Αυτό είναι ένα post που προσπάθησα πολύ να αποφύγω.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ολοκληρώθηκε η ιστορία με τον Χ, και τα mail εξακολουθούν να έρχονται. Θεωρήστε, λοιπόν, ότι αυτός είναι ο τελικός επίλογος.
Ξέρω, ότι περνώντας ο καιρός, οι νέοι αναγνώστες, θα συνεχίσουν να στέλνουν ό,τι διαβάζω έως και σήμερα. Όλοι μου στέλνουν τα συλληπητήριά τους, και μου είναι τόσο αλλόκοτο, γιατί κανείς από τους δικούς μου ανθρώπους δεν γνωρίζει. Και τώρα, 100ντάδες άνθρωποι, μου λένε ότι δάκρυσαν ή έκλαψαν. Άνθρωποι άγνωστοι, μου στέλνουν την συμπαράστασή τους, κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω... Εκφράζουν την λύπη, την στενοχώρια, τον θυμό τους. Καταλαβαίνω. Πιθανόν, κι εγώ να έκανα το ίδιο. Δεν ξέρω πως είναι απ' έξω. Ξέρω, όμως, πως είναι από μέσα...
Χώρισα τα σχόλια και τις ερωτήσεις σε αυτά που στέλνουν οι εκτός και οι εντός του BDSM χώρου.
Και αυτές είναι οι απαντήσεις.
Για τους εκτός BDSM χώρου.
Κατ' αρχήν, οι περισσότερες απορίες δεν θα υπήρχαν, εάν είχα κάνει ένα post αφιερωμένο στο τι είναι ένας σκλάβος. Ένας αληθινός σκλάβος. Αλλά είναι νωρίς ακόμη. Όταν θα γίνει αυτό το post, τότε θα τα καταλάβετε όλα. Κατανοώ, πως με βάση όσα διαβάζετε και βλέπετε στο internet, ο Χ αποτελεί τρομερή εξαίρεση. Ο Χ, όμως, δεν ήταν e-sub. Ο Χ δεν ζούσε στον κόσμο τού "τι ωραία θα ήταν αν..." ή τον κόσμο τού "αυτό θα ήταν έτσι, γιατί έτσι το έχω φανταστεί". Ο Χ είχε πλήρη επίγνωση των πραγμάτων, σε αντίθεση με εμένα που δεν ήξερα τίποτα.
Ο Χ δεν είχε φαντασιώσεις που τον οδηγούσαν σε αυταπάτες. Ο Χ είχε την απαίτηση από τον εαυτό του να είναι ο καλύτερος για εμένα. Αν είχε ανασφάλειες; Πολλές. Οι περισσότερες για να μην φανεί λίγος και με απογοητεύσει. Εάν ένας μέσος άνδρας έχει 100 ανασφάλειες, ο Χ είχε 2.100. Αλλά δεν είχε φόβο. Ίσως ο μόνος του φόβος ήταν να μην με χάσει; Μπορεί. Αλλά θα πρέπει να ήμουν πολύ ηλίθια για να χάσω έναν άνδρα σαν εκείνον. Δεν υπήρξε μέρα - μέρα, όμως - που να πέρασε, και να μην σκέφτηκα έστω μία φορά ότι τον θαυμάζω. Ότι είμαι πολύ τυχερή. Είχα κάποιον δίπλα μου(;) στα πόδια μου(;), ο οποίος ήταν έτοιμος να κάνει ό,τι του ζητούσα, χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και μόνο η γνώση ότι αυτό θα με ευχαριστούσε, τον ικανοποιούσε.
Αν με φοβόταν.
Χμ...
Όταν ο Χ ήταν δεμένος, φιμωμένος, με κλεισμένα τα μάτια, ολόγυμνος επάνω στο κρεβάτι μου, είχε ένα χαμόγελο που δεν φώτιζε μόνο το πρόσωπό του. Φώτιζε όλο το δωμάτιο. Στις αρχές τον ρωτούσα πάντα "δεν με φοβάσαι;...", κι εκείνος δεν απαντούσε. Μόνο κουνούσε το κεφάλι του αργά, αρνητικά. Αυτό ήταν ένα από τα ισχυρότερα διεγερτικά μου. Το να αφήνεται ένας άνδρας σαν τον Χ σε μία γυναίκα σαν εμένα - χωρίς ερωτήσεις, χωρίς αναστολές -, είναι το μεγαλύτερο πειστήριο εμπιστοσύνης, αγάπης, δεσίματος. Εκείνη την ώρα, εκείνος που ήταν δεμένος, φιμωμένος, με κλεισμένα τα μάτια, ολόγυμνος, δεν ήταν ο Χ. Ήμουν εγώ. Η πίστη του, μου έδεναν χέρια και πόδια, μαζί. Με συγκρατούσαν να μην ξεπεράσω την γραμμή. Τα χείλη μου δεν μπορούσαν να εκφράσουν ό,τι μου προκαλούσε η άρνησή του. Τα μάτια μου δεν έβλεπαν τον Χ. Έβλεπαν την αφοσίωσή του. Και η γύμνια μου, μου αποδείκνυε πως, ενώ μπορούσα να έχω έναν άνδρα στις οποιεσδήποτε διαθέσεις μου, ήμουν τόσο απελευθερωμένη, που λίγα μπορούσαν να μου προκαλέσουν αυτά που θα του έκανα.
Αν τον βασάνιζα.
Πολύ.
Όχι, ωστόσο, με τους τρόπους που μπορείτε να υποθέσετε. Με μαστίγια, χαστούκια, κτλ. Όχι. Βασανισμός, για εμένα, είναι άλλα πράγματα, που δεν θα αναφερθούν ποτέ εδώ. Μπορώ να σας δώσω μίαν ιδέα, μόνο. Με τους ανθρώπους που γνωρίζω, έχω μία μεγάλη περιέργεια. Θέλω να ξέρω τα όρια τους. Πρωτίστως, για να τα σεβαστώ και να μην τα υπερβώ, και κατόπιν για να κατατάξω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου στην κατηγορία που του αξίζει. Τα όρια, σημαίνουν αντοχή. Δεν με ενδιαφέρει η ανοχή. Κι εάν κάποιος άνθρωπος στρίβει τον καρπό τού άλλου για να δει πότε θα φωνάξει, εγώ ανεβαίνω επάνω στο στήθος σου. Και παρατηρώ το πρόσωπό σου. Εάν αρχίσεις να δυσφορείς και να χτυπιέσαι, προσπαθώντας να πάρεις ανάσα, θα κατέβω. Αλλά θα ξέρω. Εάν μείνεις, και το παλέψεις κοιτώντας με στα μάτια, είσαι ο άνθρωπός μου. Τότε κι εγώ γίνομαι ο δικός σου... Για την ιστορία, ο Χ δεν κουνήθηκε ποτέ από την θέση του. Μόνο μου χαμογελούσε, κοιτώντας με στα μάτια. "Λέγοντάς" μου "εδώ είμαι, κάνε ό,τι θέλεις... δεν φοβάμαι... θα σε αφήσω...".
Εάν ο Χ ήταν ένας αδύναμος άνθρωπος, κι εγώ το δεκανίκι του.
Νομίζω πως είναι μία πολύ - πολύ, όμως - ηλίθια ερώτηση.
Εάν ένας άνδρας θέλει αρχείδια για να είναι με μία δυναμική γυναίκα, ένας άνδρας σαν τον Χ πρέπει να έχει αρχείδια σαν τους σάκους τού box για να είναι σκλάβος μίας Αφέντρας. Μην ξαναδιαβάσω τέτοια μαλακία... Ο Χ έψαχνε μία γυναίκα σαν εμένα, για να κάνει όσα περισσότερα μπορούσε. Όχι για να γίνει κάτι. Εάν έχετε μπερδέψει τα παθητικά ανθρωπίδια που βλέπετε στα BDSM clips με τον Χ, έχετε κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Ο Χ ήταν ένας δραστήριος, πανέξυπνος άνδρας. Δεν ήθελε κάτι. Ήθελε κι άλλο. Δεν έψαχνε για στήριγμα. Έψαχνε για εφαλτήριο.
Εάν ο Χ σκέφτηκε ποτέ να τα "παρατήσει".
Δεν ξέρω τι έκανε ο Χ με τις υποθέσεις του, αλλά σε ό,τι αφορούσε την σχέση μας, ούτε μία στιγμή. Εάν υπήρξε φορά που τον είχα στριμώξει ασφυκτικά; Πολλές φορές. Αλλά είπαμε. Χαμογελούσε.
Εάν έχω ψάξει να βρω κάποιον άλλον σαν τον Χ.
Όχι.
Ακόμα κι αν μου έλεγαν εκείνος είναι ίδιος με τον Χ, δεν θα τον προσέγγιζα. Διότι αυτό θα σήμαινε πως ψάχνω για υποκατάστατα. Μπορώ να βρω κάποιον χειρότερο ή καλύτερο. Τον ίδιο, δεν θα το ήθελα. Η σχέση μου μαζί του ήταν τόσο δυνατή, που θα πρέπει να ήμουν τουλάχιστον απελπισμένη για να θέλω υποκατάστατα.
Η ιστορία τού Χ ήταν σαν παραμύθι.
Εδώ γέλασα λίγο...
Δεν ήταν παραμύθι. Ήταν η πραγματικότητα. Αυτά ζεις, όταν στην ζωή σου είσαι ειλικρινής με τον σύντροφό σου, κι εκείνος μαζί σου. Αυτό είναι η επικοινωνία. Και αυτά είναι τα αποτελέσματά της. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι παραμύθι, προσποιούνται. Και όποιος προσποιείται / μιμείται / υποκρίνεται, θα πάρει πίσω προσποίηση / μίμηση / υποκρισία. Δεν υπάρχουν παραμύθια. Υπάρχει ζωή. Και ό,τι δίνεις, παίρνεις. Αρκεί να το θέλεις.
Γιατί δεν συνέχισα την ετικέττα, γράφοντας για ό,τι συνέβη μετά.
Διότι δεν έχει σημασία.
Η ιστορία τού Χ γράφτηκε για να διαβάσει κάποιος πως μπορεί να είναι μία D/s σχέση. Αναγκαστικά, έπρεπε να χρωματιστεί με στοιχεία των χαρακτήρων μας, διαφορετικά δεν θα καταλάβαινε κανείς τις προθέσεις μας. Αυτό δεν σημαίνει πως όλα είναι εδώ. Κάπου πρέπει να έχω γράψει ότι ανέφερα το 10%(;). Λάθος ήταν. Ούτε το 1%. Και αυτά που κράτησα, δεν μπορεί να τα διανοηθεί κανείς. Υπάρχουν στιγμές, που ούτε η ίδια πιστεύω ότι τα έζησα. Γι' αυτόν τον λόγο, δεν έχει σημασία τι έκανα ή τι μου συνέβη. Γιατί εγώ είμαι εδώ. Όχι εκείνη που λείπει. Θα πω μόνον ότι δεν έχω κλάψει. Μπορεί να συγκινούμαι εύκολα, να δακρύζω ακόμη ευκολότερα, αλλά κλαίω ακόμη πιο δύσκολα από ό,τι γελάω. Στην αρχή, ήταν αδύνατον λόγω της κατάστασής μου. Μετά δεν μπορούσα. Μερικές φορές ξυπνάω με την κραυγή τής μητέρας του, όταν έφτασα στο νοσοκομείο. Αλλά το έχω πάρει απόφαση ότι θα ζήσω με αυτό.
Για τους εντός BDSM χώρου.
Ο Χ δεν φορούσε chastity όταν έφευγε. Το chastity ήταν ατσάλι 18/10, και δεν μπορούσε να ταξιδέψει. Τον στενοχωρούσε πολύ. Αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Όσο ήταν εδώ στην Αθήνα, δεν το έβγαζε. Η στύση του και οι οργασμοί του ελέγχονταν πάντα από εμένα. Αν με στενοχωρούσε; Όχι. Ζούσα το mental bondage. Τι παραπάνω να μου προσέφεραν οι πλαστικούρες που κυκλοφορούν;
Τι μου έχει λείψει περισσότερο.
Η σιωπή. Πέρα από όλες τις δραστηριότητες που είχαν μεγάλη ένταση, όταν βρισκόμασταν στο σπίτι μας μόνοι, υπήρχε μία μαγική σιωπή. Σιωπή, που είχε πολύ μεγαλύτερη ένταση από εκείνη των δραστηριοτήτων. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν μία σιωπή που εξέφραζε σιγουριά, βεβαιότητα, ηρεμία, συνειδητότητα, ενδιαφέρον, δέσιμο, αυτοπεποίθηση. Κάποιες στιγμές, ρωτούσε χαμηλόφωνα "Αφέντρα...;", σαν να με ρωτούσε εάν ήθελα κάτι. Του έγνεφα αρνητικά, και συνέχιζε να κάνει ό,τι έκανε.
Εάν το σπίτι έπαιξε κάποιον ρόλο θετικό/αρνητικό.
Χμ...
Δύσκολη ερώτηση.
Κατ' αρχήν, θα πάρουμε ως δεδομένο ότι όποιος ασχολείται με το BDSM είναι επιβεβλημένο να έχει τον χώρο του. Βασικά, για τον εξοπλισμό. Το να έχεις το βαλιτσάκι τού Sport Billy και να τρέχεις από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, είναι γελοίο. Εμείς, μπορούσαμε να το κάνουμε, διότι ο Χ ερχόταν κάθε Σαββατοκύριακο. Βαλίτσα εκείνος, βαλίτσα εγώ. Αλλά θα περιοριζόμασταν στην βαλίτσα. Κι αυτό είναι ωραίο μόνον όταν έχεις έναν playmate. Όταν είσαι σε σχέση, όταν έχεις έναν σύντροφο, δεν χρειάζεται να ανήκεις στο BDSM για να νοιώθεις την ανάγκη να μοιράζεσαι χρόνο και πράγματα. Όταν ανήκεις στο BDSM και είσαι σε μία D/s σχέση, τα ξενοδοχεία σού προκαλούν μεγάλη δυσφορία. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν θα κάνεις τίποτα, έχεις τον δικό σου χώρο, και όχι ένα τηλέφωνο που χτυπάει στις 12 για τους αδειάσεις τον τόπο. Ορίζεις. Δεν σε ορίζουν. Τώρα. Όσον αφορά εάν αυτό μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά. Μακάρι να το κάνει. Διότι εάν είναι να δεις κάτι που πρέπει, σύντομα, αυτό μόνο σε έναν δικό σου χώρο μπορεί να γίνει. Εγώ με τον Χ δεν είχα αμφιβολίες, αλλά δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη για εκείνον. Οπότε, θεωρήστε ότι αυτό ήταν το πρώτο και ουσιαστικότερο test που του έκανα. Παρ' όλο ότι δεν ήμουν εκείνη που το σκέφτηκε, αλλά και βρέθηκε προ εκπλήξεως, θα μπορούσα να είχα κάνει πίσω. Αλλά αυτό δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Είπα "ναι", και περίμενα να δω τα αποτελέσματα που θα είχε η συμβίωσή μας, ακόμη κι αν ήταν για τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Το μόνο που θα μπορούσαμε να εκλάβουμε ως "αρνητικό", ήταν η μετέπειτα ανάγκη του για περισσότερο χρόνο. Αλλά αυτό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, και στα ξενοδοχεία να είχαμε μείνει. Το σπίτι, όμως, σε απελευθερώνει. Σε σπρώχνει για περισσότερα. Για μεγαλύτερα. Για πιο ουσιώδη.
Αν μου είχε πει ποτέ ψέμματα για κάτι.
Ούτε μία φορά. Η ειλικρίνεια τού Χ δεν μπορεί να περιγραφεί ούτε γραπτώς ούτε προφορικώς. Ο Χ μού είχε δώσει τα κλειδιά, και ό,τι επιχειρούσα να του ξεκλειδώσω άνοιγε διάπλατα. Τον έζησα και τον έμαθα σαν την παλάμη τού χεριού μου. Όταν δεν ήθελε να μου πει κάτι, κοκκίνιζε. Αλλά το έλεγε.
Αν μετανοιώνω για κάτι που έκανα.
Όχι.
Μετανοιώνω για κάτι που δεν έκανα.
Εάν ήξερα εκ των προτέρων ότι θα τον έχανα με αυτόν τον τρόπο, θα ήθελα να τον είχα πνίξει εγώ. Εκείνο το βράδυ με το Killing Time. Θα προτιμούσα να είχε πεθάνει στα χέρια μου. Δεν με νοιάζει εάν πήγαινα φυλακή. Εάν ήξερα ότι θα έφευγε έτσι, θα το ήθελα να ήμουν στην φυλακή. Και με έναν διεστραμμένο τρόπο, ξέρω ότι θα το προτιμούσε κι εκείνος... Το έχω σκέφθει 100 φορές. Αυτό μετανοιώνω.
Αν ήθελα κάτι να του πω, πριν φύγει.
Ναι.
Ότι θα ήθελα να ζει. Κι ας μην ήταν δικός μου. Θα ήθελα να ερχόταν μία μέρα και να μου έλεγε "τέλος". Αρκεί να ζούσε. Και ας μην ήταν μαζί μου ποτέ ξανά. Ο Χ δεν ήταν μόνον ένας σκλάβος. Ήταν ένας υπέροχος άνδρας. Ένας σπάνιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που μπορούσες να βασιστείς, να εμπιστευθείς, να πιστέψεις. Είχε μία ευγένεια και μία καλοσύνη, που σε αφόπλιζαν. Είχε κάτι που ήθελες να το/ν κάνεις δικό σου.
Η τελευταία ερώτηση, έχει τεθεί και από τις 2 πλευρές.
Και νομίζω πως η απάντηση είναι ο κατάλληλος επίλογος.
Τι ήταν ο Χ για εμένα.
Έχω πει ότι ο ήλιος είναι σαν τον άνδρα.
Λοιπόν, ο Χ ήταν ένας ήλιος που επέλεξε να ζήσει στην σκιά μίας Αφέντρας.
Κι ας το κλείσουμε για πάντα εδώ...
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ολοκληρώθηκε η ιστορία με τον Χ, και τα mail εξακολουθούν να έρχονται. Θεωρήστε, λοιπόν, ότι αυτός είναι ο τελικός επίλογος.
Ξέρω, ότι περνώντας ο καιρός, οι νέοι αναγνώστες, θα συνεχίσουν να στέλνουν ό,τι διαβάζω έως και σήμερα. Όλοι μου στέλνουν τα συλληπητήριά τους, και μου είναι τόσο αλλόκοτο, γιατί κανείς από τους δικούς μου ανθρώπους δεν γνωρίζει. Και τώρα, 100ντάδες άνθρωποι, μου λένε ότι δάκρυσαν ή έκλαψαν. Άνθρωποι άγνωστοι, μου στέλνουν την συμπαράστασή τους, κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω... Εκφράζουν την λύπη, την στενοχώρια, τον θυμό τους. Καταλαβαίνω. Πιθανόν, κι εγώ να έκανα το ίδιο. Δεν ξέρω πως είναι απ' έξω. Ξέρω, όμως, πως είναι από μέσα...
Χώρισα τα σχόλια και τις ερωτήσεις σε αυτά που στέλνουν οι εκτός και οι εντός του BDSM χώρου.
Και αυτές είναι οι απαντήσεις.
Για τους εκτός BDSM χώρου.
Κατ' αρχήν, οι περισσότερες απορίες δεν θα υπήρχαν, εάν είχα κάνει ένα post αφιερωμένο στο τι είναι ένας σκλάβος. Ένας αληθινός σκλάβος. Αλλά είναι νωρίς ακόμη. Όταν θα γίνει αυτό το post, τότε θα τα καταλάβετε όλα. Κατανοώ, πως με βάση όσα διαβάζετε και βλέπετε στο internet, ο Χ αποτελεί τρομερή εξαίρεση. Ο Χ, όμως, δεν ήταν e-sub. Ο Χ δεν ζούσε στον κόσμο τού "τι ωραία θα ήταν αν..." ή τον κόσμο τού "αυτό θα ήταν έτσι, γιατί έτσι το έχω φανταστεί". Ο Χ είχε πλήρη επίγνωση των πραγμάτων, σε αντίθεση με εμένα που δεν ήξερα τίποτα.
Ο Χ δεν είχε φαντασιώσεις που τον οδηγούσαν σε αυταπάτες. Ο Χ είχε την απαίτηση από τον εαυτό του να είναι ο καλύτερος για εμένα. Αν είχε ανασφάλειες; Πολλές. Οι περισσότερες για να μην φανεί λίγος και με απογοητεύσει. Εάν ένας μέσος άνδρας έχει 100 ανασφάλειες, ο Χ είχε 2.100. Αλλά δεν είχε φόβο. Ίσως ο μόνος του φόβος ήταν να μην με χάσει; Μπορεί. Αλλά θα πρέπει να ήμουν πολύ ηλίθια για να χάσω έναν άνδρα σαν εκείνον. Δεν υπήρξε μέρα - μέρα, όμως - που να πέρασε, και να μην σκέφτηκα έστω μία φορά ότι τον θαυμάζω. Ότι είμαι πολύ τυχερή. Είχα κάποιον δίπλα μου(;) στα πόδια μου(;), ο οποίος ήταν έτοιμος να κάνει ό,τι του ζητούσα, χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και μόνο η γνώση ότι αυτό θα με ευχαριστούσε, τον ικανοποιούσε.
Αν με φοβόταν.
Χμ...
Όταν ο Χ ήταν δεμένος, φιμωμένος, με κλεισμένα τα μάτια, ολόγυμνος επάνω στο κρεβάτι μου, είχε ένα χαμόγελο που δεν φώτιζε μόνο το πρόσωπό του. Φώτιζε όλο το δωμάτιο. Στις αρχές τον ρωτούσα πάντα "δεν με φοβάσαι;...", κι εκείνος δεν απαντούσε. Μόνο κουνούσε το κεφάλι του αργά, αρνητικά. Αυτό ήταν ένα από τα ισχυρότερα διεγερτικά μου. Το να αφήνεται ένας άνδρας σαν τον Χ σε μία γυναίκα σαν εμένα - χωρίς ερωτήσεις, χωρίς αναστολές -, είναι το μεγαλύτερο πειστήριο εμπιστοσύνης, αγάπης, δεσίματος. Εκείνη την ώρα, εκείνος που ήταν δεμένος, φιμωμένος, με κλεισμένα τα μάτια, ολόγυμνος, δεν ήταν ο Χ. Ήμουν εγώ. Η πίστη του, μου έδεναν χέρια και πόδια, μαζί. Με συγκρατούσαν να μην ξεπεράσω την γραμμή. Τα χείλη μου δεν μπορούσαν να εκφράσουν ό,τι μου προκαλούσε η άρνησή του. Τα μάτια μου δεν έβλεπαν τον Χ. Έβλεπαν την αφοσίωσή του. Και η γύμνια μου, μου αποδείκνυε πως, ενώ μπορούσα να έχω έναν άνδρα στις οποιεσδήποτε διαθέσεις μου, ήμουν τόσο απελευθερωμένη, που λίγα μπορούσαν να μου προκαλέσουν αυτά που θα του έκανα.
Αν τον βασάνιζα.
Πολύ.
Όχι, ωστόσο, με τους τρόπους που μπορείτε να υποθέσετε. Με μαστίγια, χαστούκια, κτλ. Όχι. Βασανισμός, για εμένα, είναι άλλα πράγματα, που δεν θα αναφερθούν ποτέ εδώ. Μπορώ να σας δώσω μίαν ιδέα, μόνο. Με τους ανθρώπους που γνωρίζω, έχω μία μεγάλη περιέργεια. Θέλω να ξέρω τα όρια τους. Πρωτίστως, για να τα σεβαστώ και να μην τα υπερβώ, και κατόπιν για να κατατάξω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου στην κατηγορία που του αξίζει. Τα όρια, σημαίνουν αντοχή. Δεν με ενδιαφέρει η ανοχή. Κι εάν κάποιος άνθρωπος στρίβει τον καρπό τού άλλου για να δει πότε θα φωνάξει, εγώ ανεβαίνω επάνω στο στήθος σου. Και παρατηρώ το πρόσωπό σου. Εάν αρχίσεις να δυσφορείς και να χτυπιέσαι, προσπαθώντας να πάρεις ανάσα, θα κατέβω. Αλλά θα ξέρω. Εάν μείνεις, και το παλέψεις κοιτώντας με στα μάτια, είσαι ο άνθρωπός μου. Τότε κι εγώ γίνομαι ο δικός σου... Για την ιστορία, ο Χ δεν κουνήθηκε ποτέ από την θέση του. Μόνο μου χαμογελούσε, κοιτώντας με στα μάτια. "Λέγοντάς" μου "εδώ είμαι, κάνε ό,τι θέλεις... δεν φοβάμαι... θα σε αφήσω...".
Εάν ο Χ ήταν ένας αδύναμος άνθρωπος, κι εγώ το δεκανίκι του.
Νομίζω πως είναι μία πολύ - πολύ, όμως - ηλίθια ερώτηση.
Εάν ένας άνδρας θέλει αρχείδια για να είναι με μία δυναμική γυναίκα, ένας άνδρας σαν τον Χ πρέπει να έχει αρχείδια σαν τους σάκους τού box για να είναι σκλάβος μίας Αφέντρας. Μην ξαναδιαβάσω τέτοια μαλακία... Ο Χ έψαχνε μία γυναίκα σαν εμένα, για να κάνει όσα περισσότερα μπορούσε. Όχι για να γίνει κάτι. Εάν έχετε μπερδέψει τα παθητικά ανθρωπίδια που βλέπετε στα BDSM clips με τον Χ, έχετε κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Ο Χ ήταν ένας δραστήριος, πανέξυπνος άνδρας. Δεν ήθελε κάτι. Ήθελε κι άλλο. Δεν έψαχνε για στήριγμα. Έψαχνε για εφαλτήριο.
Εάν ο Χ σκέφτηκε ποτέ να τα "παρατήσει".
Δεν ξέρω τι έκανε ο Χ με τις υποθέσεις του, αλλά σε ό,τι αφορούσε την σχέση μας, ούτε μία στιγμή. Εάν υπήρξε φορά που τον είχα στριμώξει ασφυκτικά; Πολλές φορές. Αλλά είπαμε. Χαμογελούσε.
Εάν έχω ψάξει να βρω κάποιον άλλον σαν τον Χ.
Όχι.
Ακόμα κι αν μου έλεγαν εκείνος είναι ίδιος με τον Χ, δεν θα τον προσέγγιζα. Διότι αυτό θα σήμαινε πως ψάχνω για υποκατάστατα. Μπορώ να βρω κάποιον χειρότερο ή καλύτερο. Τον ίδιο, δεν θα το ήθελα. Η σχέση μου μαζί του ήταν τόσο δυνατή, που θα πρέπει να ήμουν τουλάχιστον απελπισμένη για να θέλω υποκατάστατα.
Η ιστορία τού Χ ήταν σαν παραμύθι.
Εδώ γέλασα λίγο...
Δεν ήταν παραμύθι. Ήταν η πραγματικότητα. Αυτά ζεις, όταν στην ζωή σου είσαι ειλικρινής με τον σύντροφό σου, κι εκείνος μαζί σου. Αυτό είναι η επικοινωνία. Και αυτά είναι τα αποτελέσματά της. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι παραμύθι, προσποιούνται. Και όποιος προσποιείται / μιμείται / υποκρίνεται, θα πάρει πίσω προσποίηση / μίμηση / υποκρισία. Δεν υπάρχουν παραμύθια. Υπάρχει ζωή. Και ό,τι δίνεις, παίρνεις. Αρκεί να το θέλεις.
Γιατί δεν συνέχισα την ετικέττα, γράφοντας για ό,τι συνέβη μετά.
Διότι δεν έχει σημασία.
Η ιστορία τού Χ γράφτηκε για να διαβάσει κάποιος πως μπορεί να είναι μία D/s σχέση. Αναγκαστικά, έπρεπε να χρωματιστεί με στοιχεία των χαρακτήρων μας, διαφορετικά δεν θα καταλάβαινε κανείς τις προθέσεις μας. Αυτό δεν σημαίνει πως όλα είναι εδώ. Κάπου πρέπει να έχω γράψει ότι ανέφερα το 10%(;). Λάθος ήταν. Ούτε το 1%. Και αυτά που κράτησα, δεν μπορεί να τα διανοηθεί κανείς. Υπάρχουν στιγμές, που ούτε η ίδια πιστεύω ότι τα έζησα. Γι' αυτόν τον λόγο, δεν έχει σημασία τι έκανα ή τι μου συνέβη. Γιατί εγώ είμαι εδώ. Όχι εκείνη που λείπει. Θα πω μόνον ότι δεν έχω κλάψει. Μπορεί να συγκινούμαι εύκολα, να δακρύζω ακόμη ευκολότερα, αλλά κλαίω ακόμη πιο δύσκολα από ό,τι γελάω. Στην αρχή, ήταν αδύνατον λόγω της κατάστασής μου. Μετά δεν μπορούσα. Μερικές φορές ξυπνάω με την κραυγή τής μητέρας του, όταν έφτασα στο νοσοκομείο. Αλλά το έχω πάρει απόφαση ότι θα ζήσω με αυτό.
Για τους εντός BDSM χώρου.
Ο Χ δεν φορούσε chastity όταν έφευγε. Το chastity ήταν ατσάλι 18/10, και δεν μπορούσε να ταξιδέψει. Τον στενοχωρούσε πολύ. Αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Όσο ήταν εδώ στην Αθήνα, δεν το έβγαζε. Η στύση του και οι οργασμοί του ελέγχονταν πάντα από εμένα. Αν με στενοχωρούσε; Όχι. Ζούσα το mental bondage. Τι παραπάνω να μου προσέφεραν οι πλαστικούρες που κυκλοφορούν;
Τι μου έχει λείψει περισσότερο.
Η σιωπή. Πέρα από όλες τις δραστηριότητες που είχαν μεγάλη ένταση, όταν βρισκόμασταν στο σπίτι μας μόνοι, υπήρχε μία μαγική σιωπή. Σιωπή, που είχε πολύ μεγαλύτερη ένταση από εκείνη των δραστηριοτήτων. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν μία σιωπή που εξέφραζε σιγουριά, βεβαιότητα, ηρεμία, συνειδητότητα, ενδιαφέρον, δέσιμο, αυτοπεποίθηση. Κάποιες στιγμές, ρωτούσε χαμηλόφωνα "Αφέντρα...;", σαν να με ρωτούσε εάν ήθελα κάτι. Του έγνεφα αρνητικά, και συνέχιζε να κάνει ό,τι έκανε.
Εάν το σπίτι έπαιξε κάποιον ρόλο θετικό/αρνητικό.
Χμ...
Δύσκολη ερώτηση.
Κατ' αρχήν, θα πάρουμε ως δεδομένο ότι όποιος ασχολείται με το BDSM είναι επιβεβλημένο να έχει τον χώρο του. Βασικά, για τον εξοπλισμό. Το να έχεις το βαλιτσάκι τού Sport Billy και να τρέχεις από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, είναι γελοίο. Εμείς, μπορούσαμε να το κάνουμε, διότι ο Χ ερχόταν κάθε Σαββατοκύριακο. Βαλίτσα εκείνος, βαλίτσα εγώ. Αλλά θα περιοριζόμασταν στην βαλίτσα. Κι αυτό είναι ωραίο μόνον όταν έχεις έναν playmate. Όταν είσαι σε σχέση, όταν έχεις έναν σύντροφο, δεν χρειάζεται να ανήκεις στο BDSM για να νοιώθεις την ανάγκη να μοιράζεσαι χρόνο και πράγματα. Όταν ανήκεις στο BDSM και είσαι σε μία D/s σχέση, τα ξενοδοχεία σού προκαλούν μεγάλη δυσφορία. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν θα κάνεις τίποτα, έχεις τον δικό σου χώρο, και όχι ένα τηλέφωνο που χτυπάει στις 12 για τους αδειάσεις τον τόπο. Ορίζεις. Δεν σε ορίζουν. Τώρα. Όσον αφορά εάν αυτό μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά. Μακάρι να το κάνει. Διότι εάν είναι να δεις κάτι που πρέπει, σύντομα, αυτό μόνο σε έναν δικό σου χώρο μπορεί να γίνει. Εγώ με τον Χ δεν είχα αμφιβολίες, αλλά δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη για εκείνον. Οπότε, θεωρήστε ότι αυτό ήταν το πρώτο και ουσιαστικότερο test που του έκανα. Παρ' όλο ότι δεν ήμουν εκείνη που το σκέφτηκε, αλλά και βρέθηκε προ εκπλήξεως, θα μπορούσα να είχα κάνει πίσω. Αλλά αυτό δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Είπα "ναι", και περίμενα να δω τα αποτελέσματα που θα είχε η συμβίωσή μας, ακόμη κι αν ήταν για τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Το μόνο που θα μπορούσαμε να εκλάβουμε ως "αρνητικό", ήταν η μετέπειτα ανάγκη του για περισσότερο χρόνο. Αλλά αυτό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, και στα ξενοδοχεία να είχαμε μείνει. Το σπίτι, όμως, σε απελευθερώνει. Σε σπρώχνει για περισσότερα. Για μεγαλύτερα. Για πιο ουσιώδη.
Αν μου είχε πει ποτέ ψέμματα για κάτι.
Ούτε μία φορά. Η ειλικρίνεια τού Χ δεν μπορεί να περιγραφεί ούτε γραπτώς ούτε προφορικώς. Ο Χ μού είχε δώσει τα κλειδιά, και ό,τι επιχειρούσα να του ξεκλειδώσω άνοιγε διάπλατα. Τον έζησα και τον έμαθα σαν την παλάμη τού χεριού μου. Όταν δεν ήθελε να μου πει κάτι, κοκκίνιζε. Αλλά το έλεγε.
Αν μετανοιώνω για κάτι που έκανα.
Όχι.
Μετανοιώνω για κάτι που δεν έκανα.
Εάν ήξερα εκ των προτέρων ότι θα τον έχανα με αυτόν τον τρόπο, θα ήθελα να τον είχα πνίξει εγώ. Εκείνο το βράδυ με το Killing Time. Θα προτιμούσα να είχε πεθάνει στα χέρια μου. Δεν με νοιάζει εάν πήγαινα φυλακή. Εάν ήξερα ότι θα έφευγε έτσι, θα το ήθελα να ήμουν στην φυλακή. Και με έναν διεστραμμένο τρόπο, ξέρω ότι θα το προτιμούσε κι εκείνος... Το έχω σκέφθει 100 φορές. Αυτό μετανοιώνω.
Αν ήθελα κάτι να του πω, πριν φύγει.
Ναι.
Ότι θα ήθελα να ζει. Κι ας μην ήταν δικός μου. Θα ήθελα να ερχόταν μία μέρα και να μου έλεγε "τέλος". Αρκεί να ζούσε. Και ας μην ήταν μαζί μου ποτέ ξανά. Ο Χ δεν ήταν μόνον ένας σκλάβος. Ήταν ένας υπέροχος άνδρας. Ένας σπάνιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που μπορούσες να βασιστείς, να εμπιστευθείς, να πιστέψεις. Είχε μία ευγένεια και μία καλοσύνη, που σε αφόπλιζαν. Είχε κάτι που ήθελες να το/ν κάνεις δικό σου.
Η τελευταία ερώτηση, έχει τεθεί και από τις 2 πλευρές.
Και νομίζω πως η απάντηση είναι ο κατάλληλος επίλογος.
Τι ήταν ο Χ για εμένα.
Έχω πει ότι ο ήλιος είναι σαν τον άνδρα.
Λοιπόν, ο Χ ήταν ένας ήλιος που επέλεξε να ζήσει στην σκιά μίας Αφέντρας.
Κι ας το κλείσουμε για πάντα εδώ...
