'Ολα έχουν νόημα.Το πώς ντυνόμαστε, γιατί κάνουμε την χωρίστρα από το ένα μέρος, πως μιλάμε, πως καθόμαστε.
Όλα αυτά λένε πάρα πολλά.
Πολλά περισσότερα από όσα λέμε.
Γιατί όσα λέμε, συνήθως λένε άλλα.
Αυτά που δεν λέμε, λένε πολλά.
Όταν σκεφτόμουν το internet - πριν αρχίσω να το χρησιμοποιώ -, πίστευα ό,τι και η μάζα: δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ ποιον διαβάζεις / μιλάς / γνωρίζεις. Και το πίστευα σχεδόν φανατικά. Δεν πέρασε λίγος καιρός αφ' ότου μπήκα, και άλλαξα γνώμη. Ναι, ασφαλώς έχει μία βάση αυτό. Είναι ένας χώρος που σου παρέχει κάλυψη, ανωνυμία, ελευθερία. Όχι, λοιπόν, παρ' όλα αυτά αλλά λόγω αυτών, καταλαβαίνεις. Όχι όλα. Αλλά καταλαβαίνεις. Πολλά. Και όχι τόσο από ό,τι γράφεται, αλλά από ό,τι δεν γράφεται, ή απλώς φωτογραφίζεται. Εγώ έκανα την είσοδό μου σε αυτό το μέσο, με την εγγραφή μου σε ένα site γνωριμιών. Επομένως, είχα να κάνω με κείμενα που αυτοχαρακτήριζαν τον χρήστη, αλλά και με φωτογραφίες που απεικόνιζαν κάτι ή τον ίδιο. Δεν χρειαζόταν να είσαι ο Jung για να καταλάβεις...
Επομένως, δεν υπάρχει το ότι δεν μπορείς να καταλάβεις.
Υπάρχει μόνο το ότι δεν θέλεις να καταλάβεις.
Κι εγώ δεν έχω πρόβλημα με αυτούς που δεν ξέρουν.
Έχω πρόβλημα με εκείνους που δεν θέλουν να μάθουν.
Καταλαβαίνω από τα mail που παίρνω πια, ότι δεν χρειάζεται να εξηγώ πολλά.
Σιγά-σιγά, έχουμε περάσει σε ένα στάδιο που κάποιοι σχεδόν μαντεύουν τι και πως. Και σε ό,τι έχει να κάνει με εμένα, και σε ό,τι έχει να κάνει με τις απόψεις μου. Επίσης, ξέρω πότε κάποιος μού στέλνει ένα mail για να κατηγορήσει κάποιον ή κάποιους, και πότε για να με ενημερώσει, να με "προφυλάξει". Οπότε, αυτό το post δεν έχει να κάνει με εμένα. Έχει να κάνει με εσάς.
Ok.
Δεν με ενδιαφέρει τίποτα που έχει να κάνει με κουτσομπολιό. Όσοι κάθονται και περιμένουν πότε θα γράψω κάτι για κάποιον, θα πάθουν αγκύλωση. Καλά θα κάνουν να την κάνουν χαλαρά, να ξεπιαστούν. Αυτό το blog, γράφεται από μία Νανά. Όχι από μία Κατίνα. Αν θέλουν να διαβάζουν ιστορίες με εξευτελισμούς και ξεμαλλιάσματα, υπάρχουν άπειρα site, άπειρα forum, άπειρα blog. Δεν είμαι εδώ για να προσβάλλω κανέναν. Ούτε για να εκθέσω κάποιον. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους - σαν αυτούς που μου στέλνουν αυτά τα mail -, εγώ το σέβομαι αυτό το μέσο. Δεν ασελγώ επάνω του, βγάζοντας τα απωθημένα μου.
Χαίρομαι που αυτό το blog έχει βρει απήχηση.
Ναι, χαίρομαι που έχει τόσες αναγνώσεις. Αλλά όχι τόσο όσο νομίζετε... Αν μπορούσε κάποιος να μου πει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σχέση με την μάζα - είτε εντός είτε εκτός χώρου -, νομίζω θα πετούσα στα σύννεφα. Αλλά όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να το διαβάζουν άνθρωποι που απεχθάνομαι, αηδιάζω... Γνωρίζω πως είναι αδύνατον να φιλτράρεις τον κόσμο που σε διαβάζει, και δεν έχω αυταπάτες. Είμαι σίγουρη, όμως, πως δεν θα μείνει κανείς στο τέλος από αυτούς. Ίσως ακόμα να είναι η αρχή. Έχω υπομονή...
Κάποια στιγμή, το συζήτησα με ένα άτομο του χώρου, που αγαπώ πολύ.
Όταν τού είπα ξεκάθαρα τον προβληματισμό μου, μου απάντησε αυθόρμητα με τον γνωστό του ενθουσιασμό: "Α! Μην ανησυχείτε! Αυτοί ήδη την έχουν κάνει! Είναι πολύ βαριά γι' αυτούς όλα αυτά! Αυτοί ψάχνουν άλλα!" Και επέμεινα ρωτώντας τον: "Είστε σίγουρος ότι θα φύγουν δηλαδή, αν δεν έχουν ήδη φύγει;" Η απάντησή του ήταν πιο ενθουσιώδης: "Σιγουρότατος!" Νομίζω τον πίστεψα...
Υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να με "σώσουν".
Θεωρούν ότι είμαι πολύ καλή, για να ανήκω σε έναν τέτοιον χώρο. Κάτι σαν την Αγνή τού Λιμανιού. Λοιπόν, δεν είμαι. Ξέρω τι μού γίνεται. Και δεν με παρέσυρε κανείς. Μόνη μου ήρθα. Δεν με βίασε κανείς όταν ήμουν μικρή. Ούτε μισώ τους άνδρες. Δεν έκοβα ποτέ τα φτερά των μυγών, για να κάνω κέφι. Ούτε βασάνιζα τα κατοικίδια των φίλων μου, για να έρθω σε οργασμό. Οι γονείς μου είναι δύο άνθρωποι που αγαπούν τα παιδιά τους, και με τα σωστά και με τα λάθη τους, είναι οι κλασσικοί Έλληνες γονείς. Δεν έβριζαν καν μπροστά μας. Η μαμά μου όταν τής ξέφευγε καμμιά φορά στα νεύρα της να πει κάποιον "μαλάκα" - μιλάμε τώρα για καμμιά 10αριά φορές στην ζωή της... -, το έκαιγε, λέγοντας "τον μα...βλάκα!" Ο μπαμπάς μου κάτι έλεγε, όταν βρισκόταν με φίλους του. Εμείς, όμως, έπρεπε να ήμασταν σε άλλο δωμάτιο. Άλλο το ότι εγώ τρύπωνα κάτω από τα τραπέζια. Αυτό το λίγο, εγώ το χαιρόμουν.
Αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα, είναι ένα.
Η ικανότητα σαρκασμού τής οικογένειας, είναι δηλητηριώδης... Η οικογένειά μου, αν πει ότι σαρκάζει, μπορεί να σου δημιουργήσει σοβαρά ψυχικά τραύματα. Στις μεταξύ μας κουβέντες - αν μπορούσε να ακούσει κανείς -, θα έφευγε τόσο ντροπιασμένος, όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Δεν βρίζουμε. Δεν μιλάμε άσχημα. Αλλά μπορούμε να σου γαμήσουμε την ψυχολογία, φίλε...
Τώρα.
Αν βγήκα από αυτόν τον σαρκασμό έτσι όπως βγήκα, τι να πω. Κάν΄τε μου μήνυση. Δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει το γιατί βγήκα έτσι όπως βγήκα. Μου αρέσω. Και αρέσω και σε αυτούς που μου αρέσουν. Οι υπόλοιποι μπορούν να πάνε αλλού. Έξω από εδώ. Να σώσουν κανέναν άλλον. Εγώ δεν θέλω να σωθώ. Ευχαριστώ.
Θα κρατήσω μόνο ένα από τα εδάφια που μου έστειλαν.
"Μη δίνεις στα σκυλιά ό,τι είναι ιερό και μην εμφανίζεις τα μαργαριτάρια σου στα γουρούνια, διότι μπορεί να στα καταπατήσουν και να σου επιτεθούν".
Ιησούς Χριστός, Ματθαίος 7:60
Το βρήκα εξαιρετικό. Και το υποστηρίζω 100%. Αλλά με τον δικό μου τρόπο. Και για άλλους λόγους...
Θα επαναλάβω, ότι εγώ δεν είμαι το BDSM.
Εκτιμώ το ότι πολλοί μού γράφουν για πράξεις ποινικού χαρακτήρα, που έλαβαν χώρα κάποτε μεταξύ ατόμων τού χώρου. Τις γνωρίζω. Και πρέπει να πω ότι στην αρχή, λόγω τού ότι μού τις περιέγραφαν άτομα μέσα από το cm, που δεν τα ήξερα τότε τόσο καλά, ήθελα να πιστεύω ότι ήταν ή λόγω προσωπικών διαφορών ή για να με εντυπωσιάσουν. Δεν ήταν, τελικά. Δεν έχω λόγια να εκφράσω την άποψη και τα συναισθήματά μου. Δεν υπάρχουν. Τώρα που είμαι σε θέση να τα γνωρίζω και από την ίδια την υπεύθυνη αρχή...
Όσο για το αν πρέπει να τα αναφέρω.
Δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση. Δεν έχω να προφυλάξω κανέναν από τίποτα. Όποιος ενδιαφέρεται, πάντα μαθαίνει. Και πρωτίστως, μαθαίνει να ξεχωρίζει τον κακόβουλο από τον άδολο. Εάν, λοιπόν, κάποιος θέλει να λέει ότι ανήκει κάπου, πρέπει να μάθει και τι είναι αυτό και ποιοι το εκπροσωπεύουν. Είναι ευθύνη τού καθ΄ενός. Την μασημένη τροφή, την φυλάω για το στόμα τού σκλάβου μου. Όχι για να διευκολύνω τούς μαλακοκαύληδες που πέφτουν τυχαία στο blog μου.
Και θα κλείσω με αυτό που με ρωτούν περισσότερο.
"Γιατί μόνον εσείς;" Δεν ξέρω. Θα ήθελα να ξέρω. Αλλά δεν ξέρω. Μπορώ να υποθέσω, ότι οι γυναίκες που είναι σαν εμένα απογοητεύτηκαν πολύ. Και δεν θέλουν να ασχοληθούν. Τις καταλαβαίνω. Το περνώ κι εγώ κατά περιόδους αυτό. Δεν θέλω να μιλάω για το BDSM, δεν θέλω να γράφω γι' αυτό, δεν θέλω να έρχομαι σε επαφή με τα άτομα που ξέρω. Είναι πολύ μεγάλη η αηδία σε αυτόν τον χώρο. Δυστυχώς, δεν παραβλέπεται το γεγονός τού ότι έχεις να κάνεις με άτομα, που ούτε για να σου βγάζουν τα σκουπίδια δεν θα ήθελες να τα έχεις. Ούτε ότι και αυτή/ός και εσύ, είστε για τούς απ' έξω ίδιοι. Και, σε πολλών το μυαλό, ίσοι...
Αλλά.
Για εμένα, δεν είναι διαφορετικός αυτός ο χώρος από την ίδια την ζωή. Έχω μάθει να ψάχνω για ανθρώπους που θέλω να τους αγαπήσω. Όχι όπως τούς θέλω εγώ. Αλλά όπως είναι. Το κάνω στην καθημερινότητά μου. Δεν θα κάνω εξαίρεση για το internet. Και για να βρεις το αυθεντικό, αυτό που θα σε αγαπήσει, θα γίνει φίλη/ος σου, συνεργάτις/ης σου, σύντροφός σου, οτιδήποτε, πρέπει να ψάξεις. Και το έχω ξαναγράψει: δεν με ενδιαφέρει να περάσω μέσα από τα σκατά για να βρω αυτό που θέλω. Δεν θα με αποτρέψει. Μπορεί να καθήσω για λίγο. Αλλά θα συνεχίσω. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, ότι κάποιος που αναγκάζεται να φέρεται όπως η μάζα και ανακατεύεται με αυτή, θα περάσει από δίπλα μου και δεν θα τον προσέξω, δεν θα τον ξεχωρίσω.
Η ζωή είναι μικρή.
Και έχω μάθει να μην έχω τίποτα δεδομένο. Οπότε, δεν μπορώ να μην προσπαθώ για το καλύτερο κάθε φορά. Να μην κάνω αυτό που θέλω. Να μην παίρνω αυτό που μού αξίζει. Και θέλω να πω, εν κατακλείδι: Δεν μού καίγεται καρφάκι για τούς μαλάκες. Ζω στην Ελλάδα. Ξέρω τι σημαίνει. Δεν μπορώ, όμως, να μην γνωρίσω ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη να υποδυθούν έναν ρόλο για να γίνουν κάποιοι, να αυνανιστούν για να ξεκαυλώσουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, να πλακώνονται στο ξύλο για να ξεχνούν την ανικανότητά τους να γίνουν άνθρωποι.
Η ζωή είναι ωραία.
Εάν έχεις μαζί σου ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν. Που τούς καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνουν. Και εάν είμαι εδώ, και γράφω ό,τι γράφω, είναι για εκείνους. Για κανέναν άλλον. Και δεν έχει καμμία σημασία, αν είναι πολύ λίγοι. Έστω και για 2, μού είναι σημαντικό.
Οι υπόλοιποι, μην ξανάρθετε.
Υπάρχει μόνο το ότι δεν θέλεις να καταλάβεις.
Κι εγώ δεν έχω πρόβλημα με αυτούς που δεν ξέρουν.
Έχω πρόβλημα με εκείνους που δεν θέλουν να μάθουν.
Καταλαβαίνω από τα mail που παίρνω πια, ότι δεν χρειάζεται να εξηγώ πολλά.
Σιγά-σιγά, έχουμε περάσει σε ένα στάδιο που κάποιοι σχεδόν μαντεύουν τι και πως. Και σε ό,τι έχει να κάνει με εμένα, και σε ό,τι έχει να κάνει με τις απόψεις μου. Επίσης, ξέρω πότε κάποιος μού στέλνει ένα mail για να κατηγορήσει κάποιον ή κάποιους, και πότε για να με ενημερώσει, να με "προφυλάξει". Οπότε, αυτό το post δεν έχει να κάνει με εμένα. Έχει να κάνει με εσάς.
Ok.
Δεν με ενδιαφέρει τίποτα που έχει να κάνει με κουτσομπολιό. Όσοι κάθονται και περιμένουν πότε θα γράψω κάτι για κάποιον, θα πάθουν αγκύλωση. Καλά θα κάνουν να την κάνουν χαλαρά, να ξεπιαστούν. Αυτό το blog, γράφεται από μία Νανά. Όχι από μία Κατίνα. Αν θέλουν να διαβάζουν ιστορίες με εξευτελισμούς και ξεμαλλιάσματα, υπάρχουν άπειρα site, άπειρα forum, άπειρα blog. Δεν είμαι εδώ για να προσβάλλω κανέναν. Ούτε για να εκθέσω κάποιον. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους - σαν αυτούς που μου στέλνουν αυτά τα mail -, εγώ το σέβομαι αυτό το μέσο. Δεν ασελγώ επάνω του, βγάζοντας τα απωθημένα μου.
Χαίρομαι που αυτό το blog έχει βρει απήχηση.
Ναι, χαίρομαι που έχει τόσες αναγνώσεις. Αλλά όχι τόσο όσο νομίζετε... Αν μπορούσε κάποιος να μου πει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σχέση με την μάζα - είτε εντός είτε εκτός χώρου -, νομίζω θα πετούσα στα σύννεφα. Αλλά όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να το διαβάζουν άνθρωποι που απεχθάνομαι, αηδιάζω... Γνωρίζω πως είναι αδύνατον να φιλτράρεις τον κόσμο που σε διαβάζει, και δεν έχω αυταπάτες. Είμαι σίγουρη, όμως, πως δεν θα μείνει κανείς στο τέλος από αυτούς. Ίσως ακόμα να είναι η αρχή. Έχω υπομονή...
Κάποια στιγμή, το συζήτησα με ένα άτομο του χώρου, που αγαπώ πολύ.
Όταν τού είπα ξεκάθαρα τον προβληματισμό μου, μου απάντησε αυθόρμητα με τον γνωστό του ενθουσιασμό: "Α! Μην ανησυχείτε! Αυτοί ήδη την έχουν κάνει! Είναι πολύ βαριά γι' αυτούς όλα αυτά! Αυτοί ψάχνουν άλλα!" Και επέμεινα ρωτώντας τον: "Είστε σίγουρος ότι θα φύγουν δηλαδή, αν δεν έχουν ήδη φύγει;" Η απάντησή του ήταν πιο ενθουσιώδης: "Σιγουρότατος!" Νομίζω τον πίστεψα...
Υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να με "σώσουν".
Θεωρούν ότι είμαι πολύ καλή, για να ανήκω σε έναν τέτοιον χώρο. Κάτι σαν την Αγνή τού Λιμανιού. Λοιπόν, δεν είμαι. Ξέρω τι μού γίνεται. Και δεν με παρέσυρε κανείς. Μόνη μου ήρθα. Δεν με βίασε κανείς όταν ήμουν μικρή. Ούτε μισώ τους άνδρες. Δεν έκοβα ποτέ τα φτερά των μυγών, για να κάνω κέφι. Ούτε βασάνιζα τα κατοικίδια των φίλων μου, για να έρθω σε οργασμό. Οι γονείς μου είναι δύο άνθρωποι που αγαπούν τα παιδιά τους, και με τα σωστά και με τα λάθη τους, είναι οι κλασσικοί Έλληνες γονείς. Δεν έβριζαν καν μπροστά μας. Η μαμά μου όταν τής ξέφευγε καμμιά φορά στα νεύρα της να πει κάποιον "μαλάκα" - μιλάμε τώρα για καμμιά 10αριά φορές στην ζωή της... -, το έκαιγε, λέγοντας "τον μα...βλάκα!" Ο μπαμπάς μου κάτι έλεγε, όταν βρισκόταν με φίλους του. Εμείς, όμως, έπρεπε να ήμασταν σε άλλο δωμάτιο. Άλλο το ότι εγώ τρύπωνα κάτω από τα τραπέζια. Αυτό το λίγο, εγώ το χαιρόμουν.
Αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα, είναι ένα.
Η ικανότητα σαρκασμού τής οικογένειας, είναι δηλητηριώδης... Η οικογένειά μου, αν πει ότι σαρκάζει, μπορεί να σου δημιουργήσει σοβαρά ψυχικά τραύματα. Στις μεταξύ μας κουβέντες - αν μπορούσε να ακούσει κανείς -, θα έφευγε τόσο ντροπιασμένος, όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Δεν βρίζουμε. Δεν μιλάμε άσχημα. Αλλά μπορούμε να σου γαμήσουμε την ψυχολογία, φίλε...
Τώρα.
Αν βγήκα από αυτόν τον σαρκασμό έτσι όπως βγήκα, τι να πω. Κάν΄τε μου μήνυση. Δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει το γιατί βγήκα έτσι όπως βγήκα. Μου αρέσω. Και αρέσω και σε αυτούς που μου αρέσουν. Οι υπόλοιποι μπορούν να πάνε αλλού. Έξω από εδώ. Να σώσουν κανέναν άλλον. Εγώ δεν θέλω να σωθώ. Ευχαριστώ.
Θα κρατήσω μόνο ένα από τα εδάφια που μου έστειλαν.
"Μη δίνεις στα σκυλιά ό,τι είναι ιερό και μην εμφανίζεις τα μαργαριτάρια σου στα γουρούνια, διότι μπορεί να στα καταπατήσουν και να σου επιτεθούν".
Ιησούς Χριστός, Ματθαίος 7:60
Το βρήκα εξαιρετικό. Και το υποστηρίζω 100%. Αλλά με τον δικό μου τρόπο. Και για άλλους λόγους...
Θα επαναλάβω, ότι εγώ δεν είμαι το BDSM.
Εκτιμώ το ότι πολλοί μού γράφουν για πράξεις ποινικού χαρακτήρα, που έλαβαν χώρα κάποτε μεταξύ ατόμων τού χώρου. Τις γνωρίζω. Και πρέπει να πω ότι στην αρχή, λόγω τού ότι μού τις περιέγραφαν άτομα μέσα από το cm, που δεν τα ήξερα τότε τόσο καλά, ήθελα να πιστεύω ότι ήταν ή λόγω προσωπικών διαφορών ή για να με εντυπωσιάσουν. Δεν ήταν, τελικά. Δεν έχω λόγια να εκφράσω την άποψη και τα συναισθήματά μου. Δεν υπάρχουν. Τώρα που είμαι σε θέση να τα γνωρίζω και από την ίδια την υπεύθυνη αρχή...
Όσο για το αν πρέπει να τα αναφέρω.
Δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση. Δεν έχω να προφυλάξω κανέναν από τίποτα. Όποιος ενδιαφέρεται, πάντα μαθαίνει. Και πρωτίστως, μαθαίνει να ξεχωρίζει τον κακόβουλο από τον άδολο. Εάν, λοιπόν, κάποιος θέλει να λέει ότι ανήκει κάπου, πρέπει να μάθει και τι είναι αυτό και ποιοι το εκπροσωπεύουν. Είναι ευθύνη τού καθ΄ενός. Την μασημένη τροφή, την φυλάω για το στόμα τού σκλάβου μου. Όχι για να διευκολύνω τούς μαλακοκαύληδες που πέφτουν τυχαία στο blog μου.
Και θα κλείσω με αυτό που με ρωτούν περισσότερο.
"Γιατί μόνον εσείς;" Δεν ξέρω. Θα ήθελα να ξέρω. Αλλά δεν ξέρω. Μπορώ να υποθέσω, ότι οι γυναίκες που είναι σαν εμένα απογοητεύτηκαν πολύ. Και δεν θέλουν να ασχοληθούν. Τις καταλαβαίνω. Το περνώ κι εγώ κατά περιόδους αυτό. Δεν θέλω να μιλάω για το BDSM, δεν θέλω να γράφω γι' αυτό, δεν θέλω να έρχομαι σε επαφή με τα άτομα που ξέρω. Είναι πολύ μεγάλη η αηδία σε αυτόν τον χώρο. Δυστυχώς, δεν παραβλέπεται το γεγονός τού ότι έχεις να κάνεις με άτομα, που ούτε για να σου βγάζουν τα σκουπίδια δεν θα ήθελες να τα έχεις. Ούτε ότι και αυτή/ός και εσύ, είστε για τούς απ' έξω ίδιοι. Και, σε πολλών το μυαλό, ίσοι...
Αλλά.
Για εμένα, δεν είναι διαφορετικός αυτός ο χώρος από την ίδια την ζωή. Έχω μάθει να ψάχνω για ανθρώπους που θέλω να τους αγαπήσω. Όχι όπως τούς θέλω εγώ. Αλλά όπως είναι. Το κάνω στην καθημερινότητά μου. Δεν θα κάνω εξαίρεση για το internet. Και για να βρεις το αυθεντικό, αυτό που θα σε αγαπήσει, θα γίνει φίλη/ος σου, συνεργάτις/ης σου, σύντροφός σου, οτιδήποτε, πρέπει να ψάξεις. Και το έχω ξαναγράψει: δεν με ενδιαφέρει να περάσω μέσα από τα σκατά για να βρω αυτό που θέλω. Δεν θα με αποτρέψει. Μπορεί να καθήσω για λίγο. Αλλά θα συνεχίσω. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, ότι κάποιος που αναγκάζεται να φέρεται όπως η μάζα και ανακατεύεται με αυτή, θα περάσει από δίπλα μου και δεν θα τον προσέξω, δεν θα τον ξεχωρίσω.
Η ζωή είναι μικρή.
Και έχω μάθει να μην έχω τίποτα δεδομένο. Οπότε, δεν μπορώ να μην προσπαθώ για το καλύτερο κάθε φορά. Να μην κάνω αυτό που θέλω. Να μην παίρνω αυτό που μού αξίζει. Και θέλω να πω, εν κατακλείδι: Δεν μού καίγεται καρφάκι για τούς μαλάκες. Ζω στην Ελλάδα. Ξέρω τι σημαίνει. Δεν μπορώ, όμως, να μην γνωρίσω ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη να υποδυθούν έναν ρόλο για να γίνουν κάποιοι, να αυνανιστούν για να ξεκαυλώσουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, να πλακώνονται στο ξύλο για να ξεχνούν την ανικανότητά τους να γίνουν άνθρωποι.
Η ζωή είναι ωραία.
Εάν έχεις μαζί σου ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν. Που τούς καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνουν. Και εάν είμαι εδώ, και γράφω ό,τι γράφω, είναι για εκείνους. Για κανέναν άλλον. Και δεν έχει καμμία σημασία, αν είναι πολύ λίγοι. Έστω και για 2, μού είναι σημαντικό.
Οι υπόλοιποι, μην ξανάρθετε.
