The Power Of Love

Αγαπημένη μας Νανά!!!!

Είμαστε ένα ζευγάρι η Χ(…) και ο Π(…) και σου γράφουμε για να σου πούμε ότι σε διαβάζουμε ανελλειπώς και με τρέλα! Το blog σου είναι τέλειο!!!! Θεωρούμε ότι είσαι σπάνια περίπτωση για ίντερνετ και το εννοούμε! Θέλουμε να γράφεις πιο συχνά και να μιλάς για όλα! Μας ενδιαφέρει η άποψη σου για τα πάντα! Είσαι πολύ εντάξει άτομο και τα λες όλα στα ίσια! (…) Σου γράφουμε για να σου πούμε την δική μας ιστορία και πως σε γνωρίσαμε.

Εμείς γνωριστήκαμε στο λύκειο σε ηλικία 17 χρονών και τώρα είμαστε 20 και σπουδάζουμε μαζί στην ίδια σχολή! (…) Τον τελευταίο χρόνο μένουμε και μαζί! Ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλο αμέσως αν και είχαμε και κάποια μικροπροβληματάκια αλλά αυτά μας έκαναν να πιστέψουμε ο ένας στον άλλο. Όλοι έλεγαν ότι θα χωρίσουμε γρήγορα χωρίς να μας λένε το γιατί χωρίς να υπάρχει λόγος. Αλλά εμείς είμαστε μαζί και μένουμε και μαζί και ενώ λέγαμε ότι αυτό μπορεί να ήταν το τέλος βλέπουμε ότι είναι η αρχή! Κάνουμε πολλά περισσότερα πράγματα μαζί και είναι όλα πολύ διαφορετικά. Ο Π(…) είναι πολύ καλός καμιά σχέση με τα άλλα αγόρια. Βοηθάει σε όλα συμμετέχει στα πάντα χωρίς κόλλημα. (…)

Οι δικοί μας μας λένε ότι αυτό θα τελειώσει μετά το πανεπιστήμιο και ότι αυτοί οι έρωτες δεν κρατάνε αλλά εμείς δεν τους πιστεύουμε. (…) Σκεφτήκαμε να γράψουμε σε εσένα που τα ξέρεις όλα για τις σχέσεις γιατί η γνωριμία μας με σένα είναι καρμική! Ξέρεις πότε σε βρήκαμε? Ψάχναμε να πάρουμε πράγματα…… για την κρεβατοκάμαρα και όπως πατήσαμε BDSM βρήκαμε το blog σου που βγήκε στην πρώτη σελίδα!!! Είπαμε υπάρχει άτομο που γράφει για το BDSM και μάλιστα γυναίκα?!!! Και τι νομίζεις λέγαμε όταν ψάχναμε για πράγματα?! Να ξέραμε κάποιον ή κάποια που να μην είναι τρελοί ή να έχουν απωθημένα να μιλήσουμε! Και νασαι!!!

Στεναχωρηθήκαμε πολύ με τον Χ! Ήταν πολύ καλός άνθρωπος και σ’ αγαπούσε! Αν ζούσε τώρα θα είχατε παντρευτεί στάνταρ! Και θα ήσασταν και τέλειο ζευγάρι! (…) Θέλουμε να σε ρωτήσουμε για εμάς πολλά πράγματα και αν μας απαντήσεις ποτέ θα σου στείλουμε και άλλα!!!!! Καταρχάς θέλουμε να σε ρωτήσουμε σαν ζευγάρι απλό και μετά σαν ένα ζευγάρι που θέλει να ασχοληθεί με το BDSM. (…)

Σαν ζευγάρι θα θέλαμε να μας συμβουλέψεις. Αγαπιόμαστε πολύ και είμαστε πολύ δεμένοι. Όχι ότι δεν έχουν προσπαθήσει να μας χωρίσουν με διάφορους τρόπους αλλά δεν τα κατάφεραν. (…) Λένε ότι είμαστε μικροί, ότι όλα θα αλλάξουν σε μερικά χρόνια και ότι νοιώθουμε τώρα κάποια στιγμή θα σταματήσει λόγω ηλικίας. Τα πιστεύεις κι εσύ αυτά? Τι θα έλεγες σε ένα ζευγάρι σαν εμάς? Είμαστε καταδικασμένοι? Το ότι μένουμε μαζί θα το κάνει χειρότερο? Υπάρχουν κόλπα ή μυστικά? Μπορείς να μας βοηθήσεις? Εσύ δεν μασάς τα λόγια σου! Πες μας!!!!

Και τώρα σαν ζευγάρι που θέλει να ασχοληθεί με το BDSM. Εμείς δεν είμαστε σαν εσένα με τον Χ. Είμαστε πολύ απλοί. Λέμε εδώ και αρκετό καιρό να κάνουμε διάφορα πράγματα και όταν το ψάξαμε στο ίντερνετ βρήκαμε ότι αυτό λέγεται BDSM. Αλλά εμείς δεν είμαστε ακριβώς έτσι. Δλδ θέλουμε να κάνουμε πράγματα όχι μόνο ο ένας αλλά ο ένας στον άλλον. Βρήκαμε ότι αυτό λέγεται switch ισχύει? Ρωτάμε γιατί δεν αισθανόμαστε έτσι αλλά ούτε έτσι και αλλιώς! Μήπως το switch δεν είναι ο σωστός όρος για μας? Μήπως αλλάξει κάτι στην σχέση μας? Πες μας και σου υποσχόμαστε ότι δεν θα κάνουμε τίποτα πριν μας απαντήσεις!!!! Έχεις τον λόγο μας!!!

(…) Πρέπει να σου πούμε ότι δεν έχουμε απωθημένα ή δεν μισούμε ο ένας τον άλλον κατά βάθος και ψαχνόμαστε γι' αυτό. Νομίζουμε ότι είναι ωραίο να κάνεις διάφορα με τον σύντροφο σου! Γιατί δεν θέλουμε να σε ξενερώσουμε αλλά εμείς κοιμόμαστε αγκαλιά κάθε βράδυ και αν δεν έρθει ο ένας στο κρεβάτι ο άλλος δεν μπορεί να κοιμηθεί! Έχουμε χωρίσει λίγες φορές και δεν κλείσαμε μάτι! Μιλούσαμε στο msn μέχρι που μας έπαιρνε ο ύπνος με τα ακουστικά!!! Μόνο έτσι κοιμόμαστε όταν πρέπει να χωρίσουμε!!! Δεν υπάρχει κάτι που δεν κάνουμε μαζί! Το βρίσκεις πολύ γελοίο αυτό? Μία φορά πριν μείνουμε μαζί έπρεπε να πάμε σε διαφορετικές γιορτές και στείλαμε ο ένας sms στον άλλον για να βρεθούμε σε ξενοδοχείο να κοιμηθούμε μαζί τουλάχιστον!!!! Ξενερώνεις? (…)

(…) Πες μας την γνώμη σου για εμάς please!!!! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε εμπιστευόμαστε!!! Εσύ δεν θα μας πεις μ@λ@κίες!!! Θα μας πεις την αλήθεια!!! Σου στέλνουμε και τα τηλέφωνά μας αν θέλεις να συναντηθούμε κιόλας!!! (…)

Θα διαβάζουμε για πάντα το blog σου και να ξέρεις ότι σε σκεφτόμαστε με τις πιο θετικές σκέψεις!!! Νασαι πάντα καλά!!!!

Με αγάπη!!!

Χ (…) – Π (…)

P.S. Μη μας ξεχάσεις!!!!!

Αυτά είναι… 

Παιδιά μου. 

Δυστυχώς δεν μπορώ να αφήσω το μέρος τού mail σας που αναφέρεται στις λεπτομέρειες τής σχέσης σας, και λυπάμαι γι' αυτό, διότι είναι το ωραιότερο σημείο… Αλλά όπως και να ‘χει. Χαίρομαι που υπάρχουν ζευγάρια σαν εσάς. Και χαίρομαι περισσότερο για τον Π, διότι είναι, μάλλον, φαινόμενο! (Αν και με τις σημερινές κοπέλες, μάλλον είσαι κι εσύ, Χ…). 

Είστε 3 χρόνια μαζί. Ουσιαστικά και κυριολεκτικά… Τώρα μένετε και μαζί. Δύσκολα πράγματα αλλά, μάλλον, σε εσάς ταιριάζουν τα δύσκολα, απ’ ό,τι κατάλαβα από εκείνα που δεν δημοσιεύονται. Θα είμαι απλή και κατανοητή, και ελπίζω πως ό,τι γράψω να αποτελέσει απάντηση και για άλλα ζευγάρια. 

Είστε μικρά. Ναι. Όταν ερωτευόμαστε σε αυτές τις ηλικίες σχεδόν ποτέ δεν κρατάει. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είσαι πολύ κολλημένος για να μην χωρίσεις κάποια στιγμή. Κι αυτό είναι πάρα πολύ λογικό. Όταν μεγαλώνουμε, αλλάζουμε. Και οι ηλικίες που συντελούνται οι περισσότερες αλλαγές είναι οι δικές σας. Οπότε, δικαίως τού λόγου να σας λένε ό,τι σας λένε. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι μιλούν με την λογική. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι μιλούν με την ζήλια… Διότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Εάν ήταν να μην κρατήσει αυτή η σχέση δεν θα προχωρούσε. Θα λίμναζε. Αυτός είναι ένας λόγος που κάποιοι κάνουν σχέση, ασχέτως ηλικίας, όμως. Θέλω να πω, ότι κάποιοι ψάχνουν κάποιον απλά για να είναι με κάποιον, για να μην είναι μόνοι. Αυτό, ως κριτήριο από μόνο του, είναι κατάντια. Να είστε βέβαιοι ότι τα περισσότερα ζευγάρια – που κάποιοι ηλιθίως ζηλεύουν – μένουν μαζί για να μένουν μαζί. Και αυτό είναι πρόβλημα. Η σχέση όταν δεν εξελίσσεται, πεθαίνει. Και αυτοί που αρκούνται ή – ακόμα χειρότερα – αρέσκονται σε κάτι τέτοιο, είναι άρρωστοι. 

Η δική σας σχέση δεν προχωράει. Πετάει. Αυτό σημαίνει ότι τής έχετε δώσει φτερά. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Διότι σε αυτή την ηλικία – αφού όλοι έχουν φαγωθεί με αυτή, όπως λέτε – θα έπρεπε να τα είχατε τινάξει όλα στον αέρα. Εσείς, ωστόσο, είστε μαζί. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το κάθε ζευγάρι ή το διαλύουν ή το κάνουν πιο δυνατό. Μέσο αποτέλεσμα δεν υπάρχει εδώ. Το να μένετε μαζί, ναι, είναι κρίσιμο. Και ας δούμε γιατί. Όταν ένα ζευγάρι συναντιέται μόνο βράδια ή φεύγει μόνο Σαββατοκύριακα, φροντίζει όλα να είναι τέλεια. Ο γκόμενος θα ξυριστεί κόντρα, η γκόμενα θα κάνει το τέλειο μακιγιάζ. Όλα είναι ιδανικά. Θα είναι μακριά τις περισσότερες ώρες, οπότε όταν θα βρίσκονται όλα θα είναι ειδυλλιακά.

Ναι.
Αλλά και σκηνοθετημένα...

Όταν ένα ζευγάρι θα μείνει μαζί, και ο γκόμενος θα μείνει αξύριστος, και η γκόμενα θα μουντζουρωθεί. Κι αυτό – ιδίως στις ηλικίες σας – είναι τρελή ξενέρα… Δυστυχώς ή ευτυχώς, όσο πιο μικρός είναι κάποιος – όχι απαραίτητα ηλικιακά… - τόσο πιο πολύ στηρίζεται στην εικόνα. Εσείς την καταρρίψατε. Και είστε ακόμη μαζί. Διότι το να μένεις μαζί με κάποιον που αγαπάς - όχι την μούρη του ή τον κώλο του - σημαίνει ότι σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις πράγματα απλά και καθημερινά, που κανείς από εκείνους που στηρίζονται στην εικόνα δεν μπορεί να αντέξει. Αυτά, όμως, τα απλά και καθημερινά πράγματα έχουν αξία, και δένουν περισσότερο το ζευγάρι που δεν μασάει και τα θέλει όλα. Αυτό μπορεί να είναι το πρωϊνό στο κρεβάτι, η ετοιμασία τού βραδυνού, τα σχέδια για την επόμενη μέρα, η συζήτηση για το οτιδήποτε. Το να μοιράζεσαι πράγματα και δραστηριότητες με κάποιον που αγαπάς, δεν γίνεται ποτέ από απόσταση. Διότι δεν σου αρκεί.

Ναι, αυτό μπορεί να τελειώσει μετά το πανεπιστήμιο. Και; Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όσο, όμως, κρατήσει να έχει αξία. Και όταν τελειώσει, να έχετε να λέτε γι' αυτήν την σχέση. Εάν είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας και ειλικρινείς με την σχέση, σας διαβεβαιώ, ακόμη κι αν τελειώσει το ερωτικό στοιχείο, θα είστε πάντα πολύτιμοι ο ένας για τον άλλον. Διότι θα έχετε ζήσει κάτι αληθινό και με αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχουν κόλπα και μυστικά. Υπάρχει μόνον η αλήθεια. Και ανάλογα με το πόσο αληθινοί θα είστε ο ένας απέναντι στον άλλον, τόσο πιο αληθινή θα είναι και η ίδια η σχέση σας. 

Αυτό που έχω εγώ να πω, είναι απλό. Μην αφήνετε τίποτα να μπει ανάμεσά σας. Οτιδήποτε λογίζεται ως τρίτο, πρέπει να μένει έξω από την σχέση. Το πρόβλημα υπάρχει κυρίως με τις κορίτσια. Αυτό το λέω σε εσένα Χ… Κάτι κολλητές, κτλ… Ωραία είναι να έχεις φίλες που τις αισθάνεσαι σαν αδερφές. Αλλά έξω από την σχέση. Τα κορίτσια έχουν την τάση να μιλούν για όλα στις φίλες τους, ακόμη και για τις σχέσεις τους. Τα αγόρια δεν το κάνουν ποτέ. Το αγόρι εάν μιλήσει για γκόμενα στους φίλους του, σημαίνει ότι την έχει για τον πούτσο καβάλα. Για την κοπέλα που αγαπάει, δεν μπορείς να του πάρεις λέξη. Αν υποθέσουμε ότι η σχέση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, το να διαρρέουν ακόμα και τα παραμικρά διαμειφθέντα, ισοδυναμεί με αιμορραγία της. Και αν προσπαθούμε να προστατεύσουμε και να διαφυλάξουμε την σχέση μας από κακόβουλους τρίτους - στους οποίους δεν έχουμε δώσει ποτέ δικαίωμα - με το να τους «βάζουμε μέσα» στην σχέση, είναι σαν να τους δίνουμε το μαχαίρι από την κόψη για να αφαιρέσουν κάποιο κομμάτι της. Η καλώς περιφρουρημένη σχέση, είναι μία σχέση που δεν λυγίζει ούτε μπροστά στο μεγαλύτερο εμπόδιο. Αφήστε τις κολλητές. Η σχέση δυναμώνει με τον διάλογο ανάμεσα στους δύο και την σιωπή όταν συναντά τρίτους. 

 Χμ… 

 Φτάσατε και στο BDSM… 

Λοιπόν, για να φτάσετε μέχρι την δική μου πόρτα, σημαίνει ότι έχουν προηγηθεί πολλά. Πολλά περισσότερα από όσα μου γράφετε. 

Και χαίρομαι ιδιαίτερα. 

Πρέπει, όμως, να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. 

Είστε πολύ απλοί… 

Χμ… 

Κι εγώ τι είμαι; 

Σύνθετη; 

Θέλετε να κάνετε «πράγματα» ο ένας στον άλλον. 

Ok. 

Ησυχάστε. 

Δεν είστε… switch. 

Αν ήσασταν switch, δεν θα είχατε την σχέση που έχετε. 

Βασικά, δεν θα ήσασταν καν ζευγάρι… 

Switch, είναι το άτομο εκείνο που ζει με ρόλους. Με άλλα λόγια, εκείνο που γουστάρει το θέατρο. Με άλλα λόγια, εκείνο που υποκρίνεται. Με άλλα λόγια, εκείνο που δεν είναι αυθεντικό. Μπορεί να σας χρησιμεύσει σαν playmate – εάν το χοντρύνετε το πράμα, αυτό είναι… -, με την προϋπόθεση ότι σας αρέσει το θέατρο και δεν σας πειράζει το ότι ο απέναντί σας αλλάζει διαθέσεις όπως το κουμπί τού πλυντηρίου: «σήμερα πλένω στους 60 τα μπαμπακερά, αύριο λέω να βάλω τα κουρτινάκια τής κουζίνας στους 30». Ο άνθρωπος που είναι και έτσι και αλλιώς, δεν είναι σταθερός, δεν είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης. Ούτε για παιχνίδια, αν με ρωτάτε. Όχι, δεν είστε κουμπάκια. Είστε ζευγάρι. Ένα ζευγάρι που θέλει να δοκιμάσει όλες τις διαστάσεις τού sex. Και αυτό είναι μαγικό. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να διαβάσετε πράγματα που θα αξιολογήσετε ως σοβαρά – μιλάμε για το internet τώρα… - και να μην βιαστείτε. 

Σε ό,τι αφορά τις πρακτικές τού BDSM. 

(Διαβάστε πολύ προσεκτικά). 

Υπάρχουν kit για αρχάριους. Προτιμήστε αυτά, για αρχή. Αγοράστε ό,τι σας αρέσει, μαζί. Την ώρα που θα κάνετε την λίστα σας, να λέτε τι σκέφτεστε ο ένας στον άλλον για ό,τι βλέπει. Τα αντικείμενα που είναι για προχωρημένους θα τα καταλάβετε. Προσπεράστε τα. Μην αφήσετε να σας απογοητεύσει κάτι για το οποίο – ενδεχομένως – να μην έχει έρθει η ώρα του. Αλλά και να το απορρίψετε μετά, θα έχετε μία σχετική εμπειρία. 

Ό,τι και αν κάνετε – μα ό,τι κι αν κάνετε – μεγάλη προσοχή στο κεφάλι. Δεν θα σας πω «πάρετε αυτό» ή «μην πάρετε το άλλο». Έχετε, απλά, τον νου σας… Οτιδήποτε έχει να κάνει με χτύπημα, να είναι περιορισμένο στα οπίσθια, στην πλάτη και στους απαγωγούς. Πουθενά αλλού. 

Κάθε φορά που θα ξεκινάτε να κάνετε το οτιδήποτε, να το έχετε συζητήσει πρώτα, και όχι στο κρεβάτι. Βγείτε, πηγαίνετε κάπου να φάτε, και μιλήστε. Μιλήστε όσο περισσότερο μπορείτε. Μην αφήσετε τίποτα να εννοείται. Να είστε ξεκάθαροι, ειλικρινείς, και να μην φοβάστε. Αυτό που εσάς σας φέρνει σε δύσκολη θέση να το πείτε, τον άλλο μπορεί να τον κάνει ευτυχή… Αλλά και να μην του αρέσει, θα ξέρετε τι πρέπει να σεβαστείτε. Ορίστε μία λέξη και μία κίνηση, που θα σηματοδοτεί τα όρια τής αντοχής σας ή της αρέσκειάς σας. Μην νομίζετε ότι ό,τι σας αρέσει στην θεωρία θα σας αρέσει και στην πράξη. Αλλά μην νομίζετε και ότι ό,τι απορρίπτετε όταν το δοκιμάσετε δεν θα σας αρέσει… 

Όταν βρεθείτε στο κρεβάτι, μετά από κάθε βήμα που θα πράττετε, θα σταματάτε. Ρωτήστε τον άλλον εάν του αρέσει, εάν αισθάνεται άνετα, εάν άλλαξε γνώμη. Μην αφήσετε τίποτε να σας παρασύρει, όσο και αν το θέλετε, αν δεν ξέρετε πριν πως αισθάνεται εκείνος που θα το υποστεί. Να είστε ειλικρινείς. Ούτε για μία στιγμή να μην σκεφθείτε ότι μπορεί να τον ξενερώσετε ή να τον απογοητεύσετε. Το BDSM δεν είναι παιχνίδι με κούκλες. Είναι συναισθήματα, αισθήσεις ανθρώπινες. Χαρτογραφήστε την διέγερση ή την δυσφορία τού συντρόφου σας. Λάβετε υπ’ όψιν σας, ότι θα υπάρξουν και φορές που θα κάνετε κάτι για τον άλλον. Όχι από παραχώρηση ή καλοσύνη. Αλλά γιατί θα τον δείτε να αντλεί τόση ευχαρίστηση, που – ενδεχομένως – η δική σας να είναι περισσότερη. Αλλά μην κάνετε τίποτα που δεν θα προκαλέσει, με τον οποιονδήποτε τρόπο, ευχαρίστηση και στους δύο. 

Όταν ξεπεράσετε το αρχικό στάδιο – εάν σας αρέσει το BDSM – θα δείτε ότι τα πράγματα θα τρέξουν από μόνα τους. Και όσο περισσότερο θα σας αρέσει, τόσο περισσότερο θα δείτε να σας βγάζει πράγματα που δεν έχετε ξανανοιώσει, που δεν φανταζόσασταν ποτέ. Μην τα φοβηθείτε. Μην ντραπείτε. Το να βρίσκεις έναν άνθρωπο που του αρέσουν αυτά που αρέσουν και σε εσένα, είναι μαγικό. Ιδίως μέσα σε έναν τόσο ιδιαίτερο χώρο, όπως αυτόν τού BDSM. 

Ναι. Θα αλλάξει κάτι στην σχέση σας. Εκτός από πολύ δυνατή, θα γίνει και πολύ ιδιαίτερη. Θα έχετε πολλά περισσότερα πράγματα να συζητάτε, πολλά περισσότερα πράγματα να κάνετε, πολλά περισσότερα πράγματα να μοιράζεστε, πολλά περισσότερα πράγματα να σκέφτεστε όταν κοιτάζεστε. 

Όχι, δεν θα αλλάξει κάτι στην σχέση σας, με τον τρόπο που με ρωτάτε. Αν νομίζετε ότι θα πάψετε να παίρνετε ο ένας τον άλλον αγκαλιά το βράδυ, μάλλον το αντίθετο θα πρέπει να φοβάστε! Είναι πολύ σημαντικό να μοιράζεσαι τόσο ιδιαίτερα πράγματα με την/τον σύντροφό σου. Εκτιμάς διπλάσια το γεγονός ότι μπορείς να ξεγυμνώνεις τις πιο «απαγορευμένες» σκέψεις σου στον άλλον, κι εκείνος όχι μόνο να μην σε προδίδει, όχι να μην σε κρίνει, αλλά και να είναι μαζί σου σε αυτό. Μόνον όταν θα κάνετε αυτά που σκέφτεστε θα το καταλάβετε… 

Όχι, δεν βρίσκω γελοία καμμία αγκαλιά. Η αγκαλιά είναι το σημαντικότερο πράγμα για τα έμβια όντα. Δυστυχώς, για τους ανθρώπους δεν εκφράζει μόνον αγάπη ή συντροφικότητα ή αποδοχή. Μπορεί να σημαίνει «Είμαι άχρηστος χωρίς εσένα», «Σε έχω ανάγκη», «Αν με παρατήσεις ποιος θα ‘μαι;». Και αυτό είναι αισχρό. Στην πρώτη περίπτωση είναι εκτίμηση, στην δεύτερη είναι εκμετάλλευση. 

Ναι. Όταν αγαπάς κάποιον δεν θέλεις να τον αποχωρίζεσαι. Είναι λογικό. Αλλά και αυτό πάλι για πολλούς σημαίνει «Που πας; Εσύ είσαι κτήμα μου!». Πάλι θα πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το «τι» από το «πως». Εκτός κι αν δεν μας ενδιαφέρει… 

Εν κατακλείδι. 

Το «Η ισχύς εν τη ενώσει» είναι ό,τι επιτυγχάνεται από ένα ζευγάρι που εκτιμά την σχέση του και την αξιολογεί ως σημαντική στην ζωή του. 

Κανένα ζευγάρι δεν χωρίζει επειδή κάποιοι το ζηλεύουν. 

Χωρίζει επειδή δίνει δικαιώματα. 

Το BDSM – όταν είναι επιθυμητό και από τους δύο – δεν απομακρύνει. 

Δένει πιο σφιχτά. 

Κανείς δεν ξενερώνει από δύο ανθρώπους που αγαπούν ο ένας τον άλλον με αξιοπρέπεια. 

Να προσέχετε.

Sleeping With The Enemy

Αγαπημένη ΒΒ 

Μη νομίζεις ότι το αγαπημένη είναι κομπλιμέντο γιατί είναι η αλήθεια, έτσι σε αισθάνομαι. Από τότε που ανακάλυψα το μπλογκ σου δεν έχω σταματήσει να σε διαβάζω! Είσαι η παρέα μου στο ίντερνετ και συμφωνώ με όλα όσα γράφεις. Αυτή την περίοδο θα ήθελα πολύ να είσαι φίλη μου κολλητή, γιατί είσαι σίγουρα άτομο εμπιστοσύνης και είσαι ΤΟΣΟ καλή! Είναι τυχεροί εκείνοι που σε έχουν, ιδίως οι φίλες σου γιατί δεν μπορεί να μην τις συμβουλεύεις. Σε φαντάζομαι ως φύλακα άγγελό τους να τις προστατεύεις σε κάθε τους κακοτοπιά και να τους συμπαραστέκεσαι! Μπορείς για μια στιγμή να γίνεις και δική μου φίλη γιατί θέλω τη γνώμη σου για κάτι που μου συμβαίνει πολύ σοβαρό; Θεωρώ ότι είσαι η πιο κατάλληλη για να της πω αυτό που μου συμβαίνει γιατί δεν το ξέρει κανείς άλλος. Θα καταλάβεις το γιατί….. Δεν έχω την απαίτηση να μου απαντήσεις με μέηλ γιατί καταλαβαίνω ότι δεν είμαι η μόνη που σου γράφει. Αν μπορείς να μου αφιερώσεις μια παράγραφο στο μπλογκ σου θα μου ήταν μεγάλη τιμή και ανακούφιση. 

Πριν μερικούς μήνες γνώρισα ένα παιδί δηλαδή όχι και πολύ παιδί 31 χρονών, πολύ καλός στην αρχή. Κάναμε σχέση και τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν κάναμε σεξ για πρώτη φορά. Εκεί είδα ένα άλλο πρόσωπο….. Ξαφνικά αυτός που ήταν καλός, ευγενικός, τρυφερός, μεταλλάχθηκε σε ένα τέρας. (...) Θα σου πω μόνο ότι στο τέλος νόμιζα ότι με είχε βιάσει. Η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα αλλά το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο ίδιος με εκείνον που είχα γνωρίσει. Τις επόμενες μέρες ήταν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είπα ότι ήμουν υπερβολική και το άφησα να περάσει έτσι. Όταν ξανακάναμε σεξ όμως τα πράγματα ήταν ίδια και χειρότερα. Δεν λέω ότι με έβριζε ή κάτι τέτοιο αλλά ο τρόπος του ήταν τόσο άγριος και αυτά που έλεγε δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντικά, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. (...) Να σου το πω πιο απλά; Είχα την αίσθηση ότι ήταν ένας άλλος και ότι έκανε ότι έκανε με μια άλλη, όχι με μένα….. Μετά πάλι τα ίδια. Μια χαρά άνθρωπος. Δεν καταλάβαινα τι ήθελε από μένα. Όταν και την τρίτη φορά πήγε να γίνει το ίδιο, τον σταμάτησα και του είπα ότι αυτό δεν μου άρεσε και ότι ήθελα να φύγω. (...) Mου απάντησε «όπως νομίζεις»…. Στο δρόμο δεν σου κρύβω ότι έβαλα τα κλάματα…. Ένοιωθα ταπεινωμένη. Όταν διάβασα κάποια στιγμή ένα ποστ σου, έψαξα να βρω για το Bdsm και εκεί διάβασα πράγματα που του ταιριάζουν….. 

Υπάρχει περίπτωση να είναι ένας από εσάς; Δηλαδή να του αρέσουν αυτά που αρέσουν και σε σένα και να έχει κόλλημα να μου το πει για να μην τον απορρίψω; Μήπως είναι ο τρόπος του στο σεξ; Γιατί κατά τα άλλα είναι μια χαρά άνθρωπος! Σκέφτομαι να τον αφήσω αλλά από την άλλη περνάμε ωραία κάποιες φορές. (...) Μήπως βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα; Από την μία σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι καλός και ευγενικός, από την άλλη το σεξ δεν είναι αυτό που θέλω. Και αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι ότι όσες φορές πάω να του ανοίξω συζήτηση εκείνος μου λέει ότι με αγαπάει, ότι είμαι η καλύτερη κοπέλα που είχε, ή αυτό θυμάσαι ακόμα; κτλ. 

Πες μου ΒΒ την αλήθεια και εγώ θα βρω τρόπο να το διαχειριστώ όσο κι αν με πονέσει. Μόνο σε εσένα μπορώ να το πω αυτό, καταλαβαίνεις τώρα γιατί. Μην σταματήσεις ποτέ να γράφεις! 

Σε αγαπάμε πολύ!!! 

Μ…

 Ξέρω ότι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μου έστειλες το mail σου, και δεν ξέρω πως να απολογηθώ. Ό,τι κι αν πω θα είναι λίγο... Σου ζητώ συγγνώμη και σου απαντώ αμέσως.

"είσαι ΤΟΣΟ καλή!" 

Αυτό μην το ξαναπείς...

"πολύ καλός στην αρχή"

Όλοι είμαστε καλοί στην αρχή.

"τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν κάναμε σεξ για πρώτη φορά"

Ξέρεις, συνήθως τα προβλήματα λύνονται με το sex...

"Εκεί είδα ένα άλλο πρόσωπο"

Στο sex είμαστε 2 φορές περισσότερο από αυτό που είμαστε στην κοινωνική μας ζωή. Με άλλα λόγια. Αν δεις έναν φλούφλη, στο κρεβάτι δεν μπορείς να περιμένεις να κάνει ταρζανιές. Σωστά; Όπως κι αν δεις έναν νταβραντισμένο γκόμενο να σε κοιτάζει, δεν θα πάει το μυαλό σου ότι στο κρεβάτι θα βάζει τα κλάμματα κάθε φορά που θα χύνει, κάνω λάθος; Αν εγώ είμαι κυρία στο σαλόνι δεν μπορώ να είμαι πουτάνα στο κρεβάτι. Αυτά είναι ανδρικές φαντασιώσεις. Αν είμαι πουτάνα στην κοινωνική μου ζωή, ναι, στο κρεβάτι θα είμαι τσούλα, το λιγότερο. Το sex βγάζει τον πραγματικό σου χαρακτήρα. Πάντα. Ό,τι κι αν φαίνεται ότι είσαι στην κοινωνική σου ζωή, είναι υποκρισία - εάν αυτό δεν συνάδει με αυτό που σου βγαίνει στο κρεβάτι. Πες μου ότι θέλει να πειραματιστείτε σε ένα παιχνίδι ρόλων. Ok. Κανένα πρόβλημα. Παίζει. Πες μου ότι είδε κάτι σε μία τσόντα - άνδρας είναι, χρυσό μου, από εκεί εμπνέεται... - και θέλει να το δοκιμάσετε. Δε γαμιέται; Μια ζωή την έχουμε. Να πάμε έτσι; Όχι. Και, εν πάση περιπτώσει, πες μου ό,τι θέλεις αλλά μην μου λες ότι είδες ένα άλλο πρόσωπο. Διότι αυτό σημαίνει αυτό ακριβώς που γράφεις. Ή είναι υποκριτής ή είναι ανισόρροπος. Το πρώτο τον κάνει απατεώνα, με το δεύτερο ξεκινούν όλες οι σοβαρές αρρώστειες...

"Ξαφνικά αυτός που ήταν καλός, ευγενικός, τρυφερός, μεταλλάχθηκε σε ένα τέρας."

Δεν μεταλλάχθηκε. Φανερώθηκε.

"Θα σου πω μόνο ότι στο τέλος νόμιζα ότι με είχε βιάσει."

Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ό,τι κι αν είδε σε εσένα - από απογοήτευση μέχρι αποστροφή και από αμηχανία μέχρι φόβο - δεν τον ενδιέφερε. Όταν κάνουμε sex για πρώτη φορά, περισσότερο έχουμε τον νου μας στον άλλον παρά σε εμάς. Δεν θέλουμε ο άλλος να ξενερώσει, προσπαθούμε να καταλάβουμε αν είμαστε αρεστοί, κ.ο.κ. Ιδιαίτερα, ωστόσο, ένας άνδρας, που είναι συνέχεια alert για παν ενδεχόμενο. Το βασικότερο εκ των οποίων είναι ο φόβος της μη αποδοχής. Για να χρησιμοποιείς αυτή την λέξη, εμένα ένα πράγμα μού λέει: ήσουν, μάλλον, αντικείμενο. Που αυτό σημαίνει - και λυπάμαι που θα εκφραστώ ελεύθερα - σε στήνω όπως μου αρέσει, σου κάνω ό,τι μου αρέσει κι αν σ' αρέσει. Αν όχι, στ' αρχείδια μου.

"φοβήθηκα"

Αυτή την λέξη δεν θα έπρεπε να την λέει ποτέ γυναίκα για τον σύντροφό της. Για κανέναν λόγο. Τελεία και παύλα.

"το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει"

Αυτή είναι μία έκφραση-κλειδί. Όταν κάτι δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό μας, σημαίνει ότι έχει υπερβεί κατά πολύ τα όρια τής λογικής μας. Κι αν αυτή η υπέρβαση υποννοεί κάτι κακό - διότι αν μου έλεγες ότι σου γέμισε το σπίτι τριαντάφυλλα για να σου ζητήσει συγγνώμη για κάτι που σου έκανε, θα σου ζητούσα το τηλέφωνό του... -, σημαίνει ότι μπορείς, άνετα, να περιμένεις και τα χειρότερα.

" Τις επόμενες μέρες ήταν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. "

Γιατί; Τι συνέβη; Που σου συμπεριφέρθηκε σαν αντικείμενο; Δεν είναι κακό... Ας πούμε ότι ήσουν ένα βάζο. Και το γέμιζε λουλούδια. Δεν είναι κακό... Περίμενε λίγο μέχρι να του έρθει η όρεξη να σπάσει αυτό το βάζο. Τότε θα γίνει το κακό... Γιατί θα γίνει.

"Όταν ξανακάναμε σεξ όμως τα πράγματα ήταν ίδια και χειρότερα. "

Γι' αυτόν, ακριβώς, τον λόγο.

"Είχα την αίσθηση ότι ήταν ένας άλλος και ότι έκανε ότι έκανε με μια άλλη, όχι με μένα"

Λάθος. Ήταν ο πραγματικός του εαυτός κι εσύ ήσουν αυτό που ήθελε: ένα τίποτα. Ένα παθητικό γύναιο που θα τον ξεκαυλώσει όπως ήθελε. Ποιος σε γαμάει εσένα, κοπελιά; Ο "καλός κι ευγενικός"; Αυτός δεν υπάρχει. Όπως δεν υπήρχες κι εσύ.

"Δεν καταλάβαινα τι ήθελε από μένα."

Θα σου εξηγήσω εγώ. Να είσαι η φαντασίωσή του. Τίποτε άλλο. Κι εδώ, αυτή η παράγραφος, θα πονέσει. Όταν κάποιος δεν είναι ξεκάθαρος είτε με τα λόγια του είτε με τις πράξεις του, σημαίνει ότι κάτι κρύβει. Όταν μετά από τα λόγια ή τις πράξεις κάποιου έχουμε απορίες, τότε κάτι δεν ήταν ξεκάθαρο. Τότε τον λέμε πούστη (=απατεώνα) - εξ ου και ο όρος "πουστιά" (=απάτη). Ούτε η πουστιά ούτε ο πούστης είναι τυχαίες λέξεις. Και εξηγούμαι. Ο άνδρας που έχει σαδιστικές τάσεις απέναντι σε μία γυναίκα, είναι κατά 99% μισογύνης. Οι μισογύνηδες είναι κατά 99% κρυφομοφυλόφιλοι - ναι, είναι αυτοί που κατηγορούν και χλευάζουν τους ομοφυλόφιλους, γι' αυτό και τους λέμε πούστηδες. Εκείνη την στιγμή, ήσουν κάτι άλλο εκτός από γυναίκα. Εκτός από αντικείμενο, λοιπόν, μπορεί να ήσουν και άνδρας... Από αυτά που δεν δημοσιεύω από το mail σου, αντιλαμβάνομαι ότι, σε όσες στάσεις είχαν να κάνουν με οπτική επαφή κατά πρόσωπο, είχε κλειστά τα μάτια. Κοπελιά. Οι άνδρες δεν κλείνουν ποτέ τα μάτια στο sex... Ποτέ, όμως! Οι γυναίκες, μπορεί - κι αυτό αποτελεί σημάδι ότι αφήνονται και ότι οι σύντροφοί τους τα καταφέρνουν μια χαρά! Οι άνδρες, κοπελιά, ποτέ! Σε όσες στάσεις δεν είχαν να κάνουν, μπορούσε να φαντάζεται ό,τι γούσταρε... Δεν θα κάνουμε ψυχανάλυση για να δούμε από που πηγάζει αυτό, αν και οι περισσότεροι γνωρίζουν την ρίζα τού κακού. Σημασία έχει να δούμε τα αποτελέσματα. Για να προσελκύσει γυναίκες αυτός που δεν αποδέχεται αυτό που είναι, προσποιείται. Αυτό το τρίπτυχο "καλός, ευγενικός, τρυφερός". Μέχρι να του κάτσεις. Όταν του κάτσεις, δεν λογαριάζει Χριστό. Είναι τέτοια η παρόρμησή του, που ό,τι κι αν κάνεις είναι μάταιο. Αυτό, επίσης - και ανάλογα με την σοβαρότητα τής κατάστασής του -, οδηγεί βαθμιαία σε χειρότερες συμπεριφορές... Στην δική σου περίπτωση, τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι ασφαλής. Όταν κάποιος δεν σε βλέπει σαν άνθρωπο, υπάρχει πάντα κίνδυνος. Ο βασικότερος είναι ο θυμός του. Και ό,τι κάνει κανείς μες στον θυμό του, είναι ισχυρά ενδεικτικά για τον πραγματικό του χαρακτήρα.

"Mου απάντησε «όπως νομίζεις»"

Τελικά, ναι, είναι καλός - ευγενικός - τρυφερός. Διότι δεν σου είπε αυτό που εννοούσε. "Go fuck yourself, my dear!". Κοπελιά. Όχι όταν βλέπουμε. Όταν παίρνουμε τηλέφωνο τον σύντροφό μας και τον ακούμε κάπως, το πρώτο πράγμα που θα ρωτήσουμε, είναι "τι έχεις;". Είσαι μία γυναίκα που σηκώθηκε από το κρεβάτι ενός άνδρα στην μέση τής ερωτικής επαφής, και αυτό που είχε εκείνος να σου πει, ήταν "όπως νομίζεις";. Κι εσύ τι νομίζεις; Ότι αυτός ο "μια χαρά άνθρωπος" ενδιαφέρεται για εσένα; Πότε; Όταν ξυπνάει ο άλλος του εαυτός; 

"Υπάρχει περίπτωση να είναι ένας από εσάς; "

Ώπα, κοπελιά... Ποιοι είμαστε "εμείς"; Εμείς που βγαίνουμε έξω και πιάνουμε τον πρώτο ανυποψίαστο τυχόντα στον δρόμο από τον λαιμό, τον βάζουμε δια της βίας στο σπίτι μας, και τον αρχίζουμε στα κλωτσομπουνίδια; Ε, ναι, τότε μπορεί και να ΄ναι. Διότι αν έρθεις στην γειτονιά μου, όλοι οι άνδρες κυκλοφορούν με γύψους και τσιρότα. Σοβαρέψου. Δεν ξέρω τι λογίζουν οι άλλοι ως "εμείς". Θα σου πω τι λογίζω και αναγνωρίζω εγώ ως "εμείς". "Εμείς" ψάχνουμε να βρούμε τον άλλον μας πόλο για να είμαστε σε ισορροπία. "Εμείς" όταν ερχόμαστε σε επαφή λέμε τι είναι αυτό που μας αρέσει και τι δεν είναι. "Εμείς" ό,τι κάνουμε είναι συναινετικό. "Εμείς" - αν θέλουμε να λεγόμαστε "Εμείς" - είμαστε ξεκάθαροι. Αλλά και αν κάτι έχουμε που δεν έχει υπολογιστεί ή δεν μας έχει ξαναβγεί ή οτιδήποτε, αυτό σταματάει με την λέξη ή την κίνηση ασφαλείας που εκφράζει τα όριά μας. Οποιοιδήποτε άλλοι, είναι πούστηδες και βιαστές. Όχι BDSM-ers. Τελεία και παύλα, κι εδώ.

"από την άλλη περνάμε ωραία κάποιες φορές."

"Κάποιες φορές";... "Κάποιες";... Ούτε καν τις περισσότερες; Όχι, κοπελιά. Αν είναι να έχεις μία σχέση για να λες "κάποιες", να πάει να γαμηθεί. Καλύτερα μόνη σου. 

"Μήπως βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα;"

Αυτή είναι μία παγίδα... Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός. Όλοι είμαστε και καλοί και κακοί. Ανάλογα με τις περιστάσεις. Αν κάποιος, λοιπόν, χαρακτηρίζεται ως "κακός" επειδή η συμπεριφορά του είναι άθλια όταν θα έπρεπε να είναι υποδειγματική, τότε κάπου έχουμε κάνει λάθος. Και αυτό είναι δική μας ευθύνη. Διότι ο καθένας έχει δικαίωμα να είναι αυτό που θέλει. Κι εμείς είμαστε εκείνοι που το αποδεχόμαστε ή το απορρίπτουμε. Ο καθένας έχει την ευθύνη τού εαυτού του. Των λεγόμενών του και των πράξεών του. Εάν δεν την αναλαμβάνει, και την επιρρίπτει σε εσένα, υπάρχει πρόβλημα. Εάν, λέει, ότι την αναλαμβάνει, αλλά δεν κάνει τίποτα για να επανορθώσει - ή, ακόμα χειρότερα, συνεχίζει απτόητος - τότε υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Μόνο που δεν είναι δικό σου. Μην καταλογίζεις στον εαυτό σου πράγματα που δεν σου αναλογούν. Κατανοώ ότι όταν έχεις συναισθήματα για κάποιον δεν είναι εύκολο. Είναι, όμως, το σωστό.

"όσες φορές πάω να του ανοίξω συζήτηση εκείνος μου λέει ότι με αγαπάει, ότι είμαι η καλύτερη κοπέλα που είχε, ή αυτό θυμάσαι ακόμα;"

Αυτό είναι το πιο σοβαρό από όλα όσα μου έχεις γράψει. Κι εδώ θα εκμεταλλευθώ την ευκαιρία για να γράψω, όχι τόσο για την σωματική, όσο για την ψυχική κακοποίηση. Στην πρώτη περίπτωση, κάποιος μπορεί να δει κάτι και να σε βοηθήσει. Στην δεύτερη - ιδίως όταν δεν μιλάς - δεν έχεις ελπίδες. Οι απαντήσεις αυτού τού τύπου είναι μόνο μία έννοια: χειρισμός. Οι απανταχού κακοποιοί, προκειμένου να μην χάσουν το θύμα τους, χρησιμοποιούν τον χειρισμό. Τι είναι χειρισμός στην προκειμένη περίπτωση. Ψέμματα που, φυσικά, δεν υφίστανται, για να σε κάνουν να νοιώσεις καλύτερα, να αισθανθείς ξεχωριστή, να ξεχάσεις τι έγινε. Μέχρι την επόμενη φορά. Που πάλι τα ίδια θα συμβούν. Ένας φαύλος κύκλος. Ο χειριστής - καλά εξασκημένος στο ψέμα και την υποκρισία - θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι όλα είναι αποκύημα τής φαντασίας σου. Είναι η κλασσική περίπτωση των κακοποιημένων γυναικών, που όταν τις χτυπούν - μέχρι λιποθυμίας / νοσοκομείου, ό,τι ανακύψει... - έχουν το θράσσος μετά να τους λένε: "Εγώ;! Εγώ σε χτύπησα;! Δεν το κατάλαβα! Συγχώρεσέ με! Εγώ σ' αγαπάω!". Μόνο και μόνο για να ξαναγυρίσει εκείνη πίσω και να επαναλάβουν τα ίδια. Και υπάρχει και το ακόμα χειρότερο - αυτό κι αν δεν το χωρέσει η λογική σου... Όταν μία γυναίκα που κακοποιείται εγκαταλείπει την σχέση / το σπίτι, ο κακοποιός δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ να "μάθει" το "γιατί". Αυτό που θα κάνει, είναι να πει σε συγγενείς και φίλους "με παράτησε, είμαι ράκος". Κι αυτό, διότι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του και μόνο. Εκείνη είναι μόνο το θύμα. Εκείνη που είναι υποχρεωμένη να ανέχεται, no matter what.

Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω μερικά πράγματα ακόμα.

Αντιλαμβάνεσαι ότι ό,τι γράφω σε εσένα το διαβάζουν κι άλλα άτομα. Κάποια από αυτά μπορεί να περνούν παρόμοιες καταστάσεις και να μην έχουν κανέναν να μιλήσουν. 

Και έχω να πω τα εξής.

1. Το BDSM δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι βιασμός. Δεν είναι επιβολή. Είναι οτιδήποτε θέλουν δύο - ή και περισσότερα - άτομα να είναι. Αλλά πάνω και πέρα από όλα, είναι συναινετικό.

2. Κανείς δεν είναι κανενός. Όλοι έχουν την ευθύνη των πράξεών τους, και αλίμονο σε όσους δεν την αναγνωρίζουν.

3. Όταν κάποιος σε αγαπάει, δεν σου λέει ψέμματα. Δεν σε χειρίζεται. Δεν σε κοροϊδεύει. 

4. Όταν κάποιος σε αγαπάει, δεν σε κακοποιεί. Προσπαθεί για το καλύτερο. Όχι για εκείνον. Για εσένα.

5. Όταν κάποιος σου συμπεριφέρεται χυδαία, δεν είναι κάτι που κάνεις εσύ. Δεν φταις εσύ. Το να δικαιολογείς ή να κάνεις υποχωρήσεις, είναι δείγμα αγάπης και υπομονής. Το να φτάνεις σε σημείο να ανέχεσαι την προσβολή, την υποτίμηση, την απαξίωση, είναι δείγμα αρρώστειας. 

6. Όταν κάποιος - χωρίς να το ξέρει ή να το καταλάβει - σου κάνει οποιασδήποτε μορφής κακό, το πρώτο πράγμα που θα κάνει μόλις το μάθει ή το καταλάβει, είναι να επανορθώσει. Εάν δεν τον ενδιαφέρει, είναι επιτήδειος.

7. Ο σύντροφος είναι, εξ ορισμού, ένας άνθρωπος που είναι πάντα με το μέρος σου. Σε υποστηρίζει, σε τραβάει από το χέρι για τα καλύτερα - ακόμα κι αν εσύ φοβάσαι -, σε κάνει ευτυχισμένη. Αν δεν κάνει, όχι τίποτα από αυτά αλλά τα ακριβώς αντίθετα, είναι εχθρός σου. Και ως τέτοιον θα πρέπει να τον αντιμετωπίσεις.

Και η αντιμετώπιση είναι μία.

Φύγε.

Freaking Out...

 Ok...

Θα προσπαθήσω να τα πάρω με την σειρά...

Μπήκα να ρίξω μία ματιά στα mail σας και να κάνω ένα μικρό σκαρίφημα στο blog, με σκοπό να το ολοκληρώσω αύριο-μεθαύριο. Πολύς καιρός απουσίας, τουλάχιστον να απαντήσω σε μερικές από τις ερωτήσεις σας.

Αλλά...

Εκτός τού ότι έπαθα σοκ από τα γραπτά σας - για διάφορους λόγους, σημαντικούς για εμένα - μπαίνω και στο blog, κι εκεί κάπου χάθηκα...

Πρώτα από όλα, άλλαξε - χωρίς να με ρωτήσει... - εμφάνιση και λειτουργία. Ήθελα να ήξερα ποιος τους είπε ότι τα καταφέρνω;! Έφαγα τα νειάτα μου να ψάχνω να βρω την άκρη! Κι εκεί που κάτι βρήκα, ανακαλύπτω ότι υπάρχουν στατιστικά... Ok... Δεν ξέρω ποιος μου κάνει πλάκα... Κάποιοι, κάποτε μού έλεγαν να υπολογίζω τα τριπλάσια αποτελέσματα από τα αναγραφόμενα στο profil. Ok... Το καταλάβαινα ότι τους αρέσει το blog, ότι το υποστηρίζουν, και ότι ήταν λογικό να είναι και λιγάκι υπερβολικοί. Από την άλλη, με ψιλοέπειθαν, διότι η μέτρηση στο blog είναι για τις εμφανίσεις του profil. 

Ok... 

Τα τριπλάσια αποτελέσματα, είναι 18.000. 

Όχι τα διπλάσια και από αυτά...

37.793...

37.793...;

37.793...;!

Κάθομαι σαν τον μαλάκα από τις 21:00(;)-22:00(;), και το κοιτάζω... 

Και έχει πάει 01:00...

Και δεν το πιστεύω...

Δεν μου έχει φύγει ο ύπνος μόνο...

Μου έχει φύγει κι η μαγκιά, λέμε...

Πρώτη σε επισκεψιμότητα η Ελλάδα, με δεύτερες τις Η.Π.Α. και τρίτη την Γερμανία.

Με διαβάζει και ο απόδημος Ελληνισμός;!

Θα μου στρίψει απόψε... δεν υπάρχει περίπτωση!

Ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα χαρούν, αλλά, πραγματικά, νόμιζα πως θα είμασταν εμείς κι εμείς, και όχι όλο αυτό... Εάν το δικό μου ιστολόγιο αφήνει ένα διαφορετικό λιθαράκι κάθε φορά στην "υποκουλτούρα" αυτή που λέγεται BDSM, και κάποιοι το βρίσκουν ενδιαφέρον και - ιδιαιτέρως - αληθινό, δεν έχω λόγια... 

Ειλικρινά...

Αυτά, σε ό,τι αφορά τους αριθμούς.

Για τους ανθρώπους, τώρα...

Τα mail σας είναι γεμάτα ερωτήσεις, ενδιαφέρον, χιούμορ, νοιάξιμο.

Όταν πριν περίπου έναν μήνα είχα αποπειραθεί να γράψω, διάβασα μερικά, και συνειδητοποίησα ότι εσείς όλο αυτό το διάστημα νοιαζόσασταν για εμένα περισσότερο από ό,τι νοιαζόμουν εγώ τον εαυτό μου... Το άλλο πρωΐ, όταν ξύπνησα, θυμήθηκα αυτό το τραγούδι.

Κι από τότε το ακούω καθημερινά να παίζει μες στο μυαλό μου.

Αυτή είναι η απάντησή μου σε όσους ρωτούν πως είμαι.

Άλλες απαντήσεις (πολύ συγκεντρωτικά).

Παθητικότητα και εξυπνάδα.

Χμ...

Ωραίες ερωτήσεις αυτές.

Εμένα με απασχόλησαν πολύ σαν άτομο, από νωρίς. 

Αν μπορεί ένα έξυπνο άτομο να είναι παθητικό, εάν ένα χαζό να είναι δραστήριο - ενεργητικό, εάν προτιμάτε τα αντίθετα επίθετα.

Η απάντησή μου δεν έχει να κάνει με το BDSM, όπως και οι ερωτήσεις σας, εξ άλλου. 

Λοιπόν, υπάρχουν πολλοί έξυπνοι που δεν ξεχωρίζουν, διότι είναι παθητικοί. Μην κολλάτε στην λέξη. Η ουσία είναι μία όταν λέμε "παθητικός". Απλά, τεμπέλης. Υπό αυτή την έννοια, ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί να είναι παθητικός. Ας τον πούμε, επομένως, "θεωρητικό". Πλήθος από αυτούς στην ιστορία. Συγγραφείς, επιστήμονες, φιλόσοφοι. Πως το διαπιστώνει κανείς; Και πάλι απλά: αυτά που έχουν αφήσει γραπτά - = θεωρία -, είναι μαγικά και μπορούν να σου αλλάξουν την ζωή. Βλέποντας, ωστόσο, την δική τους, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς: "μα, καλά, αυτός είπε αυτό κι αυτό κι αυτό... πως είναι δυνατόν να είχε τόσο σκατά ζωή;!". Ξανά, απλά: είχε το μυαλό ανοιχτό αλλά καθόταν με σταυρωμένα χέρια. Υπό μία άλλη έννοια, ναι, είναι ουσιαστικά ηλίθιοι. Το να έχεις "στα χέρια" τα καλύτερα - όποια κι αν είναι αυτά - και να μην κάνεις τίποτα για να τα αξιοποιήσεις, σε κάνει μεγάλο μαλάκα. Η εξυπνάδα, από την άλλη, δεν σε κάνει πάντα ενεργητικό. Η ενέργεια, όμως, πάντα θα σε κάνει οξυδερκή. Διότι, και να υστερείς πνευματικά - που δεν υπάρχει κάτι τέτοιο για εμένα, το έχεις, απλά είσαι πολύ τεμπέλης για να το χρησιμοποιήσεις και να το αναπτύξεις, εκτός κι αν με ρωτάτε για παθολογίες, οπότε εκεί υπάρχει πρόβλημα, και δεν νομίζω να έπασχε ποτέ κανείς από αυτούς που αναφέρω εγώ ή που έχετε εσείς κατά νου... - όταν κινείσαι, όλα κινούνται. Διότι η ενέργεια έλκει τα πάντα κι έρχονται σε εσένα.

Τι σημαίνει αν εμείς που ανήκουμε στο BDSM έχουμε απωθημένα;
Αυτοί που δεν ανήκουν, δεν έχουν;
Σοβαρευτείτε.
Τον Νέρωνα, τον έχετε ακουστά; Τον Καλλιγούλα; Δεν έχω διαβάσει πουθενά ότι ανήκαν στον χώρο... Εκτός κι αν εσείς έχετε άλλη πληροφόρηση... Οι ταυρομαχίες γίνονται από φιλευσπλαχνία; Και οι ταυρομάχοι ανήκουν στο BDSM; Εκείνοι που σηκώνονται μαύρα χαράματα για να σκοτώσουν τα αθώα πετεινά τού ουρανού; Κι αυτοί στο BDSM; Τι λες... Δεν το είχα σκεφθεί... Εκτός κι αν όλα αυτά δεν υποκινούνται από απωθημένα... Να μου το πείτε, να διορθώσω την ανάρτηση...

Δεν έχω νεύρα.
Έχω νεύρο.
Τα νεύρα είναι θυμός.
Το νεύρο είναι ενέργεια.


Θυμώνω εξαιρετικά δύσκολα.
Ελάχιστοι άνθρωποι με έχουν δει θυμωμένη. Μπορώ να εκνευριστώ - στιγμιαίος θυμός - όταν ο ταξιτζής δεν έχει ρέστα από €10, όταν η ταρίφα δείχνει €7 (...) ή όταν βλέπω αυτοκίνητα να περνούν με κόκκινο ή από Stop. Αλλά για να θυμώσω, σημαίνει ότι έχω ξεπεράσει τα όριά μου. Κι αυτά που με κάνουν να θυμώνω, είναι τρία πράγματα σε μεγάλες δόσεις. Και τα τρία συγγενικά μεταξύ τους: μαλακία - παθητικότητα - ψέμα.

Ναι.
Πιστεύω ακράδαντα στο Ντετερμινισμό. Δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο, τίποτα ανεξήγητο στον κόσμο. Όλα έχουν λόγο ύπαρξης και σκοπό. Όλα είναι συναρτήσεις, όλα έχουν μίαν εξήγηση. Τύχες, μοίρες, σκατά, είναι για ανίκανα ανθρωπάκια. Για όσα δεν έχουν μυαλό να πράξουν αλλά πάντα μία δικαιολογία για να κρυφτούν πίσω της. Ό,τι μας παρουσιάζεται θέλει υπομονή, αντοχή και επιμονή. Και τότε βρίσκεις και τον λόγο ύπαρξης και τον σκοπό. Μπορεί να σου πάρει χρόνο αλλά θα τα βρεις. Δεν υπάρχει "δεν μπορώ". Υπάρχει μόνο "δεν θέλω". Όταν θέλουμε κάτι, το μυαλό μας είναι δομημένο να τρέχει μόνο του προς εκείνη την κατεύθυνση. Και στον δρόμο βρίσκει λύσεις. Σαν τα κουτιά. Τα ανοίγει ένα-ένα, μέχρι να βρει που κρύβεται αυτό που ψάχνει. Ο άνθρωπος δεν σταματά όταν θέλει κάτι. Μην μπερδεύετε εκείνους που φαντασιώνονται. Εκείνοι θέλουν 3.000.000 πράγματα. Αλλά αυτά δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Τι να βρουν τα παθητικά ανθρωπίδια; Ή τι να ζήσουν; Το ανύπαρκτο; Δύσκολα.

Είστε πολύ περίεργοι για το που θα καταλήξει η ιστορία τού Ψ.
Παρ' όλα αυτά, την βαριέστε θανάσιμα.
Εγώ να δείτε...
Και θα το καταλάβετε συντόμως.
Υπομονή...

Και κάπου εδώ θα κλείσω για τώρα.
Όσος καιρός κι αν έχει περάσει, δεν θα παραλείψω να απαντήσω σε κανέναν.
Σας ευχαριστώ για τα mail, για τα καλά σας λόγια και για το ενδιαφέρον σας.
Ξέρω ότι οι περισσότεροι με ψάχνετε τις Κυριακές.
Θέλω να πιστεύω ότι και οι Δευτέρες είναι εξ ίσου καλές καμμιά φορά...

Ήταν χαρά μου που ξαναέγραψα.

My Noise

Κόλλημα...

Δεν έχει σχέση με την κατάσταση που όλοι ζούμε - αν και θα μπορούσε...

Enjoy...

P.S. I will be back soon - i hope...

Toxicity

Θα έλεγα ότι είμαι σπιτόγατα.

Αγαπώ πολύ τον χώρο που κοιμάμαι και ξυπνώ. Μου αρέσει να μαγειρεύω, να δέχομαι φίλες/ους, να μένω μόνη. Διαβάζω, βλέπω ταινίες, μιλώ στο τηλέφωνο, σερφάρω στο internet. Είμαι στην άνεση τού σπιτιού μου. Νοιώθω, πραγματικά, βασίλισσα. Διότι το σπίτι μου είναι το βασίλειό μου.

Μου αρέσει, ωστόσο, και να βγαίνω.
Όχι για καφέδες - τα έχουμε ξαναπεί. Ούτε για να συναντήσω κάποιον επί τούτου. Προτιμώ αυτό να γίνει στο σπίτι μου, όπου μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Πιθανόν να έχει να κάνει και με τον έλεγχο. Θα βγω μόνο για κάποιο event ή happening - κάτι δηλαδή που γίνεται σε/για ειδικές περιστάσεις/περιπτώσεις -, και για να κάνω νέες γνωριμίες. Χωρίς αυτά τα τρία, δεν βρίσκω τον λόγο να βγω από το σπίτι μου.

Αν βγούμε έξω, και με αφήσεις ελεύθερη να κινηθώ στον χώρο, θα φύγω με 43 τηλέφωνα και 26 κάρτες. Επίσης, μπορεί να έχω δώσει σε άλλα 43 άτομα το τηλέφωνό μου και σε άλλα 26 την κάρτα μου. Θα μιλήσω με όσους περισσότερους μπορώ - άνδρες / γυναίκες / παιδιά -, εκτός κι αν βγω με τον σύντροφό μου, που θα αποφύγω συνειδητά τούς άνδρες που δεν συνοδεύονται, για να μην δώσω δικαίωμα.

Οι φίλες/οι μου βγαίνουν μαζί μου για τρεις, κυρίως, λόγους.
Διότι ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσουν καλά, νοιώθουν ασφάλεια, και απελευθερώνονται. Υπάρχουν φίλες/οι που με ακολουθούν σαν σκιά. Υπάρχουν φίλες/οι που κοιτάζουν εντυπωσιασμένοι από το πόσο απλό είναι να κάνει κανείς γνωριμίες, και το προσπαθούν κι εκείνες/οι. Αλλά δεν έχω κάποια/αν φίλη/ο που να αισθάνεται άσχημα γι' αυτό. Επίσης, οι φίλες/μου θέλουν να βγαίνουμε για ψύλλου πήδημα, με τρελή χαρά. Εάν αποδεχόμουν όλες τις προσκλήσεις τους, μάλλον θα ήμουν άστεγη...

Οι σχέσεις μου ήταν άλλο πράγμα.
Ας πούμε ότι οι μισές - δεν είναι, αλλά ας πούμε... - ήταν πολύ χαρούμενες που με έβλεπαν να το κάνω, και οι άλλες μισές - ας πούμε πάλι... - όχι. Στην πρώτη περίπτωση, όλα ήταν παραπάνω από καλά. Έβλεπα όχι απλή υπερηφάνεια, αλλά, κυριολεκτικά, καμάρι στα πρόσωπά τους. Στις άλλες μισές, δεν έμενα πολύ για να βλέπω τα μούτρα τους.

Με τον Ψ δεν ήταν σχέση.
Ναι.
Αλλά θα ξεκινήσουμε από αλλού.

Η βασική γκρίνια τού Ψ, σε σχέση με εμένα, ήταν το πως έπρεπε να είμαι.
Όχι, βέβαια, σε πρώτο πρόσωπο.
Πάντα σε τρίτο.
Του στυλ "πως πρέπει να είναι μία Αφέντρα".
Με μία πρόταση;
Στρατιωτάκια, αμίλητα, ακούνητα, στον τοίχο κολλημένα.
Με πολλές;
Δεν έπρεπε να μιλάω. Δεν έπρεπε να γελάω - ιδίως να γελάω... Να αστειεύομαι. Να δίνω σημασία σε άλλους.
(Κοίτα να δεις που τώρα μου φαίνονται αστεία... Τότε τα θεωρούσα τραγικά. Τραγικά, όμως...).

Μετά.
Όταν του έλεγαν να βγει, ποτέ δεν έλεγε "όχι".
Μόλις ερχόταν η ημέρα, έπαιρνε τηλέφωνο, έλεγε μία δικαιολογία τού κώλου, και το ακύρωνε.
Συνέχεια αυτό.

Άρχισα να τον δοκιμάζω κι εγώ.
Του έλεγα - άκυρα... - "με έχουν καλέσει εκεί" - σιγά μη με είχαν καλέσει και ήθελα να πάω μαζί του, τώρα... - "θα με συνοδεύσεις;". "Ναι", έλεγε. Το πρωΐ εκείνης τής ημέρας, με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έλεγε μια παπαριά, και το ακύρωνε. Δεν με πείραζε που το έκανε και σε εμένα. Ποια ήμουν εγώ στο κάτω-κάτω τής γραφής; Η υπηρέτριά του. Εδώ ακύρωνε σημαντικές συναντήσεις με άτομα που έρχονταν μέχρι και από το εξωτερικό, και που κάποιοι άλλοι θα έκαναν τα πάντα για να τους γνωρίσουν, πόσο, μάλλον, να είναι καλεσμένοι τους. Αυτό που με ενοχλούσε, ήταν η μαλακία του. Δεν σκεφτόταν καν ότι ήξερα πως το έκανε. Τέτοια ξεφτίλα...

Και αυτή ήταν μικρή ξεφτίλα.
Η μεγάλη ήταν όταν, όντως, βγαίναμε έξω...

Στις σχέσεις μας, δεν παίζει ρόλο μόνο το πως φερόμαστε όταν είμαστε μόνοι.
Παίζει ρόλο και το πως φερόμαστε ο ένας στον άλλον μπροστά σε τρίτους, αλλά και το πως φερόμαστε εμείς στους τρίτους. Η μεταξύ μας αλληλεπίδραση και η αλληλεπίδραση και των δύο, αλλά και του κάθε ενός ξεχωριστά, παίζει μεγάλο ρόλο όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε άλλους. Εκεί μπορείς να καταλάβεις πότε κάποιοι είναι ζευγάρι, πότε είναι καλό ζευγάρι, και πότε κακό. Και μπορείς να το καταλάβεις από μακριά.

Στον δικό μου τον κύκλο, δεν ετίθετο θέμα να τον παρουσιάσω - δεν έχω παρουσιάσει σοβαρές μου σχέσεις... Οι φορές που βγήκαμε - μετρημένες, μην φανταστεί κανείς... -, ήταν με τους δικούς του ανθρώπους. Όλοι από τον επαγγελματικό του χώρο. Να πάει το μυαλό όσων τον ήξεραν ότι είμαι η γκόμενά του, ούτε κατά διάνοια. Μάλλον για καμμία γραμματέα θα με περνούσαν. Εύκολα, λοιπόν, με πλησίαζαν. Δεν χρειαζόταν να μπω εγώ στον κόπο. Εξ άλλου, δεν πήγαινα και πολύ μακριά. Ήθελα να τον παρακολουθώ: πως μιλά, πως κινείται.

Με απλά λόγια;
Δεν ήθελε να μου μιλά κανείς.
Δεν ήθελε να μιλώ σε κανέναν.
Έφριττε όποτε με έκαναν να γελώ.
Με πλησίαζε, με ένα ύφος "αυτό είναι δικό μου, μακριά!".
Όχι "αυτή".
"Αυτό".

Χρειάζεται να εξηγήσω τι σημαίνει για κάποιον το ουδέτερο άρθρο;
Μάλλον, όχι...

Δεν ήθελε να είμαι με κόσμο.
Ούτε να γελώ με τα αστεία των άλλων.
Φοβόταν μην με χάσει.
Συγγνώμη.
Φοβόταν μην το χάσει.

Και έτσι, όλοι απομακρύνονταν.
Μέχρι την ώρα που φεύγαμε, δεν με πλησίαζε ούτε μύγα.
Οι άνθρωποι που στέκονταν / κάθονταν δίπλα μου, ούτε που με κοιτούσαν.
Αυτό ήθελε.

Με μεγάλη μου έκπληξη, μαθαίνω μία μέρα ότι έχει καλέσει στο σπίτι του κάποιους εξωτερικούς συνεργάτες, για να μιλήσουν για ένα project. Και με μεγαλύτερη, ότι ήθελε να ήμουν παρούσα - χμ... παρόν. Χάρηκα. Όσο σίγουρος και να είσαι για κάποιον, υπάρχει πάντα η εξαίρεση. Και ίσως να ήταν εκείνη.
Δεν ήταν.

Στο τραπέζι καθόμουν δίπλα του.
Δεν μου απηύθυνε τον λόγο ούτε μία φορά.
Δεν με σύστησε, καν.

Τον παρατηρούσα, ωστόσο, να ακούει με μεγάλη προσοχή, να είναι ιδιαίτερα περιποιητικός, να ρωτά συχνά για το εάν το catering είχε κάνει καλή δουλειά με τα εδέσματα, να επιβλέπει το προσωπικό. Το ενδιαφέρον του - αν και ήταν απλά για την δουλειά - με ευχαριστούσε.
Ο λογαριασμός, παρ' όλα αυτά, ήρθε άλλη μέρα...

Την ημέρα που, ανεβαίνοντας την σκάλα για να πάω στο διαμέρισμα, βρήκα ανοικτή την πόρτα τού διαμερίσματος τής μητέρας του. Από την σκάλα μέχρι την πόρτα, ήταν ούτε ένα μέτρο απόσταση. Και αυτό που είδα με εξέπληξε τόσο πολύ, που δεν μου έχει φύγει ακόμη ως εικόνα.

Δεν είχα δει - και δεν έχω δει ξανά - ποτέ δύο πολυθρόνες με γυρισμένη την πλάτη στην πόρτα ενός σπιτιού... Ένα τεράστιο σαλόνι, σχεδόν άδειο, με μία τηλεόραση σχεδόν στο κέντρο του, και δύο πολυθρόνες πλάτη, ένα με ενάμιση μέτρο μακριά από την πόρτα... Στην δεξιά καθόταν η μητέρα του, ένα τραπεζάκι δίπλα της με ένα μικρό φωτιστικό, και στην αριστερή εκείνος, με ένα άλλο ένα ίδιο τραπεζάκι. Μιλούσαν. Μιλούσαν, χωρίς να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Έβλεπαν τηλεόραση, η οποία δεν ήταν και ιδιαίτερα δυνατά για να ακούς. Πριν προλάβω να πω "καλησπέρα" χτυπώντας την ανοικτή πόρτα - κι ενώ φανταζόμουν πως σχολιάζαν αυτό που έβλεπαν στην τηλεόραση -, τους ακούω να μιλούν για το τραπέζι που είχε γίνει.

Ο σαρκασμός, η ειρωνία, η υποτίμηση, έχαναν πάσα έννοια...
Ο δε Ψ, σχολίαζε από το τι φορούσε η γυναίκα τού τάδε, μέχρι το τι αυτοκίνητο οδηγούσε ο δείνα. Η μητέρα του, κυρίως, γελούσε. Υπεροπτικά. Όχι. Το ενδιαφέρον του στο τραπέζι δεν είχε να κάνει με το ενδιαφέρον ενός οικοδεσπότη. Είχε να κάνει με την δουλειά ενός πληροφοριοδότη. Δεν ήταν τραπέζι. Ήταν μάζωξη. Έπαιρνε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε, για να έχει μετά να υποβιβάζει και να εξευτελίζει. Με την μαμά του...

Μάζεψα το χέρι μου αργά, κι άρχισα να κατεβαίνω με προσοχή τα σκαλιά.
Όχι για να μην γλιστρήσω.
Για να μην με ακούσουν.

Έφυγα με τόση ντροπή, που δεν μπορώ να περιγράψω...
Όχι επειδή άκουσα.
Επειδή κατάλαβα.

Και είχα καταλάβει μόλις τα μισά.

Misery

Έχουμε αναφερθεί ξανά στην λαϊκή σοφία, που λέει πως όποιος είναι τσιγκούνης στα χρήματα είναι και στα αισθήματα. Εκείνοι που το έχουν διαπιστώσει, ξέρουν πόσο αληθές είναι. Διότι δεν υπάρχει μόνο το αρχαίο "ουκ αν λάβοις παρά τού μη έχοντος" αλλά και το "ουκ αν λάβοις παρά τού μη δίδοντος"...

Ο Ψ δεν είχε οικονομικό πρόβλημα.
Ούτε οι οικογένειά του είχε αντιμετωπίσει ποτέ κάτι τέτοιο. Σε αυτήν την περίπτωση, θα ήταν κάτι φυσιολογικό. Ο Ψ ήταν, προφανώς, ένας άνθρωπος άπληστος. Ένας άνθρωπος που τα ήθελε όλα δικά του. Κι αυτός που τα θέλει όλα δικά του, δεν έχει τίποτα...

Δεν θα μιλήσω για τις προηγούμενες σχέσεις μου.
Δεν έχει νόημα, αφ' ενός, και, αφ' ετέρου θα ήταν άκομψο.
Θα μιλήσω για τις πρωτογενείς μου εικόνες.
Θα μιλήσω για τον μπαμπά μου.

Όταν ήμασταν παιδιά, και μας έπαιρναν μαζί τους οι γονείς μας, ήταν το καλύτερό μου. Πάντα ήταν το καλύτερό μου όταν γνώριζα κόσμο. Συνήθως, έφερναν και οι άλλοι τα δικά τους, και καθόμασταν πολλές φορές και σε διαφορετικά τραπέζια, για να μην ακούμε τις συζητήσεις τους. Όταν, λοιπόν, τρώγαμε, παίζαμε, δεν ξέρω, και έφθανε η ώρα τού λογαριασμού, έτρεχα να δω. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη... Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και γρήγορα... Δεν υπήρξε φορά που να μην γινόταν καυγάς. Οι άνδρες σηκώνονταν επάνω και έσπρωχναν τα χέρια ο ενός τού άλλου, για να πάρει τα χρήματά του πίσω. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας από αυτούς. Πάντα... Τον κοιτούσα με απίστευτο θαυμασμό... Ήταν μία υπέροχη σκηνή, με άνδρες να προσπαθούν να επιβληθούν ο ένας στον άλλον. Δεν ήταν τσαμπουκάς. Όχι. Ήταν ζήτημα τιμής.

Υπήρχαν, ωστόσο, και οι κακομοίρηδες.
Κάτι ανθρωπάκια, που όταν ερχόταν εκείνη η στιγμή, λούφαζαν στις θέσεις τους. Δεν μιλούσαν, και "αναλάμβαναν" να "χωρίσουν" τους άλλους, για να μην βάλουν το χέρι στην τσέπη. Έκαναν ό,τι ήταν άσχετο, για να μην πληρώσουν. Τους κοιτούσα αηδιασμένη, και μόνον όταν η ματιά μου έπεφτε στους άλλους - και ιδίως στον μπαμπά μου - ανάσαινα βαθιά και χαμογελούσα από την καρδιά μου. Αυτός είναι ο μπαμπάς μου και αυτές ήταν οι παραστάσεις μου.

Και όλα αυτά, ήταν μεταξύ ανδρών.
Δεν χρειάζεται να γράψω ότι δεν υπήρχε περίπτωση να καθόταν γυναίκα σε τραπέζι, και όταν σηκώνονταν, να έδινε εκείνη έστω και μία δραχμή. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Αδιανόητα.

Συνεπώς, δεν χρειάζεται κανείς και πολλή φαντασία για να υποθέσει πως είναι ένας τέτοιος άνθρωπος ως χαρακτήρας. Διότι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, είναι μία λέξη: μιζέρια. Κι όταν είσαι μίζερος άνθρωπος, μόνο με μίζερους ανθρώπους μπορείς να συναναστρέφεσαι. Είναι κάτι τύποι στο διπλανό τραπέζι, που τους βλέπεις πάντα να ανοίγουν τα πορτοφόλια τους και να μετράνε τα ψιλά; Κάτι ανθρωπάκια, που τα πορτοφόλια τους είναι φουσκωμένα και βαριά από τα μονά-διπλά cents; Που αυτό σημαίνει ότι καταδέχονται να παίρνουν τα ρέστα που τους δίνουν, ακόμα κι αν αυτά είναι 5 λεπτά... Αηδία... Το πορτοφόλι ενός άνδρα είναι πάντα αδύνατο. Πάντα, όμως. Δεν έχει, σχεδόν ποτέ, ψιλά. Δεν είναι τυχαίο.

Αλλά αρκετά με τα πορτοφόλια.
Ας πούμε για την μιζέρια.

Ο Ψ φαινόταν άνθρωπος ήρεμος και ρεαλιστής.
Και με βάση το επάγγελμά του, αυτό νόμιζα πως ήταν.
Αλλά νόμιζα λάθος.

Πολύ σύντομα, άρχισε να διαφαίνεται πως ο Ψ ήταν ένας άνθρωπος μουλωχτός, και, ιδίως, αρνητικός. Σε οτιδήποτε έκανε ή έλεγε, υπήρχαν πάντα μόνον αρνητικά. Τίποτα θετικό. Και όπως μεταξύ ενός τσιγκούνη και ενός σπάταλου ανθρώπου επιλέγεις το μη χείρων βέλτιστον - δηλαδή τον σπάταλο, διότι με εκείνον μπορεί να ζήσεις και κάτι συναρπαστικό, ενώ το σωστό είναι να είναι το κοινώς λεγόμενο "νοικοκύρης", που σημαίνει ότι ξέρει τι πρέπει να κάνει πότε -, έτσι και ανάμεσα σε έναν αρνητικό κι έναν θετικό άνθρωπο επιλέγεις τον θετικό, για τον ίδιο λόγο, ενώ ξέρεις ότι το σωστό είναι να είναι ρεαλιστής, για τον ίδιο λόγο, επίσης.

Δεν ήταν θέμα απαισιοδοξίας.
Δεν μου αρέσουν οι αισιόδοξοι άνθρωποι. Είναι αφελείς και υπερφίαλοι. Και οι δύο, όμως, είναι το ίδιο νόμισμα. Ένα άχρηστο νόμισμα. Με τους απαισιόδοξους σε πιάνει ψυχοπλάκωμα, με τους αισιόδοξους δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, γιατί δεν ξέρουν ούτε κι εκείνοι. Προτιμώ, λοιπόν, τους ρεαλιστές. Εκείνους που έχουν μία κατάσταση και την αντιμετωπίζουν όπως πρέπει. Ούτε φαίνονται λίγοι, ούτε υπερβολικοί. Ανάμεσα, όμως, σε έναν απαισιόδοξο κι έναν αισιόδοξο, είναι δεδομένο ότι θα προτιμήσω τον δεύτερο. Με εκείνον μπορώ να πέσω μέσα σε κάποια από τις εκτιμήσεις ή τους χειρισμούς του. Με τον πρώτο, θα βγάλω θυμό.

Ο Ψ, λοιπόν, είχε μιζέρια.
Δεν του άρεσε κανείς και τίποτα. Όλοι είχαν κάτι. Τι; Οτιδήποτε. Όταν σου αρέσει να βλέπεις τα πάντα άσχημα, πολεμάς πολύ σκληρά για να σβήσεις ό,τι όμορφο υπάρχει γύρω σου. Κι αυτό μπορεί να μην γίνεται, αλλά αν είναι αυτός ο χαρακτήρας σου νομίζεις ότι τα καταφέρνεις. Επίσης, τον χαρακτήρα τού ανθρώπου τον καταλαβαίνεις και από τον τρόπο που μιλάει για τους άλλους. Δεν ήταν ότι δεν του άρεσαν 1,2,3 πράγματα / άνθρωποι / καταστάσεις. Δεν είχε μία καλή κουβέντα να πει για κανέναν. Και για τίποτα.

Τρωγόταν με το παρελθόν και σκεφτόταν μόνο το μέλλον.
Το παρόν, ούτε να το χέσει.
Που αυτό σήμαινε, πολύ απλά, ότι ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από το "εδώ". Μπορούσε να μιλάει ώρες με κάποιους από την δουλειά για ό,τι δεν πήγε "τότε" καλά. Μπορούσε να κάνει το ίδιο με το "δεν ήξερε αν θα πήγαινε" κάτι καλά. Δεν υπήρξε, όμως, φορά που να τον άκουσα να λέει "είμαστε σε καλό δρόμο", π.χ. Οι αναφορές του στο παρελθόν και στο μέλλον, ήταν συνεχείς. Αναφορά στο παρόν, καμμία. Κατά τα άλλα, όλα μαύρα. Αδιάφορα. Δεν ξέρω τι άλλο.

Γρήγορα ανακάλυψα ότι δεν είχε φίλους.
Είχε δυο-τρεις από την δουλειά, και που δεν θα έλεγες ότι ήταν και ο ορισμός τού "φίλου". Ήταν μόνος. Καθόλου παράξενο. Δεν ξέρω αν δεν έβγαινε, επίσης, για τους ανθρώπους ή για τα έξοδα... Ούτε αυτό θα μου έκανε εντύπωση. Ο Ψ δεν είχε καμμία αίσθηση τού humor. Δεν ήταν σοβαρός, όπως θα τον χαρακτήριζες όταν θα τον γνώριζες. Ήταν αδιάθετος. Συνεχώς. Είχε μία διαρκή εμμηνόρροια, που έβγαζε χολή και περιφρόνηση. Το ωραιότερο, δε, ήταν όταν - εμμέσως, πλην σαφώς - είπε ότι κανένας άνθρωπος δεν άξιζε εάν δεν είχε μόρφωση πανεπιστημίου...(!) Έκανα τρελά γέλια. Τρελά, όμως.

Ούτε εγώ είχα πανεπιστημιακή μόρφωση.
Αλλά αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα.
Ήταν σαφές ότι ήμουν κάτι άλλο.
Είπαμε.
Μία μηχανή πόνου.
Και γι' αυτό δεν χρειαζόταν χαρτί τριτοβάθμιας.

Αυτά σε ό,τι αφορούσε το μέσα.

Το έξω, ήταν άλλο θέμα...

Crash Test For Dummies

Ok.

Που είχαμε μείνει;
Α, ναι.
Στον πιο καλό τον μαθητή.

Ωραία.
Τι χρειάζεται ένας καλός μαθητής;
Βιβλία, τετράδια, στυλό.
Στην δική μας περίπτωση, εξοπλισμό.

Πήρα σβάρνα τις ρούγες, κι άρχισα να ψάχνω στα γυφτοπάζαρα των Αθηνών για διάφορα. Είχα δώσει όλη μου την προσοχή στα αντικείμενα. Και μου άρεσε. Δεν είχα ενδιαφέρον για εκείνον. Ήξερα πως ό,τι κι αν έπαιρνα θα του άρεσε. Αναγκαστικά. Κι επειδή δεν είχα καμμία διάθεση να επαναληφθεί το σκηνικό με τον σταυρό, ανέλαβα να πάρω ό,τι άρεσε σε εμένα. Εκείνος, απλά, θα συμφωνούσε.

Δεν υπήρχε ούτε ένα αντικείμενο σαδομαζοχισμού που να μου άρεσε πραγματικά. Ούτε ένα, όμως. Έπαιρνα το καλύτερο από τα χειρότερα. Αναγκαστικά. Έπρεπε να μπει το θέμα μου σε τροχιά, γιατί ένοιωθα πως έχανα τον χρόνο μου περιμένοντας να συνεννοηθούμε. Πήγαινα και άφηνα τα πράγματα στο σπίτι του. Στο δικό μου, ούτε λόγος. Ήταν σαν να άνοιγα μία επιχείρηση. Έπρεπε να την στήσω, να την εξοπλίσω, να δω τι θα κάνω.
Αλλά να υπολογίσω και τους λογαριασμούς.

Είπα λογαριασμούς;
Χμ...
Ναι...
Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που ανακάλυψα, ήταν η τσιγκουνιά του. Κάποια στιγμή, έχω αφήσει αυτά που έχω πάρει, όπως είναι, σε σακούλες στο δωμάτιο. Ήρθε αθόρυβα από πίσω μου και κοίταξε με περιέργεια το περιεχόμενο. Τον κοίταξα λοξά, και το μόνο που δεν περίμενα ήταν να τον δω να πιάνει την απόδειξη. Στέκομαι και τον κοιτάζω άναυδη. Περιμένω να πετάξει την μαλακία... Και δεν άργησε.
-Είναι ακριβά, ε;..., είπε σαν να μονολογούσε.
-Από ό,τι βλέπεις, αυτό σε ενδιαφέρει;, ρώτησα αηδιασμένη.
-Δεν θέλω να ξοδεύεστε..., έπιασε τον πληθυντικό.
-Μην μου στενοχωριέσαι, του είπα ψυχρά. Έχω μερικές οικονομίες στην άκρη...
Και τότε είπε το αδιανότητο.
-Να σας δίνω εγώ τα μισά...

Έχω φρικάρει.
Έχω αηδιάσει μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
-Τα μισά..., επανέλαβα.
-Ναι, είπε. Μην τα πληρώνετε όλα μόνη σας.
-Δεν θέλω παρέα. Ευχαριστώ. Μπορείς να φύγεις, τώρα;

Κοίταξα τις σακούλες γύρω μου.
Άρχισα να τις ανοίγω. Από μέσα έλειπαν όλες οι αποδείξεις... Εάν ήταν κάποιος άλλος, μία κανονική σχέση, εύκολα θα υπέθετα ότι κρατά memorabilia. Και θα μου φαινόταν λογικό. Πρώτη φορά, κάτι πρωτόγνωρο, θέλεις να το θυμάσαι. Θα μπορούσα να το είχα κάνει κι εγώ. Αλλά η ερώτηση που μου ερχόταν στο μυαλό, ήταν: "Πρώτη φορά, κάτι πρωτόγνωρο, και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το κόστος του;...". Κατέβηκα στα γραφείο του. Καθόταν μπροστά στον υπολογιστή.
-Που είναι οι αποδείξεις;
-Ποιες αποδείξεις;
-Όσων αγόρασα. Δεν είναι στις σακούλες.
-Τις θέλατε;
-Όχι. Δεν τις θέλαμε. Εσείς τι θα τις κάνετε;
-Μπορεί να τις βάλω στην δήλωσή μου.

Με κορόϊδευε...
Δεν υπήρχε περίπτωση...
Δεν υπήρχε, όμως...

-Συγγνώμη..., είπα με δυσκολία. Θα βάλεις στην φορολογική σου δήλωση αποδείξεις από sex shop;...
-Δεν το έχω σκεφθεί ακόμα..., παραδέχθηκε.
-Αλλά σκέφθηκες να το κάνεις..., είπα μη πιστεύοντας στ' αυτιά μου.
-Μπορεί να γίνεται, δικαιολογήθηκε.
-Σωστά... μπορεί να γίνεται...

Έφυγα.
Ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον πρώτο τοίχο που θα έβρισκα.
Αλλά συγκρατήθηκα.
Έπρεπε να το πάρω απόφαση.
Είχα να κάνω με έναν μεγάλο μαλάκα.
Μεγάλο, όμως.

Η τσιγκουνιά του δεν σταμάτησε εκεί.
Δεν είχα προσέξει ότι έπαιρνε τις αποδείξεις από όπου πηγαίναμε. Άρχισα να σκαλίζω τις προηγούμενες συναντήσεις μας και να τον παρακινώ να βγαίνουμε. Παρατηρούσα τις εκφράσεις του κάθε φορά που πλήρωνε. Θα κοιτούσε 1-2 φορές τον λογαριασμό - σαν να υπήρχε περίπτωση να έβγαινε μειωμένος με κάθε ματιά... -, και το τραγικότερο, δεν άφηνε παρά κάτι ψιλά για φιλοδώρημα. Υπήρξαν και φορές που δεν άφηνε τίποτα, και αναγκαζόμουν να έχω βγάλει εγώ από πριν χρήματα για να τα αφήσω διακριτικά στο τραπέζι φεύγοντας... (Μιλάμε, ότι δεν μπορώ ακόμα και σήμερα που τα γράφω να το πιστέψω...).

Ένα βράδυ, έχω μεγάλα κέφια.
Κάπου τρώμε, και περιμένω την ώρα τού λογαριασμού, σαν τρελή. Έρχεται ο λογαριασμός, και πριν προλάβει να τον πάρει στα χέρια του, τον έχω στα δικά μου.
-Χμ..., είπα με ύφος, σκεπτική. 70 ευρώ...
Παίρνω την τσάντα, νωχελικά, στην αγκαλιά μου, αλλά τον παρακολουθώ σαν γύπας. Βγάζω αργά το πορτοφόλι μου, και ακόμη πιο αργά το ανοίγω. Αφήνω ένα χαρτονόμισμα των 20, αργά, ακόμη πιο αργά ένα των 10 δίπλα του, και, κοιτάζοντας μέσα στο πορτοφόλι αυτό των 5, σταματώ.
-Χμ... μάλλον δεν έχω 5 ευρώ..., είπα προσπαθώντας να μην με πάρουν τα γέλια. Να σου τα χρωστώ;
Του είχα ρίξει μία φόλα επάνω στο τραπέζι. Και, διάολε, ήμουν σίγουρη ότι θα την δάγκωνε...
Και ο κόπρος απάντησε.
-Εμ... δεν πειράζει... αύριο...

(...)

Έχω τσαλακώσει μέσα στην γροθιά μου τα χαρτονομίσματα, βάζοντας τους αγκώνες στο τραπέζι. Τον κοιτάζω, έτοιμη να τον φτύσω.
-Πες μου κάτι, του είπα με πάθος. Σου σηκώθηκε;... Την αλήθεια...
-...
-Όχι;...
Βγάζω ό,τι χαρτονόμισμα είχα μαζί μου και το απλώνω στο τραπέζι.
-Τώρα;..., τον ξαναρώτησα χαμογελώντας σατανικά.
-Δεν...
-Δεν; Τι, δεν; Δεν φτάνουν για να σου τον σηκώσουν;
-Μα...
-Πες μου!, είπα και έφερα το κάθισμα πιο κοντά στο τραπέζι, κοιτάζοντάς τον έντονα στα μάτια. Πόσο ξεφτυλισμένος άνδρας είσαι; Πόσο; Τα θέλεις; Ε;! Κράτα τα. Μην σε απασχολεί. Κράτα τα και για την επόμενη φορά. Αύριο θα σου φέρω κι άλλα. Θα σου τα βάλω στις σακούλες με τα πράγματα, μαζί με τις αποδείξεις. Είναι πολύ άσχημο να πληρώνεις κάτι για μία γυναίκα, ε; Να ξοδεύεσαι. Κράτησε τα χρήματά σου. Και πάρε και τα δικά μου. Αρκεί να μου πεις ότι αισθάνεσαι καλύτερα. Και από την επόμενη φορά, θα τα πληρώνω εγώ όλα. Θέλεις; Ησύχασες;
-Δεν είναι..., είπε ανήσυχος.
-Δεν είναι, πάλι;!, είπα μη μπορώντας πλέον να συγκρατήσω τα γέλια μου. Δεν είναι τι, αυτή την φορά; Αυτό που θα ήθελες; Ω, μην είσαι χαζός! Να κάνεις ό,τι θέλεις να κάνεις με τον σαδομαζοχισμό. Όχι και να ξοδεύεσαι, όμως! Έλα. Μην κάνεις έτσι. Είμαι εδώ εγώ για εσένα. Θα σε χτυπάω, θα σε μαστιγώνω, και θα σε πληρώνω από πάνω. Μου ακούγεται θαυμάσιο! Εσένα;

Και φεύγω.

Περιμένοντας ταξί έξω από το εστιατόριο, έρχεται από πίσω μου, με τα χρήματα στο χέρι. Δεν θυμάμαι τι ξεκίνησε να μου λέει.
-Άκου, του είπα κοφτά. Εμένα μην με υπολογίζεις. Εγώ, όσο ξαφνικά ήρθα τόσο ξαφνικά θα φύγω. Δεν έχεις τίποτα που μπορεί να με κρατήσει. Τίποτα, όμως. Για όσον καιρό θα είμαστε, τυπικά και για τον συγκεκριμένο λόγο, μαζί, θα φροντίσεις ποτέ μα ποτέ να μην μου αναφέρεις οτιδήποτε έχει να κάνει με χρήματα. Είμαι σαφής;
Έσκυψε το κεφάλι, πούστικα.
-Θα το εκλάβω ως "ναι". Τέλεια. Κράτησε αυτά που σου έδωσα, και κοίτα να πιάσουν τόπο. Σε καλή μεριά, λοιπόν.

Αυτά, σε ό,τι αφορούσε την τσιγκουνιά του.

Κολλητά με την τσιγκουνιά, ωστόσο, πηγαίνει και η μιζέρια...