μεγάλο πρόβλημα.

Σίγουρα, η εμπειρία μου τότε δεν μπορεί να συγκριθεί - ούτε κατά το ελάχιστο - με την τωρινή, ωστόσο το μυαλό μου λειτουργούσε κανονικά. Όσο διαστροφικό και να ήταν τότε - που ούτε κατά το ελάχιστο μπορεί να συγκριθεί με το τωρινό, επίσης... -, καταλάβαινε ότι η σχέση στα μάτια τού Ψ - ή στο μυαλό του - δεν ήταν σχέση. Ήταν κάτι άλλο.

Και αυτό με το οποίο μπορούσα να το συγκρίνω, ήταν με έναν τεχνικό.
Πως θέλουμε να βάλουμε internet, και καλούμε εκείνον τον καλό άνθρωπο με τις απαραίτητες γνώσεις, τα router, τα βίσματα και τα καλώδια, για να μας συνδέσει; Ενδιαφερόμαστε για τον άνθρωπο; Όχι. Τι θέλουμε; Τις γνώσεις του. Που σημαίνει; Τις υπηρεσίες του. Το αποτέλεσμα αυτών, που θα μας επιτρέψει να έχουμε internet.

Αυτό ήμουν.
Ένας τεχνικός.

Μπορεί να μην είχα δίπλωμα.
Μπορεί να μην είχα βγει από κάποια σχολή, καν.
Μπορεί.
Αλλά για τον Ψ ήταν αρκετό ότι "το 'χα".
Και αυτό θα του επέτρεπε να έχει εκείνο που ζητούσε.

Επομένως, δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από μία υπηρεσία.
Το μέσον.
Εκείνο που θα τον έφερνε σε επαφή με αυτό που επιθυμούσε.

Και εκείνο που παρέμενε και σε αυτή την περίπτωση σταθερό, ήταν το τι δεν ήμουν.
Γυναίκα.

Οπότε, όσες χαρές και να έκανα που γνώρισα έναν μαζοχιστή, δεν αρκούσαν για να με κάνουν να αγνοήσω ότι δεν μου προκαλούσε καμμία ερωτική επιθυμία. Κι αυτό ήταν απολύτως λογικό, διότι ένας άνθρωπος που είναι αδιάφορος, μόνον την αδιαφορία μπορεί να μου προκαλέσει. Σε οποιοδήποτε επίπεδο σχέσης. Όσον αφορά, τώρα, το συγκεκριμένο, τα πράγματα ήταν και είναι και θα είναι απλά: για να σου προκληθεί ερωτική επιθυμία, πρέπει να αισθάνεσαι ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον είναι η ρίζα κάθε ερωτικής επιθυμίας. Ενδιαφέρον για τον άλλον. Πως σκέπτεται, πως συμπεριφέρεται, τι τον παρακινεί, τι τον στενοχωρεί, τι τον διασκεδάζει, τι τον ενοχλεί, ποιος είναι. Εάν δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τον άλλον, μόνον ενός είδους ενδιαφέροντος υπάρχει: αυτό που έχει σχέση μόνο με τον εαυτό σου. Και το να ενδιαφέρεσαι για τον εαυτό σου, είναι απόλυτα φυσιολογικό, όταν μπροστά από την πρόταση βάζεις το "κυρίως". Το "κυρίως" αλλάζει όλο το νόημα. Το "μόνο", είναι άλλο θέμα.

Έτσι, ο Ψ είχε πέσει στον λάθος άνθρωπο.
Όταν ο άλλος άνθρωπος κοιτάζει με απορία - και σκάει! - ακόμα και την μύγα που κάθεται ανάποδα στο ταβάνι, και τρώγεται από ενδιαφέρον για να μάθει πως διάβολο το κάνει αυτό - δεν πιστεύω να απορεί κανείς μετά από 2 χρόνια... -, φαντάσου πως αντιλαμβάνεται την σχέση με το πρόσωπο εκείνο που επιθυμεί να είναι μαζί του... Ο άλλος άνθρωπος έχει εκ γενετής ενδιαφέρον για τα πάντα. Το πρώτο σκαλί, που οι υπόλοιποι το ανεβαίνουν μόνον όταν ενδιαφέρονται για κάτι/κάποιον, εκείνος το έχει ανέβει την στιγμή που σταμάτησε να μπουσουλάει. Και το αισθάνεται για όλα και για όλους. Για όσα συμβαίνουν γύρω του και για όσους υπάρχουν γύρω του. Αν ανέβει το επόμενο σκαλοπάτι, και εκεί βρει το ερωτικό ενδιαφέρον, τα πράγματα αγριεύουν...

Αλλά τι σημασία είχε;
Εκείνον δεν τον ενδιέφερε καθόλου.
Θα ενδιέφερε ποτέ κανέναν πως λειτουργεί ένας τεχνικός για το internet;
Ποτέ.
Θα τον ενδιέφερε να κάνει την δουλειά του.
Όχι αν ο τεχνικός είναι Παναθηναϊκός, πίνει μόνο gin-tonic και τον ελεύθερό του χρόνο λύνει σταυρόλεξα.

Και ερχόμαστε στην ουσία όλων αυτών, ανοίγοντας μία μικρή παρένθεση.

Η βασική περιέργεια των περισσοτέρων, που μου στέλνουν mail ρωτώντας "τι δουλειά" έχω εγώ με το BDSM, που απορούν γιατί εγώ φαίνομαι τόσο "φυσιολογικός άνθρωπος" ενώ οι άλλοι όχι, που δεν καταλαβαίνουν "τι βρίσκω" στο BDSM - πολλοί από αυτούς είναι και θυμωμένοι μαζί μου, και λυπάμαι γι' αυτό... -, κάποιοι θέλουν να σταματήσω να μιλάω για "ανωμαλίες" και να επικεντρωθώ στις σχέσεις των δύο φύλων που "είμαι τόσο καλή σε αυτό", και σχεδόν όλοι φέρονται άκρως προστατευτικά σε έναν άνθρωπο που ναι μεν, δεν συμφωνούν μαζί του σε πολλά, αλλά τον εκτιμούν πολύ σε άλλα τόσα, είναι το τι είναι το BDSM, ουσιαστικά/τελικά, για εμένα.

Και αυτή η περιέργεια υφίσταται, διότι το να εκφράζομαι περιφραστικά είναι ο τρόπος που επικοινωνώ με άτομα που δεν με ξέρουν και δεν τα ξέρω - κυρίως σε ό,τι αφορά τα προσωπικά μου. Είναι ο τρόπος με τον οποίο κρατώ τις αποστάσεις μου. Αλλά και ο τρόπος που με κάνει να αντιλαμβάνομαι αμέσως ποιος δείχνει ενδιαφέρον για εμένα και ποιος όχι, να ξεχωρίζω το ενδιαφέρον από την απλή περιέργεια.

Το τι κάνω με τα άτομα που με γνωρίζουν και τα γνωρίζω, είναι δικό μου θέμα.
Και δεν θα θέλατε να ξέρετε.

Κλείνοντας, λοιπόν, αυτή την παρένθεση, και με αφορμή την ιστορία τού Ψ, θα συνοψίσω αυτό που ζητούν.

Το BDSM, για εμένα, είναι ένας χώρος αποκλειστικά για άτομα που ενδιαφέρονται περισσότερο από εκείνα του μέσου όρου. Ενδιαφέρονται για την σεξουαλικότητά τους - βασικά -, για τα πραγματικά "θέλω" τους, για το ποιοι&τι είναι. Επομένως, για εμένα, το BDSM είναι για άτομα που έχουν πλεόνασμα ερωτισμού.

Που αυτό σημαίνει, τα άτομα που θέλουν ένα σπίτι τακτοποιημένο, με το κάθε τι στην θέση του - που είναι μία πολύ ωραία κατάσταση -, αλλά εκείνα το θέλουν μόνο για την εικόνα, δεν μπορούν να ανήκουν σε αυτό. Εκείνα τα άτομα που βγάζουν τα παπούτσια τους έξω από την είσοδό του, που χρησιμοποιούν παρκετόπανα για να περπατήσουν σε αυτό, και που ζουν μόνο σε ένα δωμάτιο για να μην λερώσουν το υπόλοιπο σπίτι επειδή βαριούνται τις δουλειές που αυτό συνεπάγεται, δεν μπορούν να ανήκουν σε αυτό. Διότι αυτά τα άτομα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανθρωπάκια περιορισμένης νοημοσύνης, περιορισμένων ικανοτήτων, και εξαιρετικά παθητικά.

Τα άτομα για τα οποία εγώ γράφω και στα οποία απευθύνομαι, είναι εκείνα που μπορούν να κάνουν ένα σπίτι πουτάνα.

Που αυτό σημαίνει, πως όταν μπαίνουν σε κάθε δωμάτιο σαρώνονται τα πάντα γύρω τους, αδιακρίτως. Δεν τους νοιάζει αν θα σπάσουν κάτι, αν θα το λερώσουν, αν θα το γεμίσουν χτυπήματα και γρατζουνιές. Κάνουν χρήση τού σπιτιού από άκρη σε άκρη, μέσα-έξω.
Αλλά.
Έχουν και την ικανότητα και την διάθεση και την επιθυμία, να τα επαναφέρουν όλα στην αρχική τους θέση.

Διότι έχουν ενδιαφέρον.
Και ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ενεργητικός, δυναμικός, απαιτητικός.
Η αδιαφορία συναντάται μόνο σε παθητικά ανθρωπάκια.
Η παθητικότητα, επομένως, ισούται με αδιαφορία, ψυχρότητα, οκνηρία.
Το BDSM απαιτεί διάθεση, ένταση, ερωτική ορμή.

Χωρίς αυτά, το BDSM, για εμένα, είναι ένας στείρος χώρος, που αφορά στείρα άτομα.
Εκείνα που στερούνται ενέργειας, φαντασίας, ερωτισμού, και στην τελική, νοημοσύνης.
Διότι όλα όσα περιέγραψα παραπάνω, μετατρέπονται σε ανικανότητα, σε εμμονές και, κυρίως, σε δυστοπία.

Εάν, λοιπόν, οι επιθυμίες μας, οι ερωτικές μας φαντασίωσεις, τα απόκρυφα "θέλω μας" βρίσκονται κάπου βαθιά, δεν μπορούν να έρθουν στο φως από κάποιον που έχει χέρια ροδαλά. Ούτε από κάποιον που δεν έχει δει ποτέ στην ζωή του σκεπάρνι. Ούτε από κάποιον που δεν ξέρει πως να το πιάσει. Και, σαφώς, ούτε από εκείνον που βαριέται να το σηκώσει...

Εάν παραλληλίσουμε όλα τα ερωτικά μας ένστικτα με έναν βυθό, όλα αυτά τα άτομα, δεν φοβούνται, απλώς, να βουτήξουν. Δεν ξέρουν, καν, να κολυμπούν.

Τα άτομα στα οποία εγώ αναφέρομαι, κάνουν καταδύσεις.
Εκεί που οι άλλοι τρέμουν, εκείνα δεν βλέπουν την ώρα.
Το γιατί φοβούνται τις καταδύσεις περισσότερο;
Γιατί στις καταδύσεις πρέπει πάντα να είσαι και με κάποιον άλλον.
Που αν δεν τον ξέρεις, δεν μπορείς να τον εμπιστευθείς.
Ποιο από εκείνα τα ανθρωπάκια θα δαπανήσει ενέργεια για να μάθει;

Ποιο από εκείνα τα παθητικά ανθρωπίδια έχει ενέργεια;

Και ο ερωτισμός, είναι καθαρή ενέργεια.
Στο BDSM, αυτός ο ερωτισμός, είναι πέρα και πάνω από κάθε άλλο είδους ενέργειας που απαιτείται σε μία σχέση.

Σε μία σχέση σαν αυτή που μου περιέγραφε ο Ψ, δεν υπήρχε τίποτα.
Και από το "τίποτα" δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να πάρεις.
Στην συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση, μπορούσα να μάθω.

Οπότε, είχα μίαν απόφαση να πάρω.
Ή φεύγω, χωρίς περαιτέρω συζητήσεις ή μένω για να μελετήσω το φαινόμενο.
Με κάθε κόστος.

Και όσο με έπαιρνε.

The Unknown Destination

Ο Ψ δεν ήταν ένα τυχαίο άτομο.
Έδειχνε χαρακτήρα συγκροτημένο, με προσωπικότητα, σοβαρό.
Καμμία σχέση με την εντύπωση που αποκόμισα εκείνο το βράδυ.

Φυσικά, αλλιώς είμαστε ως παιδιά, αλλιώς ως γονείς, αλλιώς ως φίλοι, αλλιώς ως εραστές.
Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι αλλά με διαφορετικές αντιδράσεις.
Και η αντίδρασή του - σε ό,τι αφορούσε τα απολύτως προσωπικά - ήταν άκρως γελοία.

Ο Ψ είχε σπουδάσει στο μεγαλύτερο και πιο διάσημο πανεπιστήμιο του κλάδου του.
Μέσα στο γραφείο τού σπιτιού του, τα πτυχία, οι βραβεύσεις και τα συναφή, έμοιαζαν με ταπετσαρία. Από τότε που αποφοίτησε, μεγάλες εταιρείες τής ειδικότητάς του τον ζητούσαν στην χώρα που σπούδασε, αλλά εκείνος ήθελε να γυρίσει στην μητέρα του - που είχε χηρέψει λίγο μετά την αποφοίτησή του - και να κάνει την δική του επιχείρηση στην μαμά-πατρίδα. Πήρε, λοιπόν, το ρίσκο, και τα κατάφερε. Και από ό,τι μάθαινα από την φίλη μου, στην Ελληνική αγορά, ήταν από τα πιο αξιόπιστα ονόματα αλλά και τα πιο δύσκολα για να κλείσει κανείς συμφωνία μαζί του. Όλα αυτά, μου έδειχναν το σκαρίφημα ενός πολύ ικανού ανθρώπου και - αν μη τι άλλο - ενός ανθρώπου που είχε μάθει να εργάζεται σκληρά.

Παρ' όλα αυτά.

Τώρα που γράφω για εκείνον - και είμαι τεταρτοετής τού cm -, όλα αυτά που μου είχε πει, μου μοιάζουν παραμύθια τού Disney μπροστά σε ό,τι έχω ακούσει από τους χρήστες τού site. Τότε, όμως, ήταν τεράστιο σοκ. Τεράστιο. Να έχεις έναν άνθρωπο απέναντί σου, 2 μέτρα άνδρα, και να σου λέει τέτοιες μαλακίες, που να αναρωτιέσαι που είναι οι δράκοι και οι μάγισσες, και αν του πιάσεις το πρόσωπο από το πηγούνι, μήπως βγει καμμία μάσκα και αποκαλυφθεί κανένα 15χρονο...

Από την άλλη, το μεγαλύτερο πρόβλημά μου - αυτό με το οποίο δεν έχω συμβιβαστεί έως σήμερα - ήταν άλλο. Καλά τα παραμύθια και η μαλακία που κουβαλάει ο καθένας. Ήξερα ότι τα πανεπιστήμια δεν διαμορφώνουν χαρακτήρες αλλά χτίζουν ειδικότητες - κι εμένα δεν με τράβηξε για ό,τι είχε ή δεν είχε σπουδάσει. Αυτό που δεν μπορούσα να χωρέσω στο μυαλό μου, ήταν πως αυτός ο άνθρωπος, έχοντας διαβάσει την βιβλιοθήκη τής Αλεξάνδρειας - εν συγκρίσει με έναν μέσο Έλληνα, που είναι απίθανο να διαβάζει πάνω από ένα βιβλίο τον χρόνο, κι αυτό στις διακοπές, και, μάλιστα, επιπέδου Κώδικα Da Vinci... -, ήταν στον κόσμο του. Πως ένας άνθρωπος που είχε διαβάσει όλους τους φιλοσόφους - δεν υπήρχε περίοδος, στην ιστορία, ακάλυπτη... -, ό,τι υπήρχε σε ψυχολογία, management, της Παναγιάς τα μάτια, έλεγε τέτοιες παπαριές.

Περίμενα αυτόν τον άνθρωπο, με ό,τι είχε διαβάσει, να είναι αλλιώς. Αλλά, και την επιστήμη του να είχα συνυπολογίσει, διάολε, με αριθμούς καταγίνονταν, με υπολογισμούς, που σημαίνει τετράγωνη - και κυρίως -, ορθή λογική, να ήταν τελείως αλλιώς. Και μέχρι εκείνη την στιγμή, με προβλημάτιζε μόνον ό,τι είχε πει για την "σχέση". Μετά, όταν άρχιζαν να φαίνονται καθαρά και τα στοιχεία τού χαρακτήρα του, το πρόβλημα αυτό έγινε βουνό. Το θέμα των λογιστών δεν το είχα ακόμη στοιχειοθετήσει. Μετά από χρόνια μπήκαν τα πράγματα στην θέση τους και μπόρεσα να εξηγήσω πολλά, που τότε φάνταζαν αδιανόητα. Επομένως, εγώ είχα μπροστά μου έναν λογιστή και έναν κατά φαντασία σκλάβο, μαζί. Ο διαχωρισμός δεν ήταν δυνατόν να γίνει τότε. Έτσι, δεν μπορούσα να ξέρω που τελειώνει ο μαζοχιστής και που αρχίζει ο λογιστής - ή το αντίστροφο. Κι αυτό - μετά από τόσα χρόνια -, μπορώ με βεβαιότητα να πω, ήταν δύσκολο, διότι τα χαρακτηριστικά και των δύο μοιάζουν πάρα πολύ.

Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν που είχε πάει όλος εκείνος ο ενθουσιασμός και η χαρά.
Διότι δεν ένοιωθα τίποτε άλλο από περιέργεια.
Και η περιέργεια δεν είναι συναίσθημα για να κάνω σχέση.

Από την άλλη, όλα αυτά που είχε περιγράψει δεν ήταν σχέση από την φύση τους.
Οπότε, εάν εκείνος πίστευε ό,τι μου είχε πει, είχα κι εγώ το δικαίωμα να πιστεύω ό,τι θέλω.
Εάν εκείνος έβγαζε από το μυαλό του πως είναι μία σχέση σαν την δική μας, τότε κι εγώ μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου ό,τι ήθελα γι' αυτή.
Κι ό,τι γινόταν.

Κι ήταν κρίμα.
Αυτό σκεφτόμουν.
Πόσο χαρούμενη ήμουν που τον είχα γνωρίσει.
Πόσο ήθελα πάντα έναν άνδρα να έχουμε κοινά αναγνώσματα.
Πόσο - ακόμη περισσότερο - ήθελα έναν άνδρα να είχε διαβάσει περισσότερα από εμένα.

Και έλεγα, τότε, ότι με έναν άνδρα σαν κι εκείνον που φανταζόμουν κι ήλπιζα να γνωρίσω, ακόμα και κομμένο πουλί να είχε, δεν θα με ενδιέφερε καθόλου. Και το εννοούσα. Και το εννοώ. Το ότι θα επικοινωνούσαμε, μου ήταν παραπάνω από αρκετό. Κι αυτό, γιατί ο άνθρωπος που είχα εγώ στο μυαλό μου - με ό,τι είχε διαβάσει, ακόμη και με τα μισά από όσα είχε διαβάσει ο Ψ - θα ήταν ικανός για άλλου είδους οργασμούς. Και η επικοινωνία μαζί του θα ήταν, σχεδόν, μαγική. Το εννοούσα. Και το εννοώ.

Αλλά ο Ψ δεν είχε ακρωτηριασμένο πουλί.

Ο Ψ είχε ακρωτηριασμένο εγκέφαλο.