Kill The Beasts

Κύριε Τσόκλη

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, το ότι στέκεστε μπροστά από το έργο που με έκανε να σάς σιχαθώ, όταν πριν από πολλά χρόνια, σε μία έκθεσή σας, είχα την ατυχία να παραβρίσκομαι. Εάν θυμάμαι καλά, το θέμα προβάλλετο από έναν προτζέκτορα, στο κέντρο σχεδόν τής εκθέσεως. Προφανώς, ήταν το καμάρι σας...

"Τι είδους άνθρωπος", σκέφτηκα, "είναι αυτός, που φιλμογράφησε ένα ψάρι, να αργοπεθαίνει σπαρταρώντας πάνω σε ένα καμάκι, και ήθελε να το εκθέσει κι όλα;" Αυτή ακριβώς την ερώτηση έκανα και στην παρέα που ήμασταν μαζί, όταν τούς ανακοίνωσα ότι αποχωρώ, και θέλησε να με αποτρέψει. Μου είπαν ότι ήταν "η καλλιτεχνική ματιά". Τους είπα ότι "καλλιτέχνης μπορεί να είναι μόνο κάποιος που συναισθάνεται". Και έφυγα. Εγώ δεν έμεινα ούτε 5 λεπτά. Το ψάρι αυτό δεν έπαυε να ξεψυχεί, από την ώρα που ξεκινούσε η έκθεση, μέχρι την ώρα που τελείωνε...

Λοιπόν, κύριε Τσόκλη
Σε μία χώρα που την χαρακτηρίζει η αγένεια, η απληστία, ο ξιπασμός, σε μία χώρα που τα Πανεπιστήμιά της μοιάζουν με δημόσια ουρητήρια, που η πλειονότητα των κατοίκων της δεν γνωρίζει την διαφορά Παρθενώνος και Ακροπόλεως, αυτό που κάνετε εσείς, πολλοί το θεωρούν τέχνη. Το να σπαρταράει ένα ψάρι, είναι έργο τέχνης. Όπως, υποθέτω, καλλιτέχνης είναι κι εκείνος που κάποτε πήδαγε ένα καρπούζι, σε μίαν άλλη έκθεση. Έχετε απίστευτο ανταγωνισμό, κύριε Τσόκλη...

Στις τέχνες, αυτό είναι.
Γιατί στις απόψεις, δεν πρέπει να έχετε αντίπαλο...

Κύριε Τσόκλη
Ανήκω σε έναν χώρο πολύ βίαιο. Έναν χώρο, εξ' ορισμού, διαστροφικό. Και έχω μιλήσει με άπειρους ανθρώπους σαν εμένα. Όσο ακραία κι αν είναι τα ένστικτά τους, όσο παρακινδυνευμένες κι αν είναι οι πρακτικές τους, δεν άκουσα ποτέ κανέναν να λέει ό,τι λέτε εσείς. Κι εμείς, κύριε Τσόκλη, δεν είμαστε "καλλιτέχνες" σαν εσάς. Δεν έχουμε "ευαισθησίες".

Οπότε, αντιλαμβάνεσθε, ότι δεν με βοηθάτε να καταλάβω τι είστε εσείς.
Γνωρίζω, όμως, τι δεν είστε.
Γυναίκα.

Κύριε Τσόκλη
Θα ήθελα πολύ να σας δω με mini φούστα, και τα βυζιά απ' όξω. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί, που ένας άγνωστος άνδρας, θα σας φιλούσε, θα σας χάϊδευε και θα σας έσφιγγε επάνω του, χώνοντας τον υπέροχο ανδρισμό του στον κώλο σας. Με πάθος. Ναι, κύριε Τσόκλη. Μπορείτε κι εσείς να αισθανθείτε γυναίκα. Μην στερείτε από τον εαυτό σας αυτήν την εμπειρία.

Θα είναι τόσο όμορφα, να νοιώσετε το πάθος να σας σκίζει τα έντερα.
Για το μόνο που θα λυπηθείτε, είναι γιατί δεν έχετε μουνί. Δεν θα κινδυνέψετε ποτέ να υποστείτε ανεπανόρθωτες κακώσεις στα γεννητικά σας όργανα, δεν θα κινδυνέψετε ποτέ να μείνετε έγκυος από τον βιαστή σας.

Έτσι είναι, κύριε Τσόκλη.
Η ζωή σας θα άλλαζε, όταν το σπέρμα αυτού τού γεμάτου πάθος άνδρα, θα σας πλημμύριζε. Θα ξεχειλίζατε από ικανοποίηση και θαυμασμό. Γιατί, κύριε Τσόκλη, εκείνος που θα σας βιάσει, ρισκάρει την ζωή του την ίδια, την ελευθερία του την ίδια, για να κάνει έναν γερο-ηλίθιο σαν εσάς, να αισθανθεί έστω και λίγο, γυναίκα.

Αυτό που η φύση έπλασε προκλητικό, είναι απολύτως φυσικό να υπόκειται σε βιασμούς και ξυλοδαρμούς. Πάει γυρεύοντας, αγαπητέ. Κι έχω να σας προτείνω κάτι. Να συστήσουμε, τώρα αμέσως, ένα κίνημα, το οποίο θα εξαιρεί τούς βιαστές και τους κακοποιούς των γυναικών από τον ποινικό κώδικα. Και για να εδραιώσουμε αυτήν την πρωτοβουλία, προτείνω να παρέχετε στέγη σε αυτούς τους ανθρώπους, έως ότου συνέλθουν από το πάθος τους. Και για το διάστημα που θα χρειαστούν για να το ξεπεράσουν, να βιάζουν και να κακοποιούν την σύζυγο και την κόρη σας.

Θα μου πείτε, ότι εκείνες δεν βγαίνουν με τα βυζιά και τον κώλο απ' όξω;
Μικρό το κακό, κύριε Τσόκλη. Γιατί ό,τι και να φορούν, δεν παύει να είναι γυναίκες. Ας μην είμαστε ρατσιστές. Είναι στην φύση τού άνδρα να βιάζει - ψυχικά και σωματικά -, και στην φύση τής γυναίκας να το αξίζει. Ας το παραδεχθούμε, επιτέλους. Έτσι δεν πρέπει, κύριε Τσόκλη;

Και να πάψουμε να περιμένουμε να ενηλικιωθούν.
Κάπου στην Πελοπόννησο, ένας πολύ σπουδαίος και γεμάτος πάθος άνδρας - ένας άνδρας καθώς πρέπει -, έκανε γυναίκα ένα 11χρονο κοριτσάκι, κύριε Τσόκλη. Και από το πολύ του πάθος, το πέταξε σε ένα πηγάδι. Σίγουρα θα φορούσε mini φούστα και θα είχε τα ασχημάτιστα βυζιά του πεταμένα απ' όξω. Σε εκείνο το πηγάδι, κύριε Τσόκλη, μπορούμε να στήσουμε έναν ανδριάντα, γιορτάζοντας και υμνώντας το πάθος και την ανδρεία εκείνου που το έπραξε. Διότι ρίσκαρε την ζωή του την ίδια, πετώντας το μελλοντικό βρωμο-γύναιο - που σίγουρα μία μέρα θα τα πέταγε όλα απ' όξω - ζωντανό, σε ένα πηγάδι, για να σκέφτεται μέχρι θανάτου για τι ήταν προορισμένο από την φύση του.

Και έχω μίαν ιδέα.
Καλλιτεχνικής φύσεως, που είμαι βεβαία πως θα εκτιμήσετε.
Μπορούμε να πετάξουμε ένα συνομήλικό του, σε ένα άλλο πηγάδι, και καθώς θα ψυχορραγεί, εσείς να το φιλμογραφείτε, προκειμένου να είναι το κυρίως θέμα της επόμενης εκθέσεώς σας. Δεν είναι λαμπρή ιδέα, κύριε Τσόκλη;

Αλλά τι έχω να πω εγώ για εσάς;
Πως μπορεί μία γυναίκα να έχει μυαλό, έτσι δεν είναι κύριε Τσόκλη; Κανονικά δεν θα έπρεπε να είμαι στα 4, και να με παίρνουν 10; Αυτή δεν είναι η φύση μου, κύριε Τσόκλη; Να μην έχω γνώμη για τίποτα, να δέχομαι τα πάντα, και να ασελγούν επάνω μου άνθρωποι με τα πιστεύω τα δικά σας; Ίσως δεν θα έπρεπε να ψηφίζω καν.

Λοιπόν, κύριε Τσόκλη
Ίσως βρείτε τις σκέψεις μου λίγο αναρχικές.
Αλλά εγώ τις θεωρώ απολύτως φυσικές.

Έτσι δεν είναι, βρε παιδί μου;

Agnes Of Port

'Ολα έχουν νόημα.
Το πώς ντυνόμαστε, γιατί κάνουμε την χωρίστρα από το ένα μέρος, πως μιλάμε, πως καθόμαστε.
Όλα αυτά λένε πάρα πολλά.
Πολλά περισσότερα από όσα λέμε.
Γιατί όσα λέμε, συνήθως λένε άλλα.
Αυτά που δεν λέμε, λένε πολλά.

Όταν σκεφτόμουν το internet - πριν αρχίσω να το χρησιμοποιώ -, πίστευα ό,τι και η μάζα: δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ ποιον διαβάζεις / μιλάς / γνωρίζεις. Και το πίστευα σχεδόν φανατικά. Δεν πέρασε λίγος καιρός αφ' ότου μπήκα, και άλλαξα γνώμη. Ναι, ασφαλώς έχει μία βάση αυτό. Είναι ένας χώρος που σου παρέχει κάλυψη, ανωνυμία, ελευθερία. Όχι, λοιπόν, παρ' όλα αυτά αλλά λόγω αυτών, καταλαβαίνεις. Όχι όλα. Αλλά καταλαβαίνεις. Πολλά. Και όχι τόσο από ό,τι γράφεται, αλλά από ό,τι δεν γράφεται, ή απλώς φωτογραφίζεται. Εγώ έκανα την είσοδό μου σε αυτό το μέσο, με την εγγραφή μου σε ένα site γνωριμιών. Επομένως, είχα να κάνω με κείμενα που αυτοχαρακτήριζαν τον χρήστη, αλλά και με φωτογραφίες που απεικόνιζαν κάτι ή τον ίδιο. Δεν χρειαζόταν να είσαι ο Jung για να καταλάβεις...

Επομένως, δεν υπάρχει το ότι δεν μπορείς να καταλάβεις.
Υπάρχει μόνο το ότι δεν θέλεις να καταλάβεις.
Κι εγώ δεν έχω πρόβλημα με αυτούς που δεν ξέρουν.
Έχω πρόβλημα με εκείνους που δεν θέλουν να μάθουν.

Καταλαβαίνω από τα mail που παίρνω πια, ότι δεν χρειάζεται να εξηγώ πολλά.
Σιγά-σιγά, έχουμε περάσει σε ένα στάδιο που κάποιοι σχεδόν μαντεύουν τι και πως. Και σε ό,τι έχει να κάνει με εμένα, και σε ό,τι έχει να κάνει με τις απόψεις μου. Επίσης, ξέρω πότε κάποιος μού στέλνει ένα mail για να κατηγορήσει κάποιον ή κάποιους, και πότε για να με ενημερώσει, να με "προφυλάξει". Οπότε, αυτό το post δεν έχει να κάνει με εμένα. Έχει να κάνει με εσάς.

Ok.
Δεν με ενδιαφέρει τίποτα που έχει να κάνει με κουτσομπολιό. Όσοι κάθονται και περιμένουν πότε θα γράψω κάτι για κάποιον, θα πάθουν αγκύλωση. Καλά θα κάνουν να την κάνουν χαλαρά, να ξεπιαστούν. Αυτό το blog, γράφεται από μία Νανά. Όχι από μία Κατίνα. Αν θέλουν να διαβάζουν ιστορίες με εξευτελισμούς και ξεμαλλιάσματα, υπάρχουν άπειρα site, άπειρα forum, άπειρα blog. Δεν είμαι εδώ για να προσβάλλω κανέναν. Ούτε για να εκθέσω κάποιον. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους - σαν αυτούς που μου στέλνουν αυτά τα mail -, εγώ το σέβομαι αυτό το μέσο. Δεν ασελγώ επάνω του, βγάζοντας τα απωθημένα μου.

Χαίρομαι που αυτό το blog έχει βρει απήχηση.
Ναι, χαίρομαι που έχει τόσες αναγνώσεις. Αλλά όχι τόσο όσο νομίζετε... Αν μπορούσε κάποιος να μου πει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σχέση με την μάζα - είτε εντός είτε εκτός χώρου -, νομίζω θα πετούσα στα σύννεφα. Αλλά όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να το διαβάζουν άνθρωποι που απεχθάνομαι, αηδιάζω... Γνωρίζω πως είναι αδύνατον να φιλτράρεις τον κόσμο που σε διαβάζει, και δεν έχω αυταπάτες. Είμαι σίγουρη, όμως, πως δεν θα μείνει κανείς στο τέλος από αυτούς. Ίσως ακόμα να είναι η αρχή. Έχω υπομονή...

Κάποια στιγμή, το συζήτησα με ένα άτομο του χώρου, που αγαπώ πολύ.
Όταν τού είπα ξεκάθαρα τον προβληματισμό μου, μου απάντησε αυθόρμητα με τον γνωστό του ενθουσιασμό: "Α! Μην ανησυχείτε! Αυτοί ήδη την έχουν κάνει! Είναι πολύ βαριά γι' αυτούς όλα αυτά! Αυτοί ψάχνουν άλλα!" Και επέμεινα ρωτώντας τον: "Είστε σίγουρος ότι θα φύγουν δηλαδή, αν δεν έχουν ήδη φύγει;" Η απάντησή του ήταν πιο ενθουσιώδης: "Σιγουρότατος!" Νομίζω τον πίστεψα...

Υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να με "σώσουν".
Θεωρούν ότι είμαι πολύ καλή, για να ανήκω σε έναν τέτοιον χώρο. Κάτι σαν την Αγνή τού Λιμανιού. Λοιπόν, δεν είμαι. Ξέρω τι μού γίνεται. Και δεν με παρέσυρε κανείς. Μόνη μου ήρθα. Δεν με βίασε κανείς όταν ήμουν μικρή. Ούτε μισώ τους άνδρες. Δεν έκοβα ποτέ τα φτερά των μυγών, για να κάνω κέφι. Ούτε βασάνιζα τα κατοικίδια των φίλων μου, για να έρθω σε οργασμό. Οι γονείς μου είναι δύο άνθρωποι που αγαπούν τα παιδιά τους, και με τα σωστά και με τα λάθη τους, είναι οι κλασσικοί Έλληνες γονείς. Δεν έβριζαν καν μπροστά μας. Η μαμά μου όταν τής ξέφευγε καμμιά φορά στα νεύρα της να πει κάποιον "μαλάκα" - μιλάμε τώρα για καμμιά 10αριά φορές στην ζωή της... -, το έκαιγε, λέγοντας "τον μα...βλάκα!" Ο μπαμπάς μου κάτι έλεγε, όταν βρισκόταν με φίλους του. Εμείς, όμως, έπρεπε να ήμασταν σε άλλο δωμάτιο. Άλλο το ότι εγώ τρύπωνα κάτω από τα τραπέζια. Αυτό το λίγο, εγώ το χαιρόμουν.

Αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα, είναι ένα.
Η ικανότητα σαρκασμού τής οικογένειας, είναι δηλητηριώδης... Η οικογένειά μου, αν πει ότι σαρκάζει, μπορεί να σου δημιουργήσει σοβαρά ψυχικά τραύματα. Στις μεταξύ μας κουβέντες - αν μπορούσε να ακούσει κανείς -, θα έφευγε τόσο ντροπιασμένος, όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Δεν βρίζουμε. Δεν μιλάμε άσχημα. Αλλά μπορούμε να σου γαμήσουμε την ψυχολογία, φίλε...

Τώρα.
Αν βγήκα από αυτόν τον σαρκασμό έτσι όπως βγήκα, τι να πω. Κάν΄τε μου μήνυση. Δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει το γιατί βγήκα έτσι όπως βγήκα. Μου αρέσω. Και αρέσω και σε αυτούς που μου αρέσουν. Οι υπόλοιποι μπορούν να πάνε αλλού. Έξω από εδώ. Να σώσουν κανέναν άλλον. Εγώ δεν θέλω να σωθώ. Ευχαριστώ.

Θα κρατήσω μόνο ένα από τα εδάφια που μου έστειλαν.
"Μη δίνεις στα σκυλιά ό,τι είναι ιερό και μην εμφανίζεις τα μαργαριτάρια σου στα γουρούνια, διότι μπορεί να στα καταπατήσουν και να σου επιτεθούν".
Ιησούς Χριστός, Ματθαίος 7:60
Το βρήκα εξαιρετικό. Και το υποστηρίζω 100%. Αλλά με τον δικό μου τρόπο. Και για άλλους λόγους...

Θα επαναλάβω, ότι εγώ δεν είμαι το BDSM.
Εκτιμώ το ότι πολλοί μού γράφουν για πράξεις ποινικού χαρακτήρα, που έλαβαν χώρα κάποτε μεταξύ ατόμων τού χώρου. Τις γνωρίζω. Και πρέπει να πω ότι στην αρχή, λόγω τού ότι μού τις περιέγραφαν άτομα μέσα από το cm, που δεν τα ήξερα τότε τόσο καλά, ήθελα να πιστεύω ότι ήταν ή λόγω προσωπικών διαφορών ή για να με εντυπωσιάσουν. Δεν ήταν, τελικά. Δεν έχω λόγια να εκφράσω την άποψη και τα συναισθήματά μου. Δεν υπάρχουν. Τώρα που είμαι σε θέση να τα γνωρίζω και από την ίδια την υπεύθυνη αρχή...

Όσο για το αν πρέπει να τα αναφέρω.
Δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση. Δεν έχω να προφυλάξω κανέναν από τίποτα. Όποιος ενδιαφέρεται, πάντα μαθαίνει. Και πρωτίστως, μαθαίνει να ξεχωρίζει τον κακόβουλο από τον άδολο. Εάν, λοιπόν, κάποιος θέλει να λέει ότι ανήκει κάπου, πρέπει να μάθει και τι είναι αυτό και ποιοι το εκπροσωπεύουν. Είναι ευθύνη τού καθ΄ενός. Την μασημένη τροφή, την φυλάω για το στόμα τού σκλάβου μου. Όχι για να διευκολύνω τούς μαλακοκαύληδες που πέφτουν τυχαία στο blog μου.

Και θα κλείσω με αυτό που με ρωτούν περισσότερο.
"Γιατί μόνον εσείς;" Δεν ξέρω. Θα ήθελα να ξέρω. Αλλά δεν ξέρω. Μπορώ να υποθέσω, ότι οι γυναίκες που είναι σαν εμένα απογοητεύτηκαν πολύ. Και δεν θέλουν να ασχοληθούν. Τις καταλαβαίνω. Το περνώ κι εγώ κατά περιόδους αυτό. Δεν θέλω να μιλάω για το BDSM, δεν θέλω να γράφω γι' αυτό, δεν θέλω να έρχομαι σε επαφή με τα άτομα που ξέρω. Είναι πολύ μεγάλη η αηδία σε αυτόν τον χώρο. Δυστυχώς, δεν παραβλέπεται το γεγονός τού ότι έχεις να κάνεις με άτομα, που ούτε για να σου βγάζουν τα σκουπίδια δεν θα ήθελες να τα έχεις. Ούτε ότι και αυτή/ός και εσύ, είστε για τούς απ' έξω ίδιοι. Και, σε πολλών το μυαλό, ίσοι...

Αλλά.
Για εμένα, δεν είναι διαφορετικός αυτός ο χώρος από την ίδια την ζωή. Έχω μάθει να ψάχνω για ανθρώπους που θέλω να τους αγαπήσω. Όχι όπως τούς θέλω εγώ. Αλλά όπως είναι. Το κάνω στην καθημερινότητά μου. Δεν θα κάνω εξαίρεση για το internet. Και για να βρεις το αυθεντικό, αυτό που θα σε αγαπήσει, θα γίνει φίλη/ος σου, συνεργάτις/ης σου, σύντροφός σου, οτιδήποτε, πρέπει να ψάξεις. Και το έχω ξαναγράψει: δεν με ενδιαφέρει να περάσω μέσα από τα σκατά για να βρω αυτό που θέλω. Δεν θα με αποτρέψει. Μπορεί να καθήσω για λίγο. Αλλά θα συνεχίσω. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, ότι κάποιος που αναγκάζεται να φέρεται όπως η μάζα και ανακατεύεται με αυτή, θα περάσει από δίπλα μου και δεν θα τον προσέξω, δεν θα τον ξεχωρίσω.

Η ζωή είναι μικρή.
Και έχω μάθει να μην έχω τίποτα δεδομένο. Οπότε, δεν μπορώ να μην προσπαθώ για το καλύτερο κάθε φορά. Να μην κάνω αυτό που θέλω. Να μην παίρνω αυτό που μού αξίζει. Και θέλω να πω, εν κατακλείδι: Δεν μού καίγεται καρφάκι για τούς μαλάκες. Ζω στην Ελλάδα. Ξέρω τι σημαίνει. Δεν μπορώ, όμως, να μην γνωρίσω ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη να υποδυθούν έναν ρόλο για να γίνουν κάποιοι, να αυνανιστούν για να ξεκαυλώσουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, να πλακώνονται στο ξύλο για να ξεχνούν την ανικανότητά τους να γίνουν άνθρωποι.

Η ζωή είναι ωραία.
Εάν έχεις μαζί σου ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν. Που τούς καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνουν. Και εάν είμαι εδώ, και γράφω ό,τι γράφω, είναι για εκείνους. Για κανέναν άλλον. Και δεν έχει καμμία σημασία, αν είναι πολύ λίγοι. Έστω και για 2, μού είναι σημαντικό.

Οι υπόλοιποι, μην ξανάρθετε.

The Girls

Αγαπημένη μας Νανά!!!
Είμαστε τέσσερις φίλες κ σου γράφουμε από την (...) που είμαστε διακοπές. Δεν ξέραμε για το μπλογκ σου μέχρι που το ασύρματο έπεσε για κάποιες ώρες εδώ την ημέρα που ήρθαμε κ πήγαμε σε ic για να δούμε fb και mls. Μαζί με μας κ άλλος κόσμος μέχρι να επανέλθει το σήμα. Στο pc που κάθησα εγώ ήταν ανοιχτή η σελίδα σου! Ή ήσουνα εδώ ή κάποιος άλλος την διάβαζε! Μαζευτήκαμε κ εκεί που ήταν να μπούμε κ να φύγουμε κάτσαμε δυο ώρες!!! Κάτι τύποι που ήρθαν δίπλα μας έπιασαν την κουβέντα κ καταλήξαμε να το διαβάζουμε όλοι μαζί! (...) Νανά μας αρέσεις! Κ συ κ ο Χ κ ότι λες για τους άντρες! Αν σου πω ότι αρχίσαμε όλοι να μιλάμε για το μπλογκ σου! (...) Κρίμα που δεν γράφεις περισσότερα για τους άντρες! Αλλά κ η ιστορία του Χ είναι ωραία! Τον κράτησες? Αν όχι στείλτον σε μας γιατί μόνο κάτι αδερφάρες έχουμε γνωρίσει ως τώρα! Κάθε μέρα μπαίνουμε να δούμε αν έχεις ανεβάσει κάτι δλδ κολλήσαμε! Αν είσαι εδώ εμείς μένουμε στο (...) κ θέλουμε να σε γνωρίσουμε! Θα είμαστε πέντε μέρες ακόμα! Αν δεν είσαι έλα! Μην κλείσεις δωμάτιο θα μείνεις μαζί μας! Πάρε κ τα μαστίγια σου κ έλα! Εμείς δεν φοβόμαστε! Καλά τους κάνεις! Εμείς πάντα το λέγαμε ότι τα αγοράκια θέλουν μαστίγιο κ καρότο! Θα παίρνεις πολλά mls αλλά μην μας αγνοήσεις pls!!! Θα σε περιμένουμε!!!
xxx
Μ(...) Γ(...) Μ(...) Β(...)

Έχω γελάσει πολύ με τα mail που μου στέλνουν, αλλά αυτό ήταν το πιο χαριτωμένο.
Και το ανεβάζω για 2 λόγους.
1. Δεν ήμουν εγώ στο internet café - αλλά ευχαριστώ όποιον με διαβάζει ακόμα και στις διακοπές του
2. Μία συμβουλή, για όσες έχουν την ίδια άποψη με εσάς: Το μαστίγιο, άφοβα. Το καρότο με μέτρο, γιατί δεν πέπτεται εύκολα.

Και λεμονάκι.
Όχι στο καρότο...

The Match Point

Όταν έχεις μέσα σου τόσο άγρια ένστικτα, τα πράγματα είναι περίεργα.
Κατ' αρχήν, είναι η ενοχή.
Ποια είσαι εσύ, και τι σου φταίνε οι άλλοι.
Όταν συναντάς αυτό που ήθελες πάντα, οι ενοχές πολλαπλασιάζονται δραματικά.

Όσο κι αν σου λέει ότι αυτό που ήθελες εσύ, το ήθελε κι εκείνος.
Όσο κι αν σου λέει ότι αυτό που έχεις μέσα σου, το έψαχνε.
Όσο κι αν σου λέει ότι ό,τι κάνει εσένα ευτυχισμένη, κάνει κι εκείνον.

Όχι, δεν είναι εύκολο.
Από την μεριά την δική Μας, είναι πολύ δύσκολο.
Όταν έχεις την Εξουσία, όταν με μία σου λέξη ο άλλος είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα, έρχεσαι σε πολύ δύσκολη θέση. Οφείλεις να γνωρίζεις πολλά. Έχεις την δύναμη να καταστρέψεις έναν άνθρωπο. Και το ξέρεις. Και το ξέρει κι εκείνος. Κι όταν εκείνος είναι ένας σκλάβος, συνειδητοποιημένος - που δεν έχει να κάνει με φαντασιοπληξίες / λογοπαίγνια / χειρισμούς / υπερβολές -, αυτό, η γνώση τού ότι μπορείς να τον συνθλίψεις, είναι κομμάτι αυτού εκ του οποίου έλκεται.

Δεν αναφέρομαι σε κάτι σωματικό.
Δεν μπορείς να κάνεις κάτι τόσο κακό που να μην διορθώνεται - εξ' άλλου εγώ δεν είμαι σαδίστρια. Αλλά τι μπορεί να μου κάνει μία σαδίστρια, όταν εγώ έχω πιο επικίνδυνους τρόπους υποταγής; Όταν εμένα μου αρέσει να παίζω με άλλα πράγματα; (Το "παίζω", δεν είναι κυριολεκτικό...) Κι όταν ένας άνθρωπος είναι απέναντί σου, έχει περάσει τα τέρατα από εσένα - τα τέρατα, όμως... -, και δεν κάνει πίσω, αυτό που έχεις μέσα σου αγριεύει...

Είναι τελείως διαφορετικό το να κάνεις sessions με κάποια άλλα άτομα, ενδεχομένως, να λες "λοιπόν, εμάς μάς αρέσουν αυτά κι αυτά, εσάς εκείνα κι εκείνα", να βρίσκεστε κάθε τόσες φορές για χ-ψ ώρες, και όλα καλά όταν το σχολάτε. Όταν είσαι μέσα στην D/s, δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι "περνάω καλά, και δεν γαμιέται". Γιατί μέσα σου αυτό το τέρας(;), όταν βλέπει ότι είναι ευπρόσδεκτο / καλοδεχούμενο / απαραίτητο(;) / αγαπητό(;) από τον άλλον, δίνει όλη του την δύναμη να βγει έξω. Η μορφή αλλάζει από Κυρίαρχο σε Κυρίαρχο. Η δύναμη, όχι. Επομένως, εκεί που μετρά μία Κυρίαρχος, είναι εκεί. Στο πόσο μπορεί να χαλιναγωγήσει αυτό το τέρας(;). Τον σκλάβο Της, τον τυλίγει στο μικρό Της δακτυλάκι. Με το τέρας(;), πρέπει να μάχεται συνεχώς.

Εγώ με τον Χ είχα άλλα θέματα.
Θέματα, που δεν μου επέτρεπαν να κάνω ό,τι ήθελα. Υπενθυμίζω, ότι ο Χ δεν ζούσε εδώ, είχε την οικογένειά του, τον κύκλο του, τις υποχρεώσεις του. Μπορεί κι εγώ να τα είχα όλα αυτά, αλλά ήμουν εδώ. Το να βρίσκομαι μαζί του κάθε Σ/Κ, δεν ήταν τόσο φοβερό. Το να το κάνει εκείνος, ήταν άθλος. Ως εκ τούτου, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι και τίποτα να μην κάναμε, και μόνο που ρύθμιζε τα πάντα για εμένα, ήταν υποταγή από μόνο του.

Παρ' όλα αυτά, έκανα τέρατα...
Σε αυτό το μικρό επαναλαμβανόμενο χρονικό διάστημα, έκανα τέρατα. Κι όταν μείναμε για εκείνες τις 7 ημέρες μαζί, δεν είχα ιδέα τι ήμουν ικανή να κάνω περισσότερο... Το μόνο που ήξερα - και έκανα -, ήταν να το συζητήσω μαζί του. Μόνο που αυτή την φορά, μπήκαμε και σε λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να θέσουν τέλος σε όλα. Και αν υπάρχει ένα πράγμα που κατάλαβα καλά, είναι ότι την D/s δεν την πας. Σε πάει.

Είναι πάρα πολλά πράγματα που σου βγαίνουν στην πορεία.
Πάρα πολλά. Και αναθεωρείς. Και τα ξανακάνεις. Ή τα ακυρώνεις. Ή κάνεις λίγο πίσω για να τα δεις από απόσταση. Ειδικά όταν δεν έχεις ξαναζήσει τέτοια σχέση. Κι όταν ο σκλάβος είναι σκλάβος, και όχι ένα ανώριμο άτομο που δελεάζεται από έναν εναλλακτικό τύπο σχέσης και μέχρι εκεί, σε τραβάει από την μύτη. Από την μύτη.

Δεν το καταλαβαίνει.
Μέσα σου, όμως, ανοίγουν αμέτρητα κουτάκια τού "ναι" ή "όχι". Διότι όπου τον πας, θα πάει. Κι όσο κι αν τον βλέπεις να συμφωνεί, όσο κι αν σου ορκίζεται, εσύ πάντα τον κοιτάζεις καχύποπτα. Όχι γιατί έχει δόλο. Όχι, όχι. Αλλά γιατί όταν φτάνεις να σκλαβώνεις την ψυχή τού σκλάβου, σκέφτεσαι ότι οι απαντήσεις του έχουν να κάνουν μόνο με τα δικά σου "θέλω". Κι όταν είσαι η ανοργασμική γκόμενα που έχεις τον μαλάκα σου και σέρνεις, είναι γαμώ. Όταν είσαι Κυρίαρχος και έχεις τον σκλάβο σου απέναντί σου, δεν το θέλεις αυτό. Διότι με αυτόν τον τρόπο χάνεται το ζητούμενο σε αυτήν την σχέση: η ισορροπία.

Εγώ δεν έζησα με τον Χ καμμία "εκπαίδευση".
Ό,τι έβλεπε κι ό,τι μάθαινε. Η διαδικασία τού να εκπαιδεύεις έναν σκλάβο, είναι το πιο δημιουργικό μέρος τής D/s. Αλλά δεν είχαμε τον χρόνο, και δεν το έζησα. Ο Χ, επίσης, δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Όχι από λύπηση. Δεν λυπάμαι κανέναν. Μην τα ξαναλέμε. Αλλά δεν έκανε τίποτα που να μην μου άρεσε ή να μην το ήθελα ή να το έκανε επίτηδες. Υποτίθεται, λοιπόν, ότι στην σεναριακή άποψη που έχουμε όλοι για την D/s, έλειπαν δύο βασικοί παράγοντες. Είπαμε, όμως, τι έκανε τα σενάρια ο Χ...

Μετά από τόσα χρόνια, κοιτάζοντας πίσω, ακόμα πιστεύω ότι έκανα τέρατα στον Χ.
Ότι θα μπορούσα να είχα κι άλλη υπομονή. Και να πηγαίνω πιο αργά. Κι όμως. Αν γύριζε ο χρόνος πίσω; Με τον χαρακτήρα που είχε; Πάλι τα ίδια θα έκανα... Έτσι γίνεται όταν μία Κυρίαρχος συναντά έναν υποτακτικό. Και ανάλογα με το ποιος είναι, και τι θέλει, σου τραβάει από μέσα πράγματα.

Η D/s, ό,τι κι αν είναι, είναι σχέση.
Και αυτό σημαίνει, ότι δίνεις και παίρνεις, αλλάζεις κάποιον και σε αλλάζει κι εκείνος. Μόνο που σε αυτήν την σχέση, έχεις να διαχειριστείς πιο δύσκολα και επίπονα πράγματα. Και η εξέλιξη αυτής τής σχέσης, είναι πιο ουσιαστική, πιο βαθιά. Και μπορεί να φανεί παράξενο, αλλά έχει και τις υποχωρήσεις της.

Θα αναφέρω ένα πολύ απλό παράδειγμα.
Κάποια στιγμή, έπρεπε να κάνω pedicure. Του το ανακοίνωσα, γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα ήθελε να έρθει μαζί μου - ο Χ ενθουσιαζόταν με ό,τι κι αν έκανα, δεν ήταν θέμα. Όταν πήρα στα χέρια το τηλέφωνο για να κλείσω ραντεβού, στάθηκε μπροστά μου. Κατέβασα το κινητό, και τον κοίταξα παραξενεμένη.

-Ναι...;
-Αφέντρα..., είπε διστακτικά.
-Παρακαλώ. Να κλείσω ένα και για εσένα;
-Όχι... Όχι..., είπε κοκκινίζοντας.
-Για πες, γιατί δεν μας βλέπω καλά... Κοκκίνιζε εκείνος; Φούντωνα εγώ...
-Αν θέλετε... Εννοώ...
-Αν θέλουμε... Το καταλάβαμε... Παρακάτω... Τι να θέλουμε;
-Μπορείτε να το καθυστερήσετε;...
-Να το καθυστερήσουμε;... Ποιο;
-Αν δεν πάτε σήμερα...
-Να πάω αύριο; Πότε σε βολεύει;
-Όχι... Θέλω να πω, μπορείτε να αφήσετε να περάσει λίγος καιρός ακόμα;...

Τον κοίταξα.
Δεν έχω γράψει πουθενά ότι τον καταλάβαινα πάντα με την πρώτη...
-Γιατί;, δεν καταλάβαινα Χριστό.
-Είναι πιο ωραία τα πόδια σας τώρα... Για εμένα... Αλλά αν θέλετε, μην με ακούτε εμένα...
Έφερα τα πόδια μου επάνω στον καναπέ και προσπάθησα να κοιτάξω τα πέλματα.
-Συγγνώμη. Σου αρέσουν αυτά τα πόδια; Οι φτέρνες είναι...
-... είναι πολύ ωραίες..., είπε χαμογελώντας.
-Δουλευόμαστε, ε;...
-Όχι, Αφέντρα!, είπε ξαφνιασμένος.
-Πως "όχι"; Δεν λέγαμε ότι μάς αρέσουν τα πόδια να είναι λεία και βελούδινα; Να είναι ροζ;

Καμμία απάντηση.
-Αυτά τα πόδια δεν είναι πια ροζ, επέμεινα. Κοίτα! Όσο πάνε και ασπρίζουν!
Του έδειξα τα πέλματά μου. Έμεινε εκστατικός. Τα ξανακοίταξα. Τον ξανακοίταξα.
-Εγώ δεν τα είχα, όμως, ποτέ..., είπε αθώα. Και τώρα νομίζω μού αρέσουν πιο πολύ έτσι...
-Έτσι;! Χάλια;!, του έβαλα σχεδόν το πέλμα στη μύτη.
-Δεν είναι χάλια, Αφέντρα..., τα υπερασπίστηκε σαν να μας άκουγαν, και αλοιθώρησε ευτυχισμένος.
Ξέσπασα σε γέλια.
-Διάολε, είσαι ανώμαλος..., του είπα και τον κλώτσησα στο στήθος.

Έχασε για λίγο την ισορροπία του.
-Ναι... είμαι ανώμαλος, Αφέντρα..., παραδέχθηκε κοκκινίζοντας.
Τα παρακάτω είναι γνωστά. Αυτό που δεν ήταν γνωστό σε εμένα, ήταν το ότι εγώ - μιλάμε για εμένα τώρα... - υποχώρησα για κάτι που δεν μου άρεσε, που δεν το είχα κάνει ποτέ - ποτέ, λέμε... - με άλλον άνδρα, σε άλλη σχέση, που δεν είχε καμμία σχέση με αυτήν την σχέση. Και μπορεί να μην ήταν κάτι σπουδαίο, αλλά δεν ήταν κάτι που είναι στον χαρακτήρα μου.

Ήταν, όμως, τόση η χαρά του...
Τόση η ευχαρίστησή του... που αν κάποιος πει ότι μόνο ο σκλάβος παίρνει χαρά και ικανοποίηση από την Αφέντρα του μέσα στην D/s, ή δεν την έχει βιώσει ή είναι μεγάλος μαλάκας. Και αν βρεθεί Αφέντρα, που να μην το παραδεχθεί, είναι πολύ μεγάλη ψεύτρα. Πολύ μεγάλη, όμως... Γιατί όταν τον βλέπεις να παθιάζεται με κάτι που έχεις ή κάνεις, είναι τόση η ικανοποίηση, που όχι αφήνεις φτέρνες να ασπρίσουν, δεν ξέρω τι άλλο μπορείς να κάνεις. Ή, μάλλον, ξέρω, αλλά δεν έχει σημασία...

Ο Χ επέστρεψε στην Α με πολλά περισσότερα σημάδια από κάθε άλλη φορά.
Έφυγε, όμως, με μία πληγή.
Τα σημάδια, τα είχα δει.
Όχι, όμως, την πληγή.

7 Days

Δεν έχω μεγάλο λεξιλόγιο.
Περιορίζομαι σε λέξεις κι εκφράσεις που αγαπάω και που μου αρέσει πολύ να χρησιμοποιώ.
Οι φίλοι μου λένε ότι κάποιες από αυτές, ακόμα κι αν τις ακούν από άλλους, τους θυμίζουν εμένα.
Επειδή το λεξιλόγιό μου δεν είναι πλούσιο.

Αλλά και να ήταν, ειδικά σε αυτό το post, δεν θα αρκούσε.

Θα περιμένει κανείς να διαβάσει ότι για μία εβδομάδα έγινε χαμός.
Δεν προλαβαίναμε να δενόμαστε και να λυνόμαστε.
Να δερνόμαστε και να γδυνόμαστε.
Να πηδιόμαστε και να γδερνόμαστε.

Κι εμείς κάτι τέτοιο περιμέναμε.
Αλλά δεν έγιναν έτσι τα πράγματα.

Ας πούμε, πως ήρθε η ώρα τής παραγωγής.
Πως από τότε που γνωριστήκαμε, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να δειγματίζουμε ο ένας στον άλλον.
Ναι, μας άρεσαν όσα βλέπαμε.
Αλλά δεν έλεγε κανείς κουβέντα.
Διότι ήξερε ότι δεν θα μπορούσαμε να τα έχουμε.

Και ξαφνικά μάς έδωσαν ελευθέρας για ολόκληρη την επιχείρηση...
Για 7 ημέρες...

Κι εκεί που νομίζαμε ότι θα χάναμε την ακοή μας από την λειτουργία των μηχανών μαζικής παραγωγής, επικράτησε η απόλυτη ησυχία.
Μίαν ησυχία, όχι σαν αυτή που ξέρουμε, ωστόσο...

Ένα βράδυ, καθόμασταν στα πλακάκια τής βεράντας, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο, πίσω από την κολώνα, εξουθενωμένοι.
Είχε ετοιμάσει τσάϊ με αμέτρητα παγάκια, και καπνίζαμε.
-Πάντα πίστευα ότι το να είμαι δεμένος, σωματικά και εγκεφαλικά από μία Γυναίκα, ήταν αυτό που ήθελα. Τώρα ξέρω ότι το να είμαι δεμένος έτσι, μου δίνει ελευθερία.
Τον κοίταξα και χαμογέλασα.
-Εγώ που πάντα ήξερα ότι αυτή η σχέση θα με ελευθερώσει, γιατί νοιώθω δεσμευμένη;

Πέρασα τις 7 πιο όμορφες και ολοκληρωμένες μέρες τής προσωπικής μου ζωής.
Ήταν ό,τι μία Γυναίκα σαν εμένα θα μπορούσε να ελπίσει ότι θα της συμβεί, όταν θα ζήσει με έναν άνδρα σαν τον Χ.

Αναζητούσε ο ένας τον άλλον, πολύ πριν γνωριστούμε.

Είχαμε αργήσει να συναντηθούμε.
Και δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο.